Μου αρέσει που κάποιοι προσπαθούσαμε τόσα χρόνια να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε την πολιτική τρέλα στην Ελλάδα, ενώ σήμερα φτάσαμε το σύμπλεγμα να κάνει πολιτική! Όσο δεν τον «παίζει» η λεγόμενη διεθνής κοινότητα τον Γιώργο Παπανδρέου, τόσο αυτός εμφανίζεται πρόθυμος να υπερασπιστεί τα ιδεώδη της ξεπερασμένης πλέον μονοπολικής ηγεμονίας στην διεθνή πολιτική. Μια και οι δυτικοί σύμμαχοί μας έδειξαν ξανά να αμφισβητούν αν πράγματι η Ελλάδα ανήκει στην Δύση, ο Έλληνας πρωθυπουργός βάλθηκε να αποδείξει ότι όχι μόνον ανήκουμε εις την Δύσιν, αλλά αποτελούμε το μεσογειακό δόρυ του νεοφιλελευθερισμού και του νεο-ιμπεριαλισμού.
Ευτυχώς μέχρι τώρα το νεο-ιμπεριαλιστικό κέντρο δεν έχει πάρει τον Γιώργο στα σοβαρά. Αν όμως τύχει και τα φέρει στραβά η συγκυρία, μας βλέπω να μπλέκουμε σε μια σύνθετη περιπέτεια πέραν της ήδη δραματικής που χαρακτηρίζει την οικονομική παράμετρο. Στο μυαλό μου περνάει η φοβερή συγκυρία κατά την περίοδο των....... τελικών διαπραγματεύσεων για το καθεστώς μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία οδήγησε στην τραγική εμπειρία της μικρασιατικής καταστροφής. Ήταν τότε που μετά από μία σειρά παρεξηγήσεων, οι Σύμμαχοι για να τιμωρήσουν τους Ιταλούς που είχαν «υπερβολικές» απαιτήσεις, ανέθεσαν την αποστολή στην Μικρά Ασία στους Έλληνες στην θέση των Ιταλών. Την συνέχεια την ξέρετε.
Πάντοτε η Ελλάδα βοήθησε τους συμμάχους της στους εκάστοτε αναθεωρητισμούς που αφορούσαν στην περιοχή μας, αλλά τουλάχιστον μετά την μεταπολίτευση φρόντισε με ιδιαίτερη αυστηρότητα να μην εμπλέκεται αμέσως σε στρατιωτικές επιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή, χρησιμοποιώντας δικό της υλικό - πέραν του εδάφους - και δικό της προσωπικό. Στην σημερινή επιχείρηση στην Λιβύη, όμως, τα πράγματα στο επίπεδο της κυβερνητικής διάθεσης τουλάχιστον, φαίνεται να αλλάζουν. Ο Γιώργος Παπανδρέου έσπευσε να προσφέρει στρατιωτική δύναμη για να εμπλακεί στις εχθροπραξίες στην περιοχή. Το ζήτημα, αν και σοβαρότατο πολιτικά, θα πρέπει να απασχολήσει έναν καλό ψυχολόγο ή την πανεπιστημιακή ψυχιατρική κοινότητα. Αφού δεν τον άφησαν να εμπλακεί προσωπικά στην υπόθεση της Αιγύπτου, αποφάσισε να δείξει το σφρίγος του με στρατιωτικά μέσα στην κρίση στην Λιβύη. Εδώ είναι βέβαιον ότι κάποιο ανικανοποίητο χρειάζεται θεραπευτική αντιμετώπιση, αν προλάβουμε και η ψυχική διαταραχή δεν οδηγήσει την χώρα σε κάποια δραματική διαταραχή σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής.
Στο πλαίσιο αυτού του σημειώματος δεν θα επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί η Ελλάδα δεν έχει καμιά δουλειά να εμπλακεί στην κρίση στην Λιβύη. Ο αναθεωρητισμός του μονοπολικού συστήματος για την διασφάλιση των συμφερόντων του την επόμενη δεκαετία-δεκαπενταετία στην Μεσόγειο, θα έπρεπε να προβληματίζει πολύ σοβαρά τους Έλληνες, οι οποίοι θα έπρεπε να διατηρήσουμε, αν όχι μία άκρως επιφυλακτική συμπεριφορά - καθώς ο αναθεωρητισμός αυτός περιλαμβάνει και το Αιγαίο – τουλάχιστον στάση αυτοσυγκράτησης. Αυτό επιβάλλει η θέση της χώρας στην περιοχή ενόψει μάλιστα σημαντικών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών μεταβολών που διαμορφώνονται αυτήν την περίοδο.
