Ο εφιάλτης των Ελλήνων και οι ευθύνες των πολιτικών

 Γράφει ο Ζώης  Τσώλης

Την πιο μακρά νύχτα των τελευταίων 30 ετών, από την εποχή της προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, βιώνουν οι Ελληνες. Η νύχτα που ξεκίνησε με την προσφυγή της χώρας μας στην ευρωπαική βοήθεια και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όταν για εμάς έκλεισαν οι αγορές, έχει ήδη οδηγήσει σε βαθιά ύφεση την οικονομία (10% τη διετία 2010 - 2011), την ανεργία στα ύψη (16,5% που αντιστοιχεί σε 850.000 ανέργους), στη μείωση των μισθών και των ημερομισθίων στις επιχειρήσεις κατά 20%, στη μείωση των αμοιβών στο δημόσιο τομέα κατά 30% και των συντάξεων έως και 50%.

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουν σήμερα οι έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι που οι αποδοχές τους βρισκόταν στο 75% του ευρωπαικού μέσου όρου, προκειμένου η χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση των «δίδυμων ελλειμάτων». Δηλαδή του δημοσιονομικού προβλήματος και του ελλείματος ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που όπως πρόβλεπαν όλοι - η Ευρωπαική Επιτροπή, η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και οι διεθνείς οργανισμοί από το.......

2008 - θα οδηγούσε μαθηματικά στην κρίση του χρέους.

Είναι το τίμημα της «εσωτερικής υποτίμησης» σε μια χώρα της ευρωζώνης που επιλέχθηκε ως η λύση προκειμένου να μειωθούν τα κρατικά ελλείματα και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ρηχής οικονομίας που στηρίζεται περισσότερο στις υπηρεσίες και την πρωτογενή παραγωγή, παρά στη βιομηχανία. Ολοι πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα «πείραμα» να αντιμετωπίζεται μια χώρα του ευρώ με όρους των οικονομικών χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι κατά πόσο μια τέτοια περιοριστική, σφιχτή οικονομική πολιτική, μπορεί να στεφθεί με επιτυχία όταν η ελληνική οικονομία υποφέρει σήμερα από έλλειψη ρευστότητας κι όλοι οι διαθέσιμοι πόροι διατίθενται αποκλειστικά και μόνο για τη μείωση των ελλειμάτων πνίγοντας τις δημόσιες αλλά και τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Σ΄αυτό το περιβάλλον αυτό που αντιλαμβάνονται πλέον όλοι, είναι ότι παρά την τεράστια προσπάθεια που καταβάλουν οι Ελληνες εργαζόμενοι και το τεράστιο κόστος της ανεργίας, αν η οικονομία δεν σταθεροποιηθεί και δεν επιστρέψει στο δρόμο της ανάπτυξης η χώρα μας δύσκολα θα ορθοποδήσει. Θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να είναι σε θέση να αποπληρώνει με δικούς της πόρους το δημόσιο χρέος που σωρεύθηκε τα τελευταία 20 χρόνια, δύσκολα θα ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών.

Την κρίση αυτή που βαθαίνει μέρα με τη μέρα κλήθηκε να διαχειριστεί ένας πολιτικός (πρωθυπουργός) τρίτης γενιάς ο Γιώργος Παπανδρέου, γυιός του σοσιαλιστή Ανδρέα Παπανδρέου που πρωταγωνίστηκε στη χώρα τη μεταπολιτευτική περίοδο και εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου που έμεινε στην ιστορία ως «ο Γέρος της Δημοκρατίας».

Ισως, όμως, ο κοσμοπολίτης Γιώργος Παπανδρέου πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν κατόρθωσε στα δύο χρόνια της πρωθυπουργίας του να ξεπεράσει τις ιδέες και τη νοοτροπία του ίδιου του του κόμματος που αποτέλεσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην έγκαιρη εφαρμογή μέτρων για την πρόληψη της κρίσης. Από τον Οκτώβριο του 2009, όταν κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», άφησε να χαθούν έξι μήνες για να πάρει τα πρώτα μέτρα. Η φωτιά είχε ήδη ανάψει...

Σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλη την ελληνική οικονομία που έχει μόνο ένα δρόμο για να ξαναβρεί το δυναμισμό της. Με δεδομένο ότι ο κρατικός προυπολογισμός του 2012 μετά τα αλλεπάλληλα κύματα μέτρων λιτότητας, θα είναι οριακά - έστω - πλεονασματικός, ο επόμενος στόχος είναι η ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης και η εξασφάλιση των πόρων που θα διατεθούν εξ΄ολοκλήρου σε επενδύσεις (τις υποδομές, την πράσινη ενέργεια, το ανθρώπινο δυναμικό). Η ελπίδα των Ελλήνων είναι το ευρώ και η ευρωπαική αλληλεγγύη που εκφράστηκε με την ανάληψη των δανειακών βαρών της χώρας ως το 2020.

Σ΄αυτή την προσπάθεια οι ευρωπαίοι και ειδικά η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία, καλούνται να βοηθήσουν την Ελλάδα ως μέλος της ευρωπαικής οικογένειας αλλά και σβήσουν τη «φωτιά» της κρίσης του χρέους που απειλεί πλέον τις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου την Πορτογαλία, την Ισπανία αλλά κυρίως την Ιταλία. Αυτό περιμένουν οι Ελληνες που πίστεψαν στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου ως τη μοναδική όδο αποτροπής της χρεοκοπίας.

Οπως όλοι πιστεύουν στον καταλυτικό ρόλο που θα έχει η ανάληψη δράσης από το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, το EFSF, που ίσως αποτελέσει την πιο ισχυρή απάντηση των κρατών μελών του ευρώ στο αχαλίνωτο κερδοσκοπικό παιχνίδι των αγορών.