Μικρές οι ηγεσίες και ο λαός αποχαυνωμένος από το κυριαρχήσαν κλίμα ευδαιμονίας δεν μπόρεσε να αντισταθεί, σχεδόν βολεύθηκε και ανέχθηκε επιλογές και πολιτικές εμφανώς ζημιογόνες.
Ωστόσο, το μοιραίο επήλθε. Το επικρατήσαν επί σχεδόν μια τριακοανταετία οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε, δεν μπορεί πλέον να υπηρετηθεί.
Είναι μη χρηματοδοτήσιμο και μη επενδύσιμο.
Ουδείς το εμπιστεύεται, ουδείς πιστεύει στις δυνατότητές του. Για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη Ελλήνων και ξένων πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων, να αποδεχθεί νέες αρχές, νέους κανόνες, νέες αξίες.
Ηδη οι δανειστές και οι εταίροι, όσοι με δικούς τους πόρους στηρίζουν τη λειτουργία της χώρας μας, απαιτούν από τις πολιτικές ηγεσίες και από τον ελληνικό λαό γενναίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, περισσότερη δουλειά, λιγότερα εισοδήματα και ...........γενικώς περισσότερη προσπάθεια για την επανάκτηση των χαμένων δυνατοτήτων.
Ειδικώς οι Γερμανοί, που δίνουν και τα περισσότερα, είναι σκληροί και άτεγκτοι. Απαιτούν εδώ και τώρα προσαρμογή, θέλουν ελληνική συμμετοχή στη μείωση του χρέους και μετά βοήθεια.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αμβλύνει το σκληρό περιβάλλον, επιδιώκει να κερδίσει χρόνο και παροχές από τους εταίρους, ώστε ευκολότερα να χειρισθεί το πρόβλημα του χρέους.
Η ίδια έχει ήδη σηκώσει μεγάλο βάρος, έχει αποδεχθεί μέτρα και πολιτικές που κατά βάση δεν πίστευε και πιθανώς δεν πιστεύει ακόμη. Ισως εξ αυτού του λόγου η προσπάθεια δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα και γεμίζει με απογοήτευση το πολιτικό προσωπικό.
Οπως και να έχει, η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτή την ώρα, είτε θα αποδεχθεί τα σκληρά και θα προσβλέπει στη βοήθεια, είτε θα τ' αρνηθεί και θα διεκδικήσει αυτόνομη πορεία.
Στην πρώτη περίπτωση η χώρα και ο ελληνικός λαός θα υποχρεωθούν σε μακροχρόνιες θυσίες, έναντι μιας ασφαλέστερης πορείας στον διεθνή στίβο, αλλά συγκρουσιακής στο εσωτερικό.
Και στη δεύτερη περίπτωση, οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν ότι το πρώτο σοκ θα είναι μέγα και οι μετέπειτα θυσίες μακρές και ίσως οδυνηρές, χωρίς κατ' ανάγκην να γίνονται αποδεκτές και χωρίς να είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια αναγέννησης θα εξελιχθεί ομαλά, σε περιβάλλον εσωτερικής γαλήνης και ομόνοιας.
Με άλλα λόγια μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.
Ωστόσο, τα πάντα είναι ζήτημα επιλογής και προϋποθέσεων. Λογικά τις καλύτερες προϋποθέσεις συγκεντρώνει αυτή την ώρα το ευρωπαϊκό σύστημα. Η αποδοχή των όρων και των απαιτήσεων της Ευρώπης προσφέρει σχετική ασφάλεια, στο βαθμό που η ηγεσία με πίστη και πυγμή τρέξει το πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας.
Εξω από την Ευρώπη τα πάντα είναι επισφαλέστερα, ακόμη κι αυτή η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μπορεί να κινδυνεύσει, αν αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς την όποια κάλυψη της ευρωπαικής ομπρέλας.
Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Παπανδρέου δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις, ούτε αναστολές. Αντιθέτως οφείλει να εξαντλήσει αντοχές και δυνατότητες, να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να ηγηθεί προσπάθειας μακράς και επίπονης για τη σωτηρία της χώρας. Ακόμη κι αν γνωρίζει ότι θα θυσιασθεί.
Αντώνης Καρακούσης