Το πρόβλημα του κράτους είναι ότι πάρα πολλοί ζητάνε πολλά σε σχέση με αυτά που έχει τη δυνατότητα η κυβέρνηση να πληρώνει. Όλοι θέλουν περισσότερα και κανείς δεν νομίζει ότι πρέπει να ανταμειφτεί με λιγότερα.
Οι διαφορές μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα σε επίπεδο αμοιβών είναι παραπάνω από άδικες. Όχι μονο διότι οι του δημοσίου απολαμβάνουν εργασιακή ασφάλεια, αλλά αμείβονται πολύ περισσότερο σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, κανείς δεν μπορεί να απολυθεί, ή αυτή είναι η μέχρι τώρα εμπειρία. Επίσης οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν ανταμείβονται με βάση τις ικανότητές τους, τις γνώσεις τους ή το...... πόσο παραγωγικοί είναι, αλλά με βάση την αρχαιότητα του καθενός.
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι πάρα πολλοί από τους σημερινούς άνεργους του ιδιωτικού τομέα θα ήταν πρόθυμοι να δουλέψουν για το δημόσιο έναντι αρκετά χαμηλότερης αμοιβής από αυτά που παίρνουν οι σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι. Το ερώτημα είναι, για ποιο λόγο το δημόσιο να μην δώσει την ευκαιρία σε κάποιον που θέλει να ανταμειφτεί λιγότερο να το κάνει;
Ας δούμε πως μπορεί να γίνει αυτό.
Κάθε φορά που το δημόσιο θα προκηρύσσει διαγωνισμό για οποιαδήποτε θέση, πέραν από τα προσόντα που θα πρέπει να έχει κάποιος, ο υποψήφιος εργαζόμενος θα πρέπει επίσης να δηλώσει τι απολαβές θα ήταν πρόθυμος να λάβει. Έτσι οι απολαβές θα ήταν προϊόν ανταγωνιστικής διαδικασίας μεταξύ όλων αυτών που θα ήθελαν να δουλέψουν για το δημόσιο.
Αυτό μεταξύ άλλων, θα έβαζε μαχαίρι στις απεργίες, διότι από τη στιγμή που το δημόσιο θα προσλάμβανε κάποιον, στο συμβόλαιο θα ήταν γραμμένο ότι δεν δικαιούσαι να κάνεις απεργία διότι, οι ετήσιες προσαυξήσεις για κάθε χρόνο εργασίας θα ήταν γραμμένες στην προσφορά που θα έδινε ο κάθε υποψήφιος...
Μάλιστα, να το προχωρήσω ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Κάθε χρόνο να είναι υποχρεωμένος ο κάθε εργαζόμενος να υποβάλει μειοδοτική προσφορά για τι μισθό θα ήθελε.
Όταν η οικονομική συγκυρία θα ήταν καλή και ο ιδιωτικός τομέας θα είχε ανάγκη από εργατικό δυναμικό (με καλούς μισθούς), οι προσφορές για το δημόσιο θα ήταν σχετικά λίγες και οι αμοιβές λογικά θα ήταν αυξημένες. Όταν όμως η οικονομία θα είναι σε ύφεση (όπως τώρα), η λογική λέει ότι οι πρόσφορες αμοιβών θα έπεφταν, διότι ολοένα και περισσότεροι θα ήταν πρόθυμοι να δουλέψουν στο δημόσιο για χαμηλότερες αμοιβές.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας θα ήταν να εξισορροπήσουν οι μισθοί του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Επιπλέον, θα ξέραμε τι πραγματικά αξίζει ο κάθε ένας μέσα από μια διάφανη διαδικασία, όπου ο κάθε ένας θα απολάμβανε αυτά που θα ήθελε, σε σχέση με την οικονομική συγκυρία και σε σχέση με την ζήτηση για μια θέση στο δημόσιο.
Δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο. Οι κατασκευαστικές εταιρείες πλειοδοτούν για κατασκευαστικά έργα και το δημόσιο διαλέγει τη χαμηλότερη προσφορά. Ο ιδιωτικός τομέας λίγο πολύ δουλεύει περίπου με τον ίδιο τρόπο. Για ποιο λόγο να μην δουλεύει έτσι και το δημόσιο;
Γιώργος Καισάριος