"Τα
μεγάλα έθνη ποτέ δεν πτωχεύουν από την
ιδιωτική, αλλά από την δημόσια σπατάλη
και κακοδιαχείριση"
Adam
Smith
"Ο πλούτος των Εθνών"
Γράφει ο Κων/νος Δρακάτος
Όταν
ακούς από, υποτίθεται καλούς φίλους και
συνεταίρους να λένε ότι μετά από μια
χειραψία μαζί σου, μετρούν τα... δάκτυλά
τους για να βεβαιωθούν ότι δεν τους
λείπει κάποιο και το θεωρείς αστεϊσμό,
τότε ή έχεις διανοητικό πρόβλημα ή
μειωμένη ηθική αντίσταση. Κάτι τέτοιο
συμβαίνει με την πολιτική μας ηγεσία,
αυτήν την τραγική περίοδο που διανύουμε
ως λαός, εδώ και δύο χρόνια.
Να
σου λένε π.χ. κατάμουτρα και εις επήκοον
όλων ότι δεν σε δανείζουμε αν δεν τους
δόσεις εγγυήσεις και μάλιστα εμπράγματες
κι' εσύ να κυκλοφορείς μέσ' την καλή
χαρά, χασκογελώντας δεξιά και αριστερά,
σαν να είσαι το πλέον φερέγγυο πρόσωπο
επί της γης και το......
αφεντικό στο σπίτι
σου και να δηλώνεις (ΓΑΠ 30/08/11) ότι:
"...
η αξιοπιστία και αυτή η προσπάθεια που
κάνουμε είναι αυτό που μας έχει επιτρέψει
να διαπραγματευτούμε και να έχουμε
θετικά αποτελέσματα, ώστε να ελαφρύνει
ο ελληνικός λαός από το βάρος του χρέους"
και
ότι:
"...
αυτό θα φέρει μεσοπρόθεσμα και
μακροπρόθεσμα μεγάλο όφελος" και
ότι:
"...παράλληλα
η αξιοπιστία μας, μας δίνει φωνή και να
διαπραγματευόμαστε και στη συνέχεια
για τις όποιες ανάγκες της οικονομίας
μας και της χώρας μας...", ε',αυτό
λέγεται πολιτικός αμοραλισμός. Αρλούμπες
δηλαδή και ψέματα, αλλά ως πότε;
Και
σε επιβεβαίωση αυτού που λέω, ήρθαν οι
δηλώσεις του, εκ των εφεδριών του
παπανδρεϊκού πνεύματος, κ. Νίκου, να
διαψεύσει τον αδελφό του πρωθυπουργό,
συμβουλεύοντάς μας να
μην τα βάζουμε με το ΠΑΣΟΚ, όπου σε αυτό
είναι πρόεδρος ο αδελφός του, γιατί τα
αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι δικά του αλλά
του διεθνούς συστήματος…… Άλλο
πάλι κι' αυτό. Τι θα πει διεθνές σύστημα;
Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Εμείς
νομίζαμε ότι κυβερνούσε ως πρωθυπουργός
ο κ. Γιώργος Παπανδρέου του Ανδρέα με
αντιπρόεδρο και επί των οικονομικών
τον κ. Ευ. Βενιζέλο ή Μπένι. Το "διεθνές
σύστημα" είναι υπεράνω; Τι θ' ακούσουμε
ακόμα...... Πάντως,
άκουσα
και δεν ξέρω πόσο αλήθεια είναι, ότι ο
κ. Νίκος Παπανδρέου προτίθεται να
ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Τ'
άκουσες πατέρα.......;
Και
επειδή αυτή η συμπεριφορά έχει πάρει
καθολική μορφή στην καθημερινή άσκησης
της πολιτικής, η επίσης καθολική αντίδραση
όλων των λαϊκών και μη στρωμάτων - κανείς
δεν αποδέχεται πλέον καμία κυβερνητική
απόφαση, όσο καλή και αναγκαία μπορεί
να είναι αυτή - είναι απολύτως ένα φυσικό
επακόλουθο. Όπως φυσικό επακόλουθο
είναι και η σάπια δημοσιουπαλληλία,
έργο του σοσιαλισμού του τρίτου δρόμου.
