Όλα τα
πρωτοσέλιδα του γερμανικού τύπου γράφουν σήμερα για το θρίαμβο της Μέρκελ στις
Βρυξέλλες και έχουν το λόγο τους. Πρώτον, με όπλο την απειλή πως αν δεν συμφωνήσουν
οι τραπεζίτες να αναλάβουν το κόστος του κουρέματος θα αφήσει την Ελλάδα να
χρεοκοπήσει, που σημαίνει πως θα χάσουν όχι όλα τα λεφτά αλλά θα υποχρεωθούν να
πληρώσουν και εκατοντάδες δις σε CDS, η γερμανίδα καγκελάριος εκβίασε τους
τραπεζίτες για να μην............
πληρώσουν οι γερμανοί φορολογούμενοι το κόστος. Εκανε
δηλαδή αυτό που θα μπορούσε να είχε κάνει η ελληνική κυβέρνηση πριν δυο χρόνια,
αν βεβαίως είχαμε έναν πρωθυπουργό, που γνώριζε αυτό που είχε πει ο Ελευθέριος
Βενιζέλος αντιγράφοντας τον Μακιαβέλι : «Στην πολιτική δεν υπάρχει εθνικό και
διεθνές δίκαιο, ούτε ηθική. Υπάρχει μόνο εθνικό συμφέρον».Δεύτερον, έγινε
επιτέλους πραγματικότητα το όνειρο των Γερμανών. Επικυρώθηκε επισήμως η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Αν
δεχτούμε τη θέση του πιο φημισμένου θεωρητικού του πολέμου, του Κλαούσεβιτς,
πως δηλαδή «πόλεμος είναι η προσπάθεια ενός λαού να επιβάλει με τη βία των
όπλων ή με άλλο μέσο τη βούλησή του πάνω σε άλλους λαούς», τότε, έχουν κάθε
λόγο να θριαμβολογούν οι Γερμανοί, οι οποίοι επέβαλαν τη βούλησή τους ακόμα και
πάνω στους Γάλλους.
Εμείς άραγε γιατί θριαμβολογούμε;
Η κα Μέρκελ
είπε ξεκάθαρα στο γερμανικό κοινοβούλιο ότι οι Ελληνες θα πρέπει να ματώσουν τα
επόμενα δέκα χρόνια. Εξέφρασε βεβαίως το θαυμασμό της για την καρτερικότητα του
ελληνικού λαού, πράγμα που κολάκεψε πολλούς Ελληνες. Εκείνους τουλάχιστον που
κολακεύτηκαν κι απ’ τη γνωστή κολακεία του Τσόρτσιλ για τον ηρωισμό των
Ελλήνων, λίγο πριν μας οδηγήσει στον εμφύλιο σπαραγμό.
Δυστυχώς, οι
κοινωνίες είναι έτσι δομημένες, ώστε να μην υπάρχει κανένα κοινωνικο-οικονομικό
μέτρο, όπου όλοι θα είμαστε κερδισμένοι. Κάποιοι, ακόμη και Ελληνες,
τραπεζίτες, κερδοσκόποι, ενεχυροδανειστές, τοκογλύφοι, έμποροι λευκής σαρκός
και όσοι παίζουν στο χρηματιστήριο(θα αρχίσει αμέσως η επόμενη φούσκα του ΧΑΑ
μέχρι να βάλουν χέρι στα ρέστα μας που αυτή τη στιγμή είναι σε ελβετικές
τράπεζες), έχουν κάθε λόγο να θριαμβολογούν.
Εμείς άραγε γιατί θριαμβολογούμε;
Σε λιγότερο
από ένα χρόνο, οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 20-25% και επισήμως. Εμπορικοί
δρόμοι και δημόσιοι χώροι θα θυμίζουν κατεστραμμένη χώρα μετά από πόλεμο.
Εγκληματικότητα, παραβατικότητα και κοινωνική εξαθλίωση θα είναι οι μοναδικοί
τομείς που θα βρίσκονται σε συνεχή ανοδική πορεία για τα επόμενα χρόνια.
Δημόσια υγεία και δημόσια παιδεία θα θυμίζουν εποχές του 50 και 60. Κανείς δεν
είναι σε θέση να προβλέψει τις ψυχο-κοινωνικές συνέπειες σε ανθρώπους και στη
συνοχή της κοινωνίας. Χθες το πρωί σταμάτησε ο ηλεκτρικός για μισή ώρα τη
λειτουργία του γιατί κάποιος στα Πατήσια αυτοκτόνησε πέφτοντας στις ράγες.
Τέτοιες ειδήσεις δεν περνάνε πλέον ούτε στα ψιλά των εφημερίδων κι όμως είναι
τόσο πολλές και θα πολλαπλασιασθούν τα επόμενα χρόνια γιατί θα έρθουν κι άλλα
πρόσθετα μέτρα. Τι να πούμε για την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, τη μοναξιά και
το μέλλον όπου φωλιάζει ο φόβος κι όχι η ελπίδα; Τι να πούμε για την
αδυναμία…να μπορεί να πει κανείς μ εμπιστοσύνη( στον εαυτό του και στο παιδί
του) τα κατάφερα.
Δεν έχουμε
κανένα λόγο για θριαμβολογίες αλλά ούτε και για ελεεινολογίες και μεμψιμοιρίες.
Οπως έγραφε πριν καιρό η Γαλλίδα Vivian Forestier Το ζήτημα
δεν είναι να αναστενάζουμε για κάτι που δεν υπάρχει πια, να αρνούμαστε επίμονα
το παρόν…. Το ζήτημα είναι να ζήσουμε γνωρίζοντας αυτό που μας συμβαίνει, να μη
δεχόμαστε ασυζητητί τις οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις που παρακάμπτουν τα
προβλήματα, που τα αναφέρουν μόνο σαν απειλές. Και αυτές υποτίθεται ότι
επιβάλλουν τη λήψη απάνθρωπων μέτρων, που θα χρειαστεί να γίνουν χειρότερα, αν
δεχτούμε να τα υποστούμε δουλικά.
Εχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να αγωνιστούμε, ώστε εκείνοι που
υποθήκευσαν το μέλλον τους και μας έκαναν να χάσουμε τον ύπνο μας, να ζήσουν
την επόμενη ζωή τους μέσα στη ντροπή, όχι για να εκδικηθούμε αλλά για να μη
βρουν τα λαμόγια μιμητές στις νέες γενιές. Αν στις επόμενες εκλογές βγει έστω και ένας από τους υπευθύνους των
δυο κομμάτων που μας έφεραν ως εδώ, τότε δεν μας αξίζει τίποτα καλύτερο.