Του Πρόδρομου Θεοδουλίδη
Η απεργία της Πρωτομαγιάς παγκοσμίως είναι ημέρα αφιερωμένη στους αγώνες των εργατικών δυνάμεων για την κοινωνική ειρήνη και ευημερία των λαών. Οι αγώνες αυτοί, σήμερα παρά ποτέ είναι επίκαιροι και η αναγκαιότητα ύπαρξής τους ανυπολόγιστης σημασίας για τους πολίτες του κόσμου. Σε τι επίπεδο ετοιμότητας όμως βρίσκεται σήμερα ο συνδικαλιστικός τομέας, να παλέψει τα κακώς κείμενα, τα όσα σχεδιάζουν ερήμην του οι εργοδότες για τις δεκαετίες που έρχονται και ποιος είναι ο βαθμός αξιοπιστίας του με αφορμή τις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης;. Τα μέτωπα ανοιχτά: το φάντασμα της ανεργίας περιπλανιέται πάνω από κάθε νοικοκυριό που ακόμη δεν έχει θρηνήσει τα εργασιακά του θύματα, ο εργασιακός μεσαίωνας τον οποίο όλοι απεύχονταν έχει εισέλθει για τα καλά στη ζωή μας, ενώ ο επανασχεδιασμός επί του ασφαλιστικού μόνον προς όφελος των εργαζομένων δεν θα είναι, αλλά της παγκόσμιας παραγωγής.
Σε όλες σχεδόν τις μεγαλοπόλεις της χώρας μας, τα Εργατικά Κέντρα οργάνωσαν πορείες διαμαρτυρίας και κάλεσαν εργαζόμενους και συνταξιούχους να διατρανώσουν τη φωνή τους ενάντια στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Στην πολιτική που τους έδειξαν ασυναίσθητα την πόρτα της φτώχειας, που ανάγκασαν τους νέους σε αυστηρό περιορισμό των φιλοδοξιών τους για το μέλλον και που οδήγησαν οριστικά στην εθνική ανυποληψία. Στο κέντρο της Αθήνας, συνευρέθηκαν περίπου 8.000 διαδηλωτές από τρείς διαφορετικές πορείες, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ και της...... Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Κανείς ωστόσο, εκ των διοργανωτών, δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος και υπερήφανος τόσο από την σχεδόν υποτονική προσέλευση του κόσμου στα σημεία εκκίνησης, όσο και από την έλλειψη αγωνιστικής πυγμής για νέες διεκδικήσεις.
Έναν και μόνο χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, οι πολίτες έχουν καταπονηθεί ψυχολογικά και ηθικά, δεν ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της διασπασμένης και πολύφωνης Αριστεράς και δεν έχουν σκοπό να συστρατευτούν με καμία κομματικά εκπορευόμενη επιχειρηματολογία. Ωστόσο, το ποτάμι της οργής και της απογοήτευσης που σχηματίζεται και γιγαντώνεται κοινωνικά, δεν θα έχει κανένα θετικό αντίκτυπο αν δεν συγκεκριμενοποιηθεί, δεν λάβει οργανωτική μορφή, όχι απαραίτητα κομματική αλλά πολιτική: Ελεύθερη, Ανεξάρτητη και Αδέσμευτη.
Προς αυτή την κατεύθυνση, επισημαίνεται η απώλεια του Λ. Σάντα, μιας εμβληματική μορφής στην οργάνωση της εθνικής αντίστασης προ ημερών, η πάντοτε επίκαιρη, ασυμβίβαστη και αγωνιστική προσωπικότητα του Α. Παναγούλη ή του Μ. Γλέζου και άλλων πατριωτών, που συνιστούν ένθερμα παραδείγματα της ιστορικά ανήσυχης φύσης των Ελλήνων για μια περήφανη και ανυπότακτη ζωή.
Στο επίκεντρο της συνθηματολογίας βρέθηκαν οι μειώσεις μισθών και επιδομάτων, η σάρωση ευαίσθητων κοινωνικά φοροαπαλλαγών, το φρένο στις αθρόες απολύσεις (σήμερα η ανεργία ανέρχεται πανελλαδικά στο 15%), η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και οι όροι εφαρμογής της εξοντωτικής λιτότητας.
Τα αιτήματα των διαδηλωτών στην Ευρώπη, δεν απείχαν σημαντικά από εκείνα των Ελλήνων εργαζομένων, ενώ σε αρκετές χώρες σημειώθηκαν και εκτεταμένα επεισόδια. Οι Γάλλοι ζήτησαν από τον Σαρκοζί υψηλότερο επίπεδο στους βασικούς μισθούς, οι Γερμανοί αφού συγκρούστηκαν στο Αμβούργο με αστυνομικές δυνάμεις φώναξαν υπέρ της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, ενώ οι διαδηλωτές σε Ασιατικές χώρες όπως η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες και η Ν. Κορέα (50 χιλ. στη Σεούλ) απαίτησαν το διπλασιασμό των κατώτατων μισθών και φοροαπαλλαγές για τα χαμηλά εισοδήματα. Ανάλογα σημαντικές εκδηλώσεις είχαμε στη Ρωσία και στην γειτονική Τουρκία, όπου για δεύτερη φορά μετά τα γεγονότα του 1977 και τον τραγικό χαμό 34 ανθρώπων από ελεύθερους σκοπευτές του παρακρατικού καθεστώτος, υπήρξε μαζική κινητοποίηση για την θεμελίωση της ελευθερίας, της ισονομίας και των ισχυρών δημοκρατικών θεσμών κατά το πρότυπο των χωρών της Ευρώπης.
Κακά τα ψέματα όμως, στη χώρα μας οι πολίτες με σύμμαχο την καλοκαιρία επέλεξαν να δώσουν παράταση στις Πασχαλινές τους διακοπές και να περάσουν στιγμές χαλάρωσης μακριά από τις καθημερινές δυσάρεστες σκέψεις γύρω από το οικονομικό και εργασιακό τους μέλλον. Έδωσαν κατ’ επέκταση την απάντηση τους, απαξιώνοντας μετά το πολιτικό σύστημα και το προσωπικό αυτού, τους εργατοπατέρες και τους παρατρεχάμενούς τους, που εδώ και αρκετά χρόνια έχουν μετατρέψει τις οργανώσεις των εργαζομένων σε παραμάγαζα και μονοπρόσωπες εταιρίες.
Ποιός ή ποιοί είναι σε θέση να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη να οργανώσουν εκ νέου λαϊκούς αγώνες, να σχεδιάσουν το νέο κοινωνικό συμβόλαιο και να επαναφέρουν την αισιοδοξία στους πολίτες αυτής της χώρας;