Δεν
πιστεύει κανείς τίποτα και κανένα, αλλά
που θα μας βγάλει αυτό; Η ιστορία διδάσκει,
με δύο σχετικά πρόσφατα παραδείγματα
(υπάρχουν και πολλά άλλα), ότι: α) η
καταστροφή του 1887 προήλθε από την
επικράτηση του πολιτικού αμοραλισμού
(Θ. Δηλιγιάννης και "Εθνική Εταιρία")
και β) η νίκη του 1940, όταν κυριάρχησε η
εθνική ομοψυχία. Αυτό διδάσκει η ιστορία
αλλά, φαίνεται, ότι οι καιροσκόποι και
ανεπίδεκτοι μαθήσεως πολιτικοί μας
κυρίως, δεν διδάσκονται. Δεν δικαιολογείται
διαφορετικά η σημερινή συμπεριφορά
τους, σαν τις παραπάνω δηλώσεις του
πρωθυπουργού μας και του αδελφού του,
λες και απευθύνονται σε χαζούς. Ούτε
βέβαια και οι δηλώσεις του "αντ'αυτού"
κ. Βενιζέλου ότι η απρογραμμάτιστη φυγή
των εκπροσώπων της Τρόϊκα, ήταν
προγραμματισμένη! Αλλά γι' αυτόν είπαμε,
είναι επικίνδυνος, λόγω αστοιχείοτων...
φιλοδοξιών.
Για να τους
αλλάξουμε, δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι
μας, παρά τα λεγόμενα περί κυρίαρχου
λαού και άλλα τέτοια φληναφήματα.
Διαφορετικά, δεν θα είχαμε για πάνω από
50 χρόνια τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα
τριών οικογενειών να εναλλάσσονται
στην εξουσία. Το θέμα μας όμως σήμερα
δεν είναι αυτό. Είναι η αδήριτη ανάγκη
να τους υποχρεώσουμε να "εξ' ηθικεύσουν"
(όπως το “εκδημοκρατίσουν”) την πολιτική
τους. Και αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε
αν τους δείξουμε ότι δεν δεχόμαστε πλέον
αρλούμπες και ψέματα, ως πολιτικά
επιχειρήματα, γιατί ξέρουμε.
Και
ξέρουμε ότι: Η δεκαετία του '80 ήταν η
αρχή του σημερινού τέλους. Ο εμπνευστής
αυτού του πολιτικο/οικονομικού
τερατουργήματος του "τρίτου δρόμου",
(που τελικά μας οδήγησε εκτός δρόμου,
στα βράχια), της περιόδου εκείνης, Ανδρέας
Παπανδρέου, είχε περιγράψει με τρεις
λέξεις την φιλοσοφία του: "Τσοβόλα
δώστα όλα" ! Στην ουσία μοίραζε λεφτά
που δεν είχε το δημόσιο ταμείο βέβαια,
γιατί αυτός σας σοσιαλιστής ήταν υπεράνω
χρημάτων και δεν είχε δικά του (γιαυτό
είχε αναγκαστεί να δανειστεί, κατά
δήλωσή του (...) ακόμα και από τον πραγματικά
φτωχό Αλευρά και άλλους "καλούς
φίλους" για να φιάξει ένα "κ...σπιτάκι",
κατά τον σοσιαλιστή Γιαννόπουλο), με
μια λεπτομέρια όμως, τα λεφτά που μοίραζε
ήταν δανεικά στο όνομα του λαού! Ε', ήρθε
ο λογαριασμός και φυσικά, να
γιατί ο λαός πληρώνει τώρα.
Μελέτη
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά
του 1990 με τίτλο "Δημόσια ελλείμματα,
εργατικό εισόδημα και δημόσια σπατάλη",
είχε καταδείξει ότι την
δεκαετία του '80 η ελληνική οικονομία
είχε τις χειρότερες επιδόσεις μεταπολεμικά
σε αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου
προϊόντος, σε επενδύσεις, σε πληθωρισμό,
σε έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών και σε
δημόσιο χρέος.
Ενδεικτικά,
θα αναφέρω μόνο δύο στοιχεία από την
μελέτη εκείνη: α) από το 1955 και μέχρι το
1980, δηλαδή μέσα σε 25 χρόνια, οι τρέχουσες
δαπάνες του Δημοσίου είχαν αυξηθεί κατά
12% και από 20% είχαν φθάσει στο 32% του ΑΕΠ,
τα δε έσοδα, αντιστοίχως, είχαν αυξηθεί
από 17% σε 29% το 1980, δηλαδή είχαμε ισοσκελισμό
εσόδων-εξόδων, άρα μηδενικό δανεισμό
για την κάλυψη των Δημ. δαπανών, ενώ τα
ετήσια ελλείμματα ποτέ δεν είχαν
ξεπεράσει το 6% του ΑΕΠ, αντίθετα: β) από
την ίδια μελέτη είχε προκύψει ότι μέσα
σε 5 μόνο χρόνια (1980-1985), οι δαπάνες του
Δημόσιου τομέα είχαν αυξηθεί κατά 16%
και κατά 20% σε ολόκληρη την δεκαετία, τα
έσοδα όμως δεν είχαν αυξηθεί πάνω από
6%. Είχε
αρχίσει το πάρτι των μεγάλων Δημόσιων
ελλειμμάτων και ο χορός των δανεικών.
Και το χειρότερο, η συμπεριφορά αυτή
"δίδασκε" τον απλό πολίτη, τον λαό,
ότι η "καλή ζωή" ήταν απλώς θέμα
"μαγκιάς" και όχι προσπαθειών και
εργασίας. Προϊόν της συμπεριφοράς αυτής
ήταν τα μετέπειτα λαμόγια, που καταλήστεψαν
τα δημόσια Ταμεία. Έτσι όμως, παγιδεύτηκαν
και οι επόμενες πολιτικές ηγεσίες, ώστε
να μην μπορούν ν' αλλάξουν τίποτα.
Παράδειγμα, η τριετία ΝΔ και κυβέρνησης
Μητσοτάκη (1990-93). Προσπάθησε... διπλασιάζοντας
το ετήσιο χρέος από 4 τρις σε 8 τρις,
προφανώς για να φανεί φιλολαϊκή και
παρ' όλα αυτά άντεξε μόνο τρία χρόνια.
Ο μακαρίτης
Α.Π., που τον διαδέχθηκε, σε στιγμές
πολιτικής πνευματικής διαύγειας ή
τύψεων για το "έργο" του, κρίνοντας
τον υπερδανεισμό που εκείνος είχε
προκαλέσει, είχε πει μεγαλοφώνως, ότι
αν η χώρα δεν εξαφανίσει το δημόσιο
χρέος, το δημόσιο χρέος θα εξαφανίσει
την χώρα. Το ήξερε αλλά δεν είχε κάνει
τίποτα γι' αυτό και το 1996 είχαμε ακούσει
ξανά τα περί των εφιαλτικών διαστάσεων
του δημόσιου χρέους. Συναγερμός; Όχι
βέβαια !
Ο
τύπος όμως της εποχής εκείνης (1996) όταν
πλέον το χρέος είχε ξεπεράσει το 130% του
ΑΕΠ έγραφε : "...
ενώ το χρέος των ΔΕΚΟ* παρουσιάζει συνεχή
αύξηση κάθε χρόνο, το υπουργείο Οικονομικών
συνεχίζει να εγκρίνει την χορήγηση
εγγυήσεων (οι οποίες πάντοτε σχεδόν
καταπίπτουν σε βάρος του Κρατικού
Προϋπολογισμού και πηγαίνουν σε αύξηση
του συνολικού δημόσιου χρέους) για τον
δανεισμό τους ή επιτρέπει στις διοικήσεις
τους να συνάπτουν δάνεια σε συνάλλαγμα
στο εξωτερικό. Ήδη όπως πληροφορούμαστε
από το Λονδίνο, πολλές ΔΕΚΟ (και μάλιστα
προβληματικές και ζημιογόνες) συρρέουν
στην Βρετανική πρωτεύουσα για δάνεια
!, δώσε
κι' εμένα μπάρμπα.
Ο Κ. Σημίτης που
ακολούθησε, οικονομολόγος και καθηγητής
πανεπιστημίου κι' αυτός, τα ήξερε καλά,
αφού ήταν αυτός που το 1985-87 ως υπουργός
Εθνικής Οικονομίας είχε προσπαθήσει
να "ισιώσει" το "έργο" του
"μεγάλου", αλλά τον απέρριψε το
σύστημα ΠΑΣΟΚ και όταν έγινε αυτός
(2000) "μεγάλος" στην θέση του "μεγάλου",
δεν άλλαξε τίποτα παρά τις εκθέσεις
Σπράου και Γιαννίτση και πολλών άλλων
εμπειρογνωμόνων.
Η προσπάθεια
για ανακοπή της πορείας προς τη χρεοκοπία
και τη διεθνή εποπτεία αντιμετωπιζόταν
πάντα εχθρικά σε αντίθεση προς τα
επιστημονικώς ισχύοντα αλλά και την
κοινή λογική. Ο Δημόσιος τομέας από
υπηρέτης του πολίτη, είχε γίνει παμφάγος
τύραννος και δυνάστης. Ο Σοσιαλισμός
παπ-ανδρεϊκής βερσιόν, είχε κάνει το...
θαύμα του.
Θυμίζω
ότι την δεκαετία του '80 ο κ. Γ. Παπανδρέου
και ο κ. Κ. Σημίτης και ο κ. Ε. Βενιζέλος
από το 1996, ήταν υπουργοί, άρα ήξεραν και
δεν έκαναν τίποτα. Απλώς, προσέθεταν
νέα κομμάτια, επεκτείνοντας το κόκκινο
χαλί που θα περνούσε η χρεωκοπία. Απ'
αυτούς ο δεύτερος απήλαυσε 8 χρόνια
πρωθυπουργίας και οι άλλοι δύο...
"πρωθυπουργεύουν", σήμερα,
διακηρύσσοντας ψευδώς ότι "...
η αξιοπιστία μας, μας δίνει φωνή και να
διαπραγματευόμαστε και στη συνέχεια
για τις όποιες ανάγκες της οικονομίας
μας και της χώρας μας...".
Έτσι, νομοτελειακά,
φτάσαμε στην χρεωκοπία και την διεθνή
επαιτεία. Το αν ντρέπεται κανείς από
δαύτους, φυσικά και δεν ντρέπεται. Το
πλατύ χαμόγελο του πρωθυπουργού μας
και του αντ' αυτού, αντιπροέδρου του, το
αποδεικνύει.
Θα τους θυμηθούμε
άραγε όταν θα έρθει και η δική μας ώρα;
Προσοχή όμως ! Στην γωνία μας περιμένουν
τα συνεταιράκια τους !!!
* α) Το διαχειριστικό
έλλειμμα των ΔΕΚΟ το 1981 ήταν 87,3 δισ.
δραχμές και το 1989 έφθασε
τα
507,4 δισ. δραχμές!
β)
Η χρηματοδότηση των ΔΕΚΟ από τον Κρατικό
Προϋπολογισμό το 1981 ήταν 35,8 δισ.
δραχμές
και το 1989 έφθασε τα 489,2 δισ. δραχμές!
Που
τα έβρισκαν αυτά τα λεφτά; Μα, δανεικά
!