Γράφει ο Κων/νος Δρακάτος
Τριάντα χρόνια το πάλευαν.... Και ήρθε επί τέλους η ώρα της “δικαίωσης” του παπ-ανδρεϊκού τύπου σοσιαλισμού, ή αλλιώς του “λαού στην εξουσία”, από την ανάποδη όμως. Ήρθε δηλαδή ο λογαριασμός στον λαό για να πληρώσει και όχι να εισπράξει, όπως ψευδώς τον διαβεβαίωνε εκείνος και οι επίγονοί του, όλοι, επί τριάντα ολόκληρα χρόνια και μέχρι πριν λίγες ημέρες, ακόμα. Πρέπει, επιτέλους, να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Τώρα λοιπόν, που “το αυγό έφτασε στον....ναι, εκεί”, τώρα ξαναθυμήθηκαν τον “εξουσιαστή” λαό: Δημοψήφισμα ή Εκλογές, αμφότερα μια καλοστημένη παγίδα! Για να δούμε όμως, τι σημαίνει Δημοψήφισμα ή Εκλογές, θεωρητικά και για ποιον λόγο "συζητιόνται" αυτή τη στιγμή.
Πρώτα-πρώτα και το ένα αλλά και το άλλο, τυπικά, είναι διαδικασίες λαϊκής επιλογής. Καλώς εχόντων των..............
πραγμάτων, με τις Εκλογές, ο λαός καλείται να επιλέξει την διοίκηση που πιστεύει ότι του εξασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον και με το Δημοψήφισμα να επιλέξει την καλύτερη πρόταση επί ενός κρίσιμου Εθνικού θέματος. Αυτά ως προς το τυπικό μέρος.Στην προκειμένη όμως περίπτωση, ούτε το Δημοψήφισμα ούτε και οι Εκλογές, εκπληρούν κάποιον από τους παραπάνω σκοπούς και επομένως κάτι άλλο κρύβουν και με αυτή την έννοια συνιστούν παγίδα.
Το τι κρύβουν όμως είναι φανερό, ολοφάνερο, αν και δεν το βλέπουν όλοι οι πολίτες. Δεν το βλέπουν αυτοί που στις δημοσκοπήσεις δείχνουν την προτίμησή τους σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας (τρομάρα τους), δηλαδή το 50%-60% περίπου του εκλογικού σώματος, δηλαδή, αυτοί που δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ ενός έντιμου και υπεύθυνου πολιτικού και ενός “νταβατζή” της πολιτικής. Απογοητευτικό και καθόλου ελπιδοφόρο για το μέλλον μας. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ξεχωρίζω το δύο μεγάλα κόμματα, γιατί σήμερα κρίνουμε πράξεις που πληρώνουμε και όχι προθέσεις.
Γιατί λοιπόν, "έπεσε η ιδέα” του Δημοψηφίσματος ή των Εκλογών; Ποιο ερώτημα μπορεί να τεθεί προς επιλογή ή έγκριση από τον λαό, στην περίπτωση του Δημοψηφίσματος, ή τι να αλλάξει στην περίπτωση των Εκλογών; Κανένα στο πρώτο - αλήθεια φαντάζεται κανείς ότι θα μπορούσε να τεθούν ερωτήματα, όπως π.χ., θέλετε να πληρώσουμε τα χρέη μας, ή να τους τα φάμε; Θέλετε να διώξουμε τα λαμόγια από τα δημόσια ταμεία, ή να τα αφήσουμε να τρώνε; Θέλετε να διακόψουμε το γλέντι που γίνεται, για χρόνια, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, στα ασφαλιστικά ταμεία και τα λεφτά που θα εξοικονομηθούν να δοθούν, ας πούμε στην ανακούφιση των χαμηλοσυνταξιούχων; Όχι βέβαια! Το ερώτημα, σχηματικά, θα είναι του τύπου: Θέλετε να ζήσετε ή να πεθάνετε; Όπου, στην σίγουρη επιλογή του πρώτου, (ποιος δεν θέλει να ζήσει), θα σημαίνει "σκάστε και σκάβετε", δική σας επιλογή ήταν. Αυτοί, οι δυο-τρεις, βλαμένοι που θα επιλέξουν το δεύτερο, το μόνο που θα κερδίσουν θα είναι, η χαρά, ότι θα βάλουν άλλους να σκάψουν γι' αυτούς, μικρό το κόστος...
Ούτε όμως και στην περίπτωση των Εκλογών, τίθεται ερώτημα επιλογής, γιατί όσες φορές κι' αν αλλάξεις την θέση ενός μηδενικού σε μια σειρά από μηδενικά, δεν αλλάζει τίποτα, ούτε αν προσθέσεις ή αφαιρέσεις ένα μηδενικό από την σειρά έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Ένα "τυχαίο" ας πούμε, παράδειγμα είναι οι υπουργοί των διαφόρων κυβερνήσεών μας. Αλλάζουν θέση, προστίθεται νέοι ή αφαιρούνται (αν), το αποτέλεσμα είναι...πάμε για ΔΝΤ ή Τρόικα, για δανικά. Τότε;
Τότε, ΝΑ Η ΠΑΓΙΔΑ. Επιδιώκουν, μέσω Δημοψήσματος ή Εκλογών, να μεταθέσουν τις ευθύνες των κακών αποτελεσμάτων τους, στον λαό, ώστε αυτοί εξαγνισμένοι και “καθαροί”, ως εκλεγμένοι (τι απάτη και αυτή), να ξαναπουλήσουν το κουφάρι τους, σαν εν ζωή εθνοπατέρες, αντί φαντάσματα ή ζόμπι, που είναι πλέον. Σ' αυτή την μοιραία τριακονταετία τα ζήσαμε και τα ζούμε έντονα αυτά.
