Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Παρακολουθώ μακρόθεν τα γεγονότα στην χώρα μας να τρέχουν. Ολόκληρο ρεπορτάζ είχαν χτες για την Αθήνα τα γαλλικά κανάλια, τα οποία θεωρούν πως η πολιτική κρίση είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Σε ένα τέτοιο πνεύμα βλέπω κινείται και η ελληνική αρθρογραφία.
Οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν και είναι φυσικό να βγάζουν αυτά τα συμπεράσματα. Στην Ελλάδα ωστόσο όλοι γνωρίζουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα που έφερε την χώρα σε αυτή την κατάσταση. Όλοι πιστεύω βλέπαμε εξαρχής πως η κυβέρνηση αυτή, όπως και προηγούμενες, ήταν μία ωραία φούσκα, που κάποια στιγμή θα έσκαγε. Και αυτό γιατί; Γιατί πολύ απλά οι "πολιτικοί" που μας αντιπροσωπεύουν δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την χώρα, αλλά για το κόμμα τους, η υποταγή στο οποίο θα εξασφάλιζε την καρέκλα τους και τα προνόμια τους. Αδυνατώντας να δούνε μέσα από τα χοντρά.......
μυωπικά κομματικά τους γυαλιά, αδυνατώντας να ξεπεράσουν την χωριατιά τους (ως προς την νοοτροπία ανεξαρτήτως καταγωγής) και να σταθούνε στο ύψος που απαιτεί η Πολιτική, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να έχουν ένα όραμα και να δώσουν μία προοπτική στην ελληνική κοινωνία, αλλά κατάφεραν να την σύρουν στο γκρεμό. Τώρα οι αρχοντοχωριάτες της πολιτικής πηδάνε ένας ένας από το καράβι που τσακίζεται στα βράχια, αφού πρώτα κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση. Too late guys! Παραμένουν βέβαια ακόμη αρκετοί, οι οποίοι πιστοί στο κόμμα που τους έδωσε ψωμί να φάνε θα διστάσουν πολύ να παραιτηθούν. Έχει αναρωτηθεί κανείς πόσοι από αυτούς μπορούν να έχουν μία κανονική δουλειά, η οποία θα μπορεί να τους αποδίδει όσα η βουλευτική τους θέση; Αυτά δεν ισχύουν μόνο για το κυβερνών κόμμα. Ισχύουν για όλα τα κόμματα, τα οποία έχουν στεγανοποιηθεί σε παραταξιακές λογικές που δεν βοηθάνε καθόλου την παρούσα κατάσταση. Όταν τα κόμματα και οι "πολιτικοί" μας καταλάβουν πως τα προβλήματα και οι προκλήσεις τούς ξεπερνάνε, ξεπερνάνε τα κομματικά τους στεγανά, τις έως τώρα πολιτικές θέσεις και ιδεολογίες και πως είναι πολύ "λίγοι" για να διαχειριστούν μόνοι τους, με τα παρωχημένα μυαλά τους τα όλα όσα συμβαίνουν θα είναι μία καλή αρχή για μία νέα πολιτική στην Ελλάδα, όπου θα προέχει το συμφέρον την χώρας και όχι τα ψηφαλάκια του κάθε πολιτικάντη. Γιατί αυτό είχαμε με ελάχιστες δυστυχώς εξαιρέσεις. Πολιτικάντηδες και όχι πολιτικούς.
Το αυτό ισχύει και για τα συνδικάτα. Με ελάχιστες επίσης εξαιρέσεις, οι συνδικαλιστές, αφού υπηρέτησαν πιστά τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές των παρατάξεων τους, παγιώθηκαν σε λογικές ατομικού, παραταξιακού και εργασιακού μικροσυμφέροντος, εγκλωβίστηκαν σε ανόητες αντιπαραθέσεις βλάπτοντας ανεπανόρθωτα το συλλογικό καλό. Το τσουνάμι της απαξίωσης τους πήρε και αυτούς μαζί. Δυσκολεύονται ωστόσο να αντιληφθούν πως οι περιστάσεις τους ξεπερνούν. Για αυτούς ισχύει ότι και για τους βουλευτές τους υποταγμένους στο κόμμα. Πόσοι από αυτούς τους συνδικαλιστές θα μπορούν να έχουν τα προνόμια και τις απολαβές των συνδικαλιστικών τους θώκων;
Τίμιοι και εξαιρέσεις σαφώς υπήρξανε. Είτε θάφτηκαν, είτε σπιλώθηκαν, είτε παραιτήθηκαν, είτε αλλοτροιώθηκαν και αυτοί, είτε τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι στην πολιτική όντας μόνοι.
Η πολιτική κρίση δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Η πολιτική κρίση είναι η αιτία της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας, είναι η αιτία που δεν είχαμε ουσιαστικά ποτέ δημοκρατία, είναι η αιτία που η χώρα πνέει τα λοίσθια. Δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι η απάντηση στο "γιατί φτάσαμε ως εδώ."
Ποιά είναι η λύση; Απαλλαγή από τους έως τώρα πολιτικούς, ειδικά τους αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους και αποτυχημένους, αλλαγή προσώπων, αλλαγή νοοτροπίας των ψηφοφόρων, νέα πολιτική φιλοσοφία για όλες τις παρατάξεις που θα υπηρετεί την κοινωνία και όχι τις ιδεοληψίες τους και γιατί όχι οικουμενικές κυβερνήσεις σοβαρών ανθρώπων;
Για να γίνουν αυτά δεν ψηφίζουμε ανεπάγγελτους, δεν ψηφίζουμε κληρονόμους βουλευτικών θέσεων, δεν ψηφίζουμε αποτυχημένους επαγγελματίες που βλέπουν την πολτική ως μία δουλίτσα για τα προς το ζην, δεν ψηφίζουμε απαίδευτους, δεν ψηφίζουμε φανατικούς και προσκυνημένους, δεν ψηφίζουμε όσους μας τάζουν θεσούλες, εξυπηρετησούλες κτλ, γιατί αυτό σημαίνει grand λαμόγιο (και αυτοί και εμείς), δεν ψηφίζουμε ανήθικους, δεν ψηφίζουμε αρχοντοχωριάτες.
Όσο για τα συνδικάτα. Αυτό που χρειάζονται επειγόντως είναι ενιαία ψηφοδέλτια. Μόνο έτσι θα αποκοπούν από τα κομματικά στεγανά, θα αναδειχθούν αυτοί που πραγματικά έχουν να προσφέρουν και μπορούν να υπηρετήσουν τον επαγγελματικό τους κλάδο και την κοινωνία και όχι παραταξιακά και ατομικά συμφέροντα.
Ας είμαστε αισιόδοξοι πως μέσα από αυτή την κατάσταση θα προκύψει κάτι καλύτερο και όχι κάτι χειρότερο. Στο χέρι μας είναι.