Χαιρετισμός από τον Πλάτανο της Πλατείας
Εκεί, στην πλατεία, ο αμελητέος γίνεται κάποιος, τώρα που οι κότες και τα πρόβατα κατάλαβαν ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις κύπτουσες υπάρξεις.
Ο αμελητέος δεν είναι αγανακτισμένος. Μην λέτε ψέματα, μιμούμενοι τους Ισπανούς! Είναι το μαύρο μαντάτο στα παιδιά της διαπλοκής που συμμάχησαν με τα μαύρα πουλιά, που παρουσιάζονταν μέχρι τώρα σαν πολύχρωμα παπαγαλάκια.
Οι καθεστωτικοί πατέρες, μητέρες και μητριές δεν κοιτάνε όμως προς την πλατεία, ατενίζουν τον ουρανό, προσβλέποντας ότι τα μαύρα πουλιά θα πετύχουν τελικά να αποδυναμώσουν τον αμελητέο, που .....
γίνεται κάποιος, παρουσιάζοντάς τον ως αγανακτισμένο: σαν ερμαφρόδιτη πολιτικά ύπαρξη. Μπορεί και να είναι, μπορεί και να μην είναι, αλλά μάλλον δεν μοιάζει να είναι σαν εκείνους τους αγανακτισμένους που αναζητούν απλώς εκτόνωση, μια κομματική αγκαλιά να ξεθυμάνουν, ένα κομματικό βατήρα για να αναρριχηθούν, ένα φακό για να ξεσπάσουν, ή ένα κανάλι για να δικαιωθούν. Εκεί, στην πλατεία, ο αμελητέος γίνεται κάποιος, τώρα που οι κότες και τα πρόβατα κατάλαβαν ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις κύπτουσες υπάρξεις.
Ο αμελητέος δεν είναι αγανακτισμένος. Μην λέτε ψέματα, μιμούμενοι τους Ισπανούς! Είναι το μαύρο μαντάτο στα παιδιά της διαπλοκής που συμμάχησαν με τα μαύρα πουλιά, που παρουσιάζονταν μέχρι τώρα σαν πολύχρωμα παπαγαλάκια.
Οι καθεστωτικοί πατέρες, μητέρες και μητριές δεν κοιτάνε όμως προς την πλατεία, ατενίζουν τον ουρανό, προσβλέποντας ότι τα μαύρα πουλιά θα πετύχουν τελικά να αποδυναμώσουν τον αμελητέο, που .....
Τούτο από μόνο του κάνει πολιτική, αρκεί να βρει τον ιδεολογικό του τόνο, που θα προκύψει αν η πλατεία ξεχυθεί στους δρόμους ως ένα κίνημα αμφισβήτησης του χθες και άρνησης του σκοτεινού αύριο. Το κίνημα των ανέργων και εργαζομένων εναντίον του νεοφιλελευθερισμού. Το κίνημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που θέλει να γκρεμίσει το πελατειακό κράτος και τους εκφραστές του και να μην επιτρέψει η ελληνική κοινωνία να μετατραπεί σε ελευθέρια αγορά. Η πλατεία δεν είναι αγορά. Η προτομή, το μνημείο, τα παγκάκια δεν είναι προς πώληση. Η Ελλάδα δεν εκδίδεται! Στη πλατεία ακόμη και οι πόρνες αγιάζουν. Κυρίως αυτές! Κάνει θαύματα η πλατεία, μεταμορφώνει το πολιτικό νέφος σε βροχή, που μπορεί αύριο να γίνει καταιγίδα, όπως κάποτε στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Πολωνία, στην Τσεχία και σε δεκάδες άλλα σημεία στον πρόσφατο ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη.
