Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Δυστυχώς, ή ευτυχώς, για τη Δημοκρατία, έρχονται κάποιες στιγμές, κρίσιμες, στιγμές της αλήθειας.
Και μια μεγάλη οικονομική κρίση, σαν αυτή που περνάμε, δεν είναι μονάχα ένα μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, που προκαλεί τις ικανότητες και δεξιότητες του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί, μα είναι συχνά, αν όχι πάντα, και μια μεγάλη πολιτική πρόκληση των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών της χώρας.
Στην προκειμένη περίπτωση, ΔΕΝ είναι η οικονομική κρίση που απειλεί να εξελιχθεί σε κρίση Δημοκρατίας, διότι, όπως καλά γνωρίζετε σεβαστέ μου κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, οι δημοκρατικοί θεσμοί κατηγορούνται –και κατ’ εμέ δικαίως-, ότι όχι μόνο πολύ ........
καιρό ΠΡΙΝ την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης βρίσκονταν σε φάση ΒΑΘΙΑΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, αλλά, σ’ ένα βαθμό –επίσης κατ’ εμέ : σημαντικό- προσδιόρισε και το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που διερχόμαστε, και συνεπώς, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ απ’ όσα επισημαίνετε κύριε Πρόεδρε, είναι ακριβώς η προϋπάρχουσα ΒΑΘΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ που «μολύνει» την οικονομική κρίση. Μακάρι να συνέβαινε το αντίθετο, διότι τα πράγματα πρώτον μεν δεν θα έφταναν εδώ που έφτασαν, και δεύτερον, δεν θα ήταν το οικονομικό πρόβλημα τόσο μεγάλο όσο σήμερα.
Γνωρίζετε ασφαλώς, κύριε Πρόεδρε, ότι όχι μόνο στην οικονομική επιστήμη μα και γενικότερα, μια κρίση, θεωρείται πολλές φορές –και όχι αδίκως- ως αφετηρία για μια νέα αρχή, και τη διόρθωση πολλών ημαρτημένων του παρελθόντος.
Εάν μεν το πολιτικό μας σύστημα δεν είχε τα χάλια που έχει, και προπάντων διέθετε την ικανότητα να μαθαίνει τουλάχιστον από τα ίδια του τα λάθη, και σε κάθε περίπτωση ενεργούσε με σεβασμό στις περί δικαίου και ηθικής καθιερωμένες αρχές του κοινωνικού και νομικού μας πολιτισμού, τότε, ας ήμασταν βέβαιοι, ότι η κοινωνία που καθημερινά αποδεικνύει ότι βρίσκεται πολύ μπροστά από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, θα έδειχνε την απαιτούμενη ανοχή –όπως και αρχικώς την έδειξε-, προκειμένου να βγούμε απ’ τη κρίση.
Όμως, τούτο το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δεν φαίνεται να διαθέτει καμία ουσιώδη μαθησιακή ικανότητα, αλλά, όπερ και το χειρότερο, ενεργεί ως πραγματικός εισβολέας και άρπαγας των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, όχι επιβάλλοντας ΣΚΛΗΡΕΣ ΠΛΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ πολιτικές, ΜΑ ΣΚΛΗΡΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΔΙΚΑ ΕΠΙΜΕΡΙΖΟΜΕΝΕΣ πολιτικές, τόσο πολύ, ώστε έχοντας μεταβληθεί τούτη η κυβέρνηση σε βασιλικότερη του βασιλέως, φτάνουμε στο σημείο να ακούμε από τη Τρόϊκα, ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι άλλο γονάτισμα των εισοδημάτων των μισθωτών και των συνταξιούχων, αλλά ουσιαστικά διαρθρωτικά μέτρα –βεβαίως, όπως αυτή τα εννοεί. Δηλαδή, περίπου η Τρόϊκα ζητά απ’ τη κυβέρνηση ν’ αφήσει παράμερα πια την ήδη ξεζουμισμένη μεσαία και κατώτερη εισοδηματικά τάξη, πράγμα που η κυβέρνηση αρνείται να κάνει, πέραν των άλλων, και κατά τρόπο ΠΑΡΑΛΟΓΟ, με βάση την ίδια την οικονομική λογική! Αυτό αλλιώς δεν εξηγείται παρά, κατά την δική μου ερμηνεία των πραγμάτων, σαν ένα είδος αμόκ αποδόμησης και καταστροφής…