Ε', λοιπόν, είναι καιρός να δείξουμε ότι καταλάβαμε, ότι ξυπνήσαμε, έστω και από τον θόρυβο που έκαναν οι Ισπανοί. Ποτέ δεν είναι αργά. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν παίζουμε ποια μαζί τους, με τους όρους που ορίζουν αυτοί αλλά και γνωρίζουν μόνο αυτοί. Δηλαδή μονά-ζυγά δικά τους!
Το μήνυμα πρέπει να είναι ένα: δεν συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε διαδικασία που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μόνο το δικό τους συμφέρον, είτε αυτό είναι Δημοψήφισμα, είτε είναι Εκλογές, είτε ακόμα-ακόμα και δημοσκόπηση. Όλα έχουν ένα και μοναδικό στόχο: το καλό τους και ξέρουν πολύ καλά όχι μόνο να το προστατεύουν αλλά και να εξαντλούν κάθε περιθώριο, παράθυρο, παραθυράκι, κάθε χαραμάδα που μπορεί να έχει ένας νόμος και πάντα έχει αφού οι ίδιοι τον έχουν φιάξει, για τον σκοπό αυτό. Μια τέτοια χαραμάδα (ναααα, μετά συγχωρήσεως), είναι π.χ. και αυτή που δίνει το δικαίωμα σε συνταξιούχους πρώην ή εν ενεργεία δεν ξέρω, βουλευτές, μεταξύ των οποίων έσπευσε και ο εθνικός μας Μίκης, να διεκδικήσουν αναδρομικά.
Σχετικά με τον κ.Θεοδωράκη πρέπει να προσθέσω ότι όταν διέρρευσε ότι είχε καταθέσει τέτοιο αίτημα, δικαιολογήθηκε ότι την αίτησή του την είχε κάνει το 2009, όταν δεν γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας μας. Νομίζω όμως ότι αυτή η διευκρίνιση μάλλον τον εκθέτει ακόμα ποιο πολύ. Αν πράγματι δεν γνώριζε, αυτό δείχνει ότι δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας και η πολιτική του πολυπραγμοσύνη είναι από χόμπι περισσότερο παρά ουσία. Αν όμως είχε γνώση της πραγματικότητας (και πρέπει να είχε, όπως δείχνουν οι κατά τακτά χρονικά διαστήματα πολιτικές του παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες, μέχρι και συνταγματικές γνωματεύσεις) τότε...εντάξει, αλλά και άλλοι πολλοί, πήγαν στην Μακρόνησο γιαυτό που πίστευαν και αγωνιζόντουσαν προς όφελος των πολλών, όμως.
Όσο για τους υπόλοιπους 799, ή όσοι τέλος πάντων είναι, οι πρώην και νυν βουλευτές,που έχουν κάνει αίτηση για να λάβουν ό,τι "δικαιούνται", προφανώς για την προσφορά τους προς την πατρίδα και τον λαό πάντα, δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους, γιατί λέει, ο "κοινωνικός μας πολιτισμός", δεν επιτρέπει να γνωστοποιούνται ονόματα ανθρώπων που, κατά κάποιο τρόπο, προκάλεσαν την δημόσια κατακραυγή, ή και τιμωρία, με τις πράξεις τους, όπως π.χ. οι παιδεραστές, οι καταχραστές του δημοσίου και άλλοι. Όμως, ούτε η αναισθησία, ούτε η αφιλοτιμία, ούτε καν η φιλοχρηματία είναι ποινικά αδικήματα. Τότε γιατί τους προστατεύουν; Παρένθεση: φαίνεται ότι ο "κοινωνικός μας πολιτισμός" δεν έχει ανάλογες ευαισθησίες με τα σκουπίδια και τις χωματερές...!
Προτείνω αποχή από κάθε διαδικασία που υποκρύπτει δόλο. Και ερωτώ όσους έχουν αντίθετη γνώμη: Τι κύρος μπορεί να έχουν μια κυβέρνηση ή ένα δημοψήφισμα ή ακόμα και μια δημοσκόπηση, στα οποία συμμετείχε μόνο το 20-25% του λαού; Δείτε πόσο τους τρόμαξε μια ΕΙΡΗΝΙΚΗ διαμαρτυρία των πολιτών στις διάφορες πλατείες της χώρας και ιδιαιτέρως στο Σύνταγμα. Επειδή δεν μπόρεσαν να βάλουν τα ΜΑΤ να κάνουν την "δουλειά", έβαλαν τον Δήμαρχο, ναι, αυτόν τον αδιάφθορο της αριστεράς, να σβήσει τα φώτα της πλατείας, για να διαλύσει τον κόσμο. Γιατί και η μη συμμετοχή είναι διαμαρτυρία και μάλιστα δυνατή σαν τον ήχο της σιωπής. Ο Γκάντι στην Ινδία γονάτισε μια ολόκληρη αυτοκρατορία, με αυτό τον τρόπο. Γιατί όχι κι' εμείς, για να διώξουμε καμιά 50ριά ανίκανους;