Προσέξτε, συγγενολόι της διαπλοκής, καθώς ποτέ δεν καταλάβατε τι σημαίνει σημειολογικά η λίθινη εποχή στην οποία πολιτικά εισερχόμαστε: είναι η εποχή κατά την οποία ο πολίτης τρομαγμένος από τις κραυγές των δεινοσαύρων της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας το μόνο που θα αφήσει ανέπαφο μέσα του είναι η εκδίκηση. Όλα τα άλλα θα αλλάξουν και εσύ κόρακα θα καταλάβεις ότι δεν γίνεται να κερδίζεις και από τις δυο αντίθετες πλευρές του σκακιού, ταυτόχρονα.
Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, κοράκι! Τέρμα το σικέ παίγνιο. Σου ξέφυγε στην πλατεία το αμελητέο πιόνι. Τώρα άντε πιάστο που σηκώθηκε από την οθόνη και τον καναπέ. Ανόητε, δεν το υπολόγισες, ούτε τώρα το υπολογίζεις σωστά, διότι σε κατέβαλλε η υπερπροσπάθεια να δώσεις νόημα στο συγγενολόι, και όχι σημασία στη ζούγκλα που προκάλεσες στο εσωτερικό του αμελητέου. Τι να σου κάνω, ζούγκλες έσπειρες με βροντόσαυρους, ζούγκλες θα θερίσεις από την θρυψαλιασμένη πολύχρωμη λαοθάλασσα που πάει πλατεία, έτσι όπως παλιά. Τότε που τα κοράκια ήταν κοράκια και τα παπαγαλάκια, παπαγαλάκια. Αν συνεννοούμαστε μπορείς να βρίσεις ελεύθερα το σόι σου. Αυτό φταίει! Άλλωστε κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει πλέον. Δεν σου δίνουν σημασία πια οι αμελητέοι. Δεν έχεις σημασία πια κεφαλάκι μέσα στο παραθυράκι. Σε αντιμετωπίζουν απλώς ως θόρυβο. Χαμήλωσε, Μαρία, την ένταση του θορύβου! Αυτοί, εκεί στην πλατεία, ξεκίνησαν να φτιάχνουν την αλήθεια τους, όπως ακριβώς εσύ κατασκεύαζες το ψέμα.
Φεύγω τώρα. Τρομάζω μη με ματιάσει το μάτι της ακρίδας, απέναντι στην ΤV! Παναγκία μου, που θα έλεγε και ο Steven, που μου διηγήθηκε την περιπέτειά του με μια Κρητική ακρίδα στον κάμπο με τα μουστακάκια της παραλλαγής.
Βρε, άμα ο αμελητέος γίνεται κάποιος στην πλατεία, δεν του λέει τίποτε η κατασκευή κάποιων στο γυαλί. Θα γίνει ιερόσυλος, κανονικός εικονοκλάστης. Και μετά να δούμε τι θα κάνεις …
Ξέρω τι θα κάνεις: μακρινά πλάνα στην αρχή και μετά θα δώσεις την κάμερα στον αμελητέο. Άτιμε, ξέρεις εσύ να διπλαρώνεις τον αγανακτισμένο κυρίως με εσένα!
Όποιος πιάσει την κάμερα παύει αυτομάτως να αγανακτεί, αν και δεν αποκλείεται να τσαντίζεται.
Το παλιό κόλπο ήταν να τον βάζεις για λίγο μπροστά στην κάμερα. Τώρα δεν πιάνει, πρέπει να του δώσεις την κάμερα. Έτσι ο αμελητέος μπορεί να μετατραπεί όχι πλέον σε αγανακτισμένο – όπως στην πρώτη περίπτωση – αλλά σε κάποιον που μπορεί να παράγει εικονικά γεγονότα. Και έτσι θα πηγαίνει πλατεία για να παράγει εικόνα, την οποία εσύ θα αναμεταδίδεις με σεβασμό και κατάνυξη στην αγανάκτησή του, ασφαλώς, αλλά πάντα με κάποιο ειρωνικό υπαινιγμό.
