Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Η ελληνική κρίση, καταδεικνύει τη βαθιά κρίση της Ευρώπης. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση. Δεν αναφέρομαι καν στη πολιτική κρίση. Αναφέρομαι στη κρίση των αξιών, που υπερβαίνει κάθε άλλη. Τη κρίση των ευρωπαϊκών αξίων, τη κρίση – νεκροθάφτη του ευρωπαϊκού οράματος.
Τι ήταν αυτό που αναδείχθηκε στη περίπτωση της ελληνικής κρίσης, πέραν της διαχρονικής ευθύνης των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά και της συνευθύνης των ευρωπαϊκών ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων (π.χ. η Ευρωπαϊκή Επιτροπή), στο μέτρο και το βαθμό που υπάρχει ουσιαστική συνδιαχείριση και κοινοτικός έλεγχος ζητημάτων που σχετίζονται με τη κρίση; Ήταν μια.............
Ευρώπη που αναγκάστηκε να παρουσιαστεί με το αληθινό της πρόσωπο.Ένα πρόσωπο με ένα τεράστιο τατουάζ στο μέτωπό της, που συνοψίζει όλη τη ΝΕΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ, ολόκληρο το ΝΕΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ.
Το τατουάζ τούτο γράφει : ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ.
Αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό Ευαγγέλιο, αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό Όραμα. Το νέο όραμα, που αντικαθιστά κάθε παλιότερο…
Δε χρειάζεται βέβαια να επιμείνουμε περισσότερο στο τι σημαίνει ότι η διαχείριση μιας κρίσεως γίνεται στη λογική του Δούναι και του Λαβείν, όμως, πρέπει να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα αυτού του ΝΕΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ.
Το ένα αυτονόητο, είναι ότι κανείς δε δικαιούται να ομιλεί πλέον για αλληλεγγύη, κανείς δε δικαιούται να ομιλεί για «βοήθεια» : καμιά βοήθεια δε δόθηκε στη χώρα μου, καμιά αλληλεγγύη δεν εκδηλώθηκε. Οι «εταίροι» μας δεν είναι κάν συμμέτοχοι με την έννοια των «συναδέλφων μετόχων» σε μια εταιρεία. Είναι απλά, πολύ απλά, δανειστές, που δανείζουν και μάλιστα με τόκο αλμυρό και ενυπόθηκα. Και σε ό,τι αφορά την αλληλεγγύη, είμαι βέβαιος ότι αν δεν υπήρχε στη μέση το ευρώ, για το οποίο και κυρίως νοιάζονται, την Ελλάδα θα την είχαν παρατήσει στο έλεος των κερδοσκόπων, αν δεν μεταβάλλονταν οι ίδιοι οι νυν δανειστές μας σε κερδοσκόπους.
Ένα άλλο αυτονόητο είναι, ότι στα πλαίσια αυτού του Οράματος, η Ευρώπη δρομολογείται να καταστεί μια τεράστια επιχειρηματική μονάδα. Κανείς δεν μιλά πια για την Ευρώπη των λαών, για μια ενιαία πολιτική και κρατική οντότητα, ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Πώς θα πετύχεις να μη υλοποιηθεί ποτέ αυτό το όραμα; Μα θέτοντας προϋποθέσεις ανέφικτες. Π.χ., να προηγηθεί η οικονομική ολοκλήρωση, που για να ολοκληρωθεί θα πρέπει ΟΛΕΣ οι εθνικές οικονομίες να έχουν «συγκλίνει» τόσο πολύ, ώστε το πιο «καθυστερημένο» μέλος – κράτος, να εκπροσωπεί μια οικονομία περίπου σαν αυτή ας πούμε του Βελγίου. Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Ποτέ; Και η ερώτηση είναι : το ΝΕΟ ΟΡΑΜΑ τι επαγγέλλεται; Μια ένωση ΙΣΧΥΡΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ; Και τι θα γίνεται όταν στα πλαίσια των οικονομικών κύκλων, οι οικονομίες αυτές θα αδυνατίζουν; Θα αποσυντίθεται και ακολούθως θα ανασυντίθεται τούτη η Ένωση; Οι ιερείς του Δούναι και του Λαβείν, σκέφτηκαν άραγε έστω προς στιγμή, ότι ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ που συνιστά τον καλύτερο και πιο φερέγγυο δρόμο και για την οικονομική σύγκλιση των κρατών – μελών;
Όμως, δεν θα επεκταθώ άλλο στους προβληματισμούς που αναδύονται απ’ το νέο όραμα του Δούναι και του Λαβείν, μιας και βιάζομαι να θίξω ένα άλλο, και πολύ πιο σημαντικό θέμα.
Κι αυτό είναι το θέμα της διαφαινόμενης ολίσθησης της Ευρώπης προς μια πολιτικά ολοκληρωτική αντίληψη, που αν δεν αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει της, ίσως μας οδηγήσει σε τέτοιας μορφής και έκτασης εκτροπές του δημοκρατικού κεκτημένου, που ανάλογες εκτροπές θα μπορούσαν να βρεθούν στην προ του 1940 Ευρώπη.
Αναφέρομαι στην απρόκλητη και πέραν κάθε δημοκρατικής αντίληψης και δεοντολογίας παρέμβαση στη λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας –και κάθε δημοκρατίας. Αναφέρομαι στον ωμό εκβιασμό της «πολιτικής συναίνεσης» Κυβέρνησης – Αντιπολίτευσης (και κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης), ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της 5ης δόσης του δανείου.
Δεν θα μείνω στην απαράδεκτη μονομερή τροποποίηση της σύμβασης δανείου, με το να προστίθενται όροι όπως ο παραπάνω, μια τακτική που θα την περίμενα από ένα κακόπιστο ιδιώτη, όχι όμως από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή –τουλάχιστον αυτή.
Θα μείνω στη πολιτική ουσία της παραπάνω παρέμβασης. Εδώ έχουμε την «επέκταση» μιας ήδη αντισυνταγματικής κατάστασης των πραγμάτων, αφού το Μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό τουλάχιστον για το λόγο ότι εφαρμόζεται κατά παρέκκλιση της εντολής του λαού, δυνάμει της οποίας εξελέγη η κυβέρνηση που το υιοθέτησε και το εφαρμόζει. Κι αν η «δημοκρατική» Ευρώπη, ολίγον ενδιαφέρεται ως φαίνεται για δημοκρατικές διαδικασίες, το ελληνικό πολιτικό σύστημα όμως, εισπράττει στο σύνολό του πια, τα επίχειρα των ευκαμψιών που επέδειξε η ελληνική κυβέρνηση σε τέτοια «λεπτά» πολιτικά ζητήματα, που όμως αποδεικνύονται κάμηλοι. Η Δύναμη Κατοχής, καταργεί στη πράξη κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, κοινοβουλευτικές μειοψηφίες, έχει την αξίωση να θέτει αυτή το τι και πού επιτρέπεται να πολιτεύεται η συμπολίτευση και να αντιπολιτεύεται η αντιπολίτευση, εκβιάζοντας έτσι όχι δύο κόμματα, μα έναν ολόκληρο λαό.
Αυτή η ωμή παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής δημοκρατίας, και πολύ περισσότερο, Η ΕΜΦΑΝΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗ της Κατοχικής Δύναμης να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΜΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΑΠΟΚΕΛΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ, αποτελεί την πιο ορατή ερμηνεία του φαινομένου. Μάλιστα, προσωπικά, διαβλέπω και μια προσπάθεια εξευτελισμού των κυρίαρχων πολιτικών – κομματικών δυνάμεων της Χώρας, σαν ένα τεστ, ίσως, προκειμένου να επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά, όχι το αν μα πόσο πράγματι ευάλωτο και ανίσχυρο είναι το πολιτικό μας σύστημα, και επομένως, σε ποια έκταση πράγματι διαγράφεται πεδίον λαμπρόν στην Ελλάδα για ένα εξαίσιο πλιάτσικο υπό το πρόσχημα της «βοήθειας».
Όμως, τόχουμε ξαναπεί. Αν η Κατοχική Δύναμη έφτασε εδώ για να υπερασπίσει είπαμε τι (όχι τα συμφέροντά μας, μας αποκλειστικά το ευρώ και όσους εκπροσωπεί), αυτή καλά κάνει ό,τι κάνει, όμως, το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Μέχρι στιγμής, δεν κάνουμε τίποτα από του να συμφωνούμε στα μέτρα που η ίδια η Τρόϊκα μας επιβάλλει, μέτρα που θα ήταν ευχής έργο να ήταν απλά αναποτελεσματικά, διότι είναι κάτι παραπάνω : είναι ένας αργός θάνατος, ούτε καν ευθανασία. Και δυστυχώς, έχουμε μια κυβέρνηση, που ακόμα και τώρα, θέλει να δείχνει «καλό χαρακτήρα» -σε ποιους και για ποιο λόγο;
Αν θέλουμε να αντιτάξουμε μια αποτελεσματική στρατηγική, απέναντι στην θανατηφόρα για το μέλλον μας και τα συμφέροντά μας τροϊκανή στρατηγική του φόβου και του σοκ, τότε ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΑΣ.
Το ερώτημα είναι. Ποια απόφαση της Ελλάδας θα μπορούσε να προκαλέσει «σοκ και δέος» στην Ευρώπη του Δούναι και του Λαβείν; Πρώτα απ’ όλα αποφάσεις που θα έθεταν σε μεγάλο κίνδυνο το «Λαβείν». Όμως αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται ένα ακόμα ισχυρότερο «σοκ». Χρειάζεται να απειληθεί το Πιστεύω τους : το ευρώ. Αυτό με το οποίο μας φοβίζουν, (να μας βγάλουν απ’ το ευρω : που τόσο πολύ μας ωφέλησε!!!), πλέον να τους το αντιπροτείνουμε εμείς, αξιώνοντας ταυτόχρονα, την ίδια τύχη να έχουν και άλλες οικονομίες που είναι σήμερα στην ίδια κατάσταση με μας, ή θα είναι στο μέλλον. Κι αυτό όμως, δεν αρκεί. Αν όχι όλη η Ευρώπη, πάντως οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης (χρησιμοποιώ όρο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε για το πού αναφερόμαστε), έχουν εδώ στη γειτονιά μας γεωστρατηγικά συμφέροντα (τόσο ως Ευρώπη όσο όμως και ως Ευρώπη – εταίρος του ΝΑΤΟ) τα οποία η Ελλάδα θα μπορούσε να τα βάλει στο τραπέζι των συζητήσεων που διεξάγει με την Ευρώπη του Δούναι και του Λαβείν, ώστε να διαμορφωθεί ένα συνολικό τίμημα αυτού που ονομάζεται «πακέτο σωτηρίας» της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης (διότι αν καταρρεύσει η Ελλάδα, κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί το ντόμινο των εξελίξεων).
Η κρίση παρέχει η ίδια προοπτικές αντιμετώπισής της, αρκεί κάποιος να γνωρίζει τι και πού θα τις αναζητήσει. Και βεβαίως, να διαθέτει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μαχητικό πνεύμα, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μαχητική διάθεση.
Είπαμε : βρισκόμαστε σε πόλεμο. Τι σόι «πολεμιστές» έχουμε εκεί στο Μέτωπο;