Γράφει ο Dr. Money
Η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να βγει από τον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και του αυξανόμενου δημοσίου χρέους, όσα περιοριστικά μέτρα και να λάβει, αν δεν μπορέσει να βγει από την ύφεση.
Η κοινή λογική λέει ότι μια χώρα θα πρέπει να αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ετήσιους ρυθμούς για να μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος της.
Πολύ περισσότερο όταν έχει πολύ υψηλό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος), όπως η Ελλάδα.
Αν μάλιστα μπορούσε να μειώσει τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ μερικές δεκάδες ποσοστιαίες μονάδες, θα ήταν ακόμη καλύτερα.
Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να εξοικονομήσει πόρους, που διαφορετικά θα πήγαιναν για την πληρωμή των τόκων, ελαφρύνοντας τους μελλοντικούς προϋπολογισμούς, και θα γινόταν πιο....... φερέγγυα στα μάτια των επίδοξων πιστωτών της και επενδυτών, υποβοηθώντας την αναπτυξιακή διαδικασία.
Όλοι πλέον έχουν κατανοήσει, συμπεριλαμβανομένης της τρόικας, ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει το δημόσιο χρέος της και να ξαναμπεί σε αναπτυξιακή τροχιά.
Έχουν, ελπίζουμε, αντιληφθεί επίσης ότι η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει μόνο μέσω του αυτόματου πιλότου, δηλαδή της ανάκτησης της αξιοπιστίας λόγω της μείωσης του ελλείμματος και της προώθησης των διαρθρωτικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Από την άλλη πλευρά, όλοι έχουν αντιληφθεί ότι η αναπτυξιακή διαδικασία θα χρειαστεί χρηματοδότηση.
Αυτή δεν μπορούν να την προσφέρουν τα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας από τη στιγμή που τα νέα δάνεια προορίζονται για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων στους πιστωτές της χώρας και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα θα προέλθει κυρίως από τον τραπεζικό τομέα.
Όμως, ο τραπεζικός τομέας αδυνατεί να κάνει κάτι τέτοιο στην κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα.
Θα πρέπει, λοιπόν, τα πιστωτικά ιδρύματα να βγάλουν τους σκελετούς που κρύβουν στα ντουλάπια τους και να επανακεφαλαιοποιηθούν, για να παίξουν τον ρόλο τους στην αναπτυξιακή διαδικασία.
Κοινώς, να... μαρκάρουν τα ομόλογα που διαθέτουν στις τιμές αγοράς και να αποκαλύψουν το πραγματικό μέγεθος των καθυστερήσεων στα δάνεια, ώστε να διαπιστωθεί πόσα είναι πραγματικά τα κεφάλαια που χρειάζονται.
Η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα είναι προφανώς κάτι που θα πρέπει να επιθυμεί η κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της επιλογής της να μην πράξει εγκαίρως τα δέοντα, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί στο ΔΝΤ και σε μια πολύχρονη περιπέτεια.
Όμως, η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών συνεπάγεται επίσης προσφυγή των τελευταίων στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που χρηματοδοτείται από τα δάνεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Κοινώς, συνεπάγεται αύξηση του δημοσίου χρέους, καθότι, αν δεν χρησιμοποιηθούν τα λεφτά, θα μειωθεί ανάλογα το χρέος.
Από αυτήν τη σκοπιά, όσο μικρότερες είναι οι ανάγκες επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τόσο καλύτερα για το κράτος.
Το τελευταίο συμβαδίζει με τα συμφέροντα των βασικών μετόχων των τραπεζών, που δεν δείχνουν διατεθειμένοι σε αυτήν τη φάση να βάλουν γερά το χέρι στην τσέπη συμμετέχοντας σε μεγάλες αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, προκρίνουν άλλες λύσεις, όπως πωλήσεις θυγατρικών και συγχωνεύσεις με άλλες μεγάλες τράπεζες, οι οποίες περιορίζουν το μέγεθος της αναγκαίας αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, ή/και μεσοβέζικες λύσεις για την αποτίμηση των ομολόγων και αξιολόγηση των δανείων, οι οποίες μεταθέτουν το πρόβλημα στο μέλλον.
Όλα αυτά είναι πράγματα που θα πρέπει να σταθμίσει ο υπουργός των Οικονομικών κ. Βενιζέλος μαζί με κάτι ακόμη:
Τον κίνδυνο αφελληνισμού των περισσότερων τραπεζών σε περίπτωση κρατικοποίησης, δηλαδή προσφυγής στο Ταμείο, καθότι η Ιστορία διδάσκει ότι θα πουληθούν αργότερα σε ξένες τράπεζες φθηνά.
Πρόκειται για ένα σταυρόλεξο που επιζητά δυνατό λύτη και ο κ. Βενιζέλος θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι τέτοιος αν θέλει να δοθεί ώθηση στην αναπτυξιακή διαδικασία, ώστε η χώρα να μπει σε ενάρετο οικονομικό κύκλο.
Dr. Money