Με το ζόρι αγανακτισμένο θα τον κάνεις τον αμελητέο! Έξυπνα κάνεις, διότι αμελητέοι δεν φτιάχνουν (τηλεοπτικό) μύθο, αντίθετα οι αγανακτισμένοι ότι μύθο γουστάρεις.
Είπα φεύγω και ακόμη εδώ είμαι… Ψιτ, αμελητέε, αν θέλεις να γίνεις κάποιος πολιτικά μην πλησιάζεις τις κάμερες στην πλατεία. Μην δεις την πλατεία σαν σκηνικό. Η πλατεία είναι κομμάτι της νέας ζωής σου, μην επιτρέψεις να γίνει σκηνές από το έργο της ζούγκλας των δεινοσαύρων. Δεν είπαμε ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τις κύπτουσες υπάρξεις; Για όλους τους υποταγμένους μετρά αντίστροφα ο χρόνος, εκεί στην πλατεία. Όπως αντίστροφα μετρά ο χρόνος για το πρόβατο που ακολουθεί το μονοπάτι για το θυσιαστήριο.
Μπορείς να το δεις όμως και αλλιώς αν πηγαίνεις στην πλατεία: ότι αντιστρέφεις τον χρόνο παραμονής του καθεστώτος. Άρα, ο χρόνος που δίνεις στην πλατεία είναι ο χρόνος που αφαιρείς από το καθεστώς. Ο δικός σου χρόνος, είναι ο δικός τους …κακός χρόνος.
Μην κοιτάτε τα ρολόγια λοιπόν στις πλατείες, δεν καταγράφουν τον σωστό χρόνο. Και ο χρόνος πολιτικά κατασκευάζεται, όπως και τηλεοπτικά. Ο πρώτος απαιτεί συναίνεση στη βάση γύρω από το μέγαρο, το σιντριβάνι, τον πύργο, το άγαλμα ή τον γεροπλάτανο, ενώ ο δεύτερος απλώς την βούληση και τεχνική του σκηνοθέτη από το σόι των δεινοσαύρων. Άμα σηκωθείς όρθιος θα νοιώσεις ότι ελέγχεις τον χρόνο και αυτό είναι στην πραγματικότητα που κάνει τον αμελητέο κάποιον, που είναι αυτό που είναι και δεν θέλει να είναι αυτό που πρέπει να είναι, διότι έτσι βολεύει αυτούς που δίνουν νόημα στο χρόνο μας.
Αν νοιώσεις ότι ο χρόνος σου αποκτά κοινωνικό νόημα στην πλατεία, τότε να ξέρεις ότι την… είδες πολιτικά! Αυτό μου αρκεί. Υποκλίνομαι πρώην αμελητέε!
Αφού υπάρχεις στην πλατεία, είσαι ακόμη ζωντανός! Έγινες πολίτης. Καλός πολίτης, πρώην αμελητέε! Μέχρι και συμβούλιο πολιτικών αρχηγών προκαλείς …άρα μπορείς! Καλά, μην το παίρνεις και πάνω σου, δεν προκάλεσες εσύ ακόμη γεγονότα, αν και το ότι πήγες επιτέλους πλατεία είναι από μόνο του αξιοσημείωτο συμβάν με διαστάσεις ίσως πολιτικού γεγονότος στο μέλλον.
(Ο παρών χαιρετισμός του Πλάτανου της Πλατείας δεν αποτελεί δοξασία, αλλά μία επιχείρηση του λόγου να ξαναβρεί το αινιγματικό σημείο όπου το ατομικό και το κοινωνικό αντιστρέφονται και παίρνουν το ένα τη θέση του άλλου. Η αντιστροφή αυτή μπορεί να παράγει πολιτική ταυτότητα αν σχηματοποιηθεί ιδεολογικά. Μόνον τότε η ταυτότητα του αμελητέου θα μπορούσε να εκφραστεί με όρους συλλογικού συμφέροντος.