Δυστυχώς ο Γιώργος Παπανδρέου ακολουθεί και στην εξωτερική πολιτική της χώρας την τακτική που ακολούθησε στην οικονομία, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αν αντί να πέσει η χώρα στα χέρια των ιατρών του ΔΝΤ, ή τέλος πάντων μετά από αυτό, οι «πολιτικοί του μνημονίου» και της παράδοσης της διακυβέρνησης της χώρας στην τρόικα, είχαν φροντίσει να προβούν σε κάποια μορφή «γνωστικής θεραπείας», είμαι βέβαιος ότι δεν θα χρειαζόταν να γράψω αυτό το σημείωμα. Όσοι πιστεύουν ότι η χώρα από ουρίτσα των συμφερόντων που αγωνίζονται να διατηρήσουν την παγκοσμιοποίηση στο πλαίσιο της μονοπολικής ηγεμονίας, μπορεί να καταστεί το δόρυ αυτών των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται «έξυπνη διπλωματία» και «έξυπνο χρήμα» σε συνδυασμό, είναι απλώς τραγικά ηλίθιοι.
Η Ελλάδα έχει σήμερα τόσες πληγές και τόσα ανοιχτά μέτωπα, που αντί να «σπαταλά» την όποια ισχύ της σε οικονομικές ή στρατιωτικές περιπέτειες, θα έπρεπε να ενδιαφερθεί πρωτίστως για την αυτοκυβέρνησή της και την ανασυγκρότησή της σε ένα σύγχρονο και παράλληλα πατριωτικό πλαίσιο για να αναζητήσει τον ρόλο της στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου αναζητεί διαρκώς ρόλο στην διεθνή πολιτική σκηνή. Η αγωνία του αυτή μόνο ζημιά μπορεί να κάνει σήμερα στην χώρα. Κάποιοι θα βρουν ευκαιρία να την χρησιμοποιήσουν συγκυριακά για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών οικονομικών και άλλων συμφερόντων, δίχως ο ελληνικός λαός να το γνωρίζει, δίχως η ελληνική βουλή να το εγκρίνει και ίσως ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός να προλάβει να το καλοκαταλάβει. Είναι προφανές ότι σε ολόκληρη την Μεσόγειο νεο-αποικιακά συμφέροντα επιχειρούν να μεταβάλουν αυτήν την περίοδο το σύστημα της τοπικής εξουσίας, ώστε να μην διαταραχθεί η επικυριαρχία τους εξαιτίας της βαθμιαίας μετατροπής του διεθνούς συστήματος από μονοπολικό σε πολυπολικό. Η χώρα μας, αν απλώς από ρυμουλκούμενη από αυτά τα συμφέροντα, μεταβληθεί σε πρωταγωνιστή – όπως όλα δείχνουν - θα πρέπει να είναι έτοιμη να πληρώσει ακριβό τίμημα στο πλαίσιο της σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων.
Η παγκόσμια διακυβέρνηση δεν θα είναι στρωμένη με λουλούδια και ομόλογα, όπως το εμφανίζει ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συνοδοιπόροι του. Θα είναι μία εποχή έντονων συγκρούσεων που θα συνθλίψουν τους ασθενείς, τους καιροσκόπους και όσους κάνουν πολιτική με την ψύχωσή τους. Τουλάχιστον, αν η Ελλάδα καταλήξει να γίνει το δόρυ αυτών που αγωνίζονται για να μανιπουλάρουν την παγκόσμια διακυβέρνηση, ας το αποφασίσει δημοκρατικά, αφού πρώτα καταλάβει τι συμβαίνει. Δικαιολογίες: δεν ξέραμε, παρασυρθήκαμε, κτλ, αυτήν την φορά δεν θα πρέπει να υπάρξουν. Ο ελληνικός λαός που έμπλεξε εδώ και ένα χρόνο στα δίχτυα και τα δίκτυα της χρεοκοπίας, δεν μπορεί να παριστάνει πλέον τον αθώο. Η εποχή της αθωότητας για μας τους Έλληνες παρήλθε. Άρα αγαθιάρικες και δήθεν ανθρωπιστικές προσεγγίσεις, που αντί για δεκάδες άλλα πολιτικά μέσα, χρησιμοποιούν την πολιτική της κανονιοφόρου, δεν θα έπρεπε να έχουν πέραση. Αυτήν την φορά μην τολμήσει κανείς να ισχυριστεί ότι ο Γιώργος μας παρέσυρε. Υπάρχει βουλή, κοινωνία των πολιτών και ευτυχώς ακόμη στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες που μπορεί να ακολουθηθούν για να προστατευθεί θεμελιωδώς το εθνικό συμφέρον και όσο γίνεται περισσότερο η ελληνική κοινωνία.