«Κι αν η πραγματικότητα αποδειχτεί διαφορετική, απ’ αυτά που σας λέμε, τόσο το χειρότερο γι αυτήν»(Τρόϊκα)
Ο Σχολαστικισμός ήταν ένα θρησκευτικό-φιλοσοφικό κίνημα του Μεσαίωνα που διακρινόταν από μια εμμονή στην αριστοτελική λογική, αδιαφορώντας πλήρως αν αυτή ερχόταν σε αντίθεση ακόμα και με την πραγματικότητα.
Ο κύριος εκπρόσωπος των Σχολαστικών και η μέχρι σήμερα θεωρητική αυθεντία του καθολικισμού, ήταν ο Θωμάς ο Ακινάτης. Οταν κατά τον 13ο αιώνα, οι Σχολαστικοί, ανακάλυψαν τον Αριστοτέλη, ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από τη λογική του, που σχεδόν τον θεοποίησαν. Ότι είχε πει ή γράψει ο Αριστοτέλης ήταν γι αυτούς η απόλυτη αλήθεια. Εχει μείνει στην ιστορία η ρήση Ipse Dixit, που σημαίνει «