Επέστη, λοιπόν, ο χρόνος και το ρηθέν παρά των σύγχρονων «προφητών» του Παναθηναϊκού, επληρώθη στο ακέραιο! Ο ρωμαλέος, πολυμετοχικός Παναθηναϊκός συναγωνίζεται στα ίσια τη Μπαρτσελόνα του Μέσι, τη Ρεάλ του Μουρίνιο και τη Μάντσεστερ του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, και είναι έτοιμος να γράψει μιά από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του. Οι νέοι επενδυτές έβαλαν βαθειά το χέρι στην τσέπη (τύφλα να’ χει ο Αμπράμοβιτς) και την ομάδα ενισχύουν, πλέον, παίχτες τεράστιας αξίας – κατά πολύ ανώτεροι των Ζάετς, Σαραβάκου, Ρότσα, Ντόνκεν, αλλά και των πιό πρόσφατων Βαζέχα, Βάντσικ, Χένρικσεν, Μπορέλι Ζιλμπέρτο Σίλβα)…
Ας υποδεχτούμε χωρίς άγχος, λοιπόν, τη συμμετοχή μας στους ομίλους του Champions League και ας αφήσουμε πίσω το αέρινο πέρασμα της ομάδας πάνω από τη φουκαριάρα Δανέζικη Οντένσε, που είχε την....... ατυχία να βρεθεί στο διάβα του πολυμετοχικού ελληνικού «θαύματος»!
Αυτά δεν θα έπρεπε, κανονικά, να γράφει σήμερα κανείς για τον «αναγεννημένο» Παναθηναϊκό;
Αυτά δεν υπόσχονταν οι «σωτήρες» που οργάνωναν διαδηλώσεις έξω από τη Λεωφόρο; Αυτά και άλλα πολλά. Η αλήθεια, όμως, ήρθε σαν μάγισσα κακιά να στοιχειώσει τα όνειρα εκείνων των ευκολόπιστων (και αφελών) φιλάθλων της ομάδας που, κατά χιλιάδες, φώναζαν συνθήματα για τον Τζίγκερ, επειδή είχαν πεισθεί ότι προσωποποιούσε όλα τα δεινά. Μάρτυρας ο αδερφός μου, παρών στο γήπεδο, που έζησε τη συνθηματολογία και το στενάχωρο κλίμα σε όλο τους το μεγαλείο…
Και τι έγινε προχθες; Ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης, σε κατάσταση απόλυτης διάλυσης, καθώς οι επίδοξοι «μεσίες» έγιναν καπνός με το που κέρδισαν τη δημοσιότητα που επιδίωκαν, ταπεινώθηκε από την ασήμαντη Οντένσε. Μετά το ματς, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μου έλεγε ότι πρέπει να ήταν η χειρότερη, εντός έδρας, εμφάνιση της ομαδας από το 1970! Πριν από το Γουέμπλεϊ, δηλαδή! Δεν είναι ασύλληπτο; Ο Τζιμπρίλ Σισέ, πιο «πράσινος» σε αισθήματα απ’ όλους, παρακολουθούσε αποσβολωμένος από την κερκίδα το διασυρμό της ομάδας που αγάπησε.
Εκεί έφτασε ο Παναθηναϊκός, δυστυχώς. Και, κατά τη γνώμη μου, θα πέσει ακόμη πιο χαμηλά. Ουδείς πια ενδιαφέρεται για την τύχη του -και, πάντως, όχι εκείνοι που τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν το κομμάτι τους! Οσο για τους Βαρδινογιάννηδες, φαίνεται ότι πήραν το μάθημά τους! Από μακριά κι αγαπημένοι. Και εδώ που τα λέμε, άδικο έχουν; Όχι ότι τα έκαναν όλα σωστά. Αλίμονο. Ποιος μπορεί να μην κάνει λάθη όταν επί 30 χρόνια διοικεί μια ομάδα; Το συνολικό έργο τους, όμως, είναι κάτι παραπάνω από θετικό: Πήγαν τον Παναθηναϊκό πολύ ψηλά στην Ευρώπη, έχτισαν την ομάδα που αποτέλεσε τον κορμό της Εθνικής στο θρίαμβο του EURO του 2004, αλλά οk δεν τα κατάφεραν μέσα στην Ελλάδα την τελευταία 15ετία. Βέβαια, το πώς και το γιατί κυριάρχησε ο Ολυμπιακός στο εγχώριο πρωτάθλημα, το ζήσαμε και τα εμπεδώσαμε όλοι οι μη πορωμένοι φίλαθλοι. Και όσοι διατηρούσαν κάποιες αμφιβολίες για τις περιβόητες «παράγκες» (αν υπήρχαν τέτοιοι), θα πρέπει να τις άφησαν πίσω μετά τις αποκαλύψεις για τα στημένα παιχνίδια…
Ολα αυτά, όμως, πέρασαν. Το ερώτημα είναι αν έχει αύριο ο Παναθηναϊκός. Διότι το σήμερα το ζήσαμε… προχθες! Τραγωδία κανονική! Αν τα πράγματα συνεχίσουν στην ίδια ρότα, αν δεν εκδηλωθεί κάποια μείζων πρωτοβουλία (από ποια πλευρά, άραγε;), πολύ φοβάμαι ότι ο άλλοτε μεγάλος Παναθηναϊκός θα θυμίζει σύντομα ομαδούλα περιφερειακής ευρωπαϊκής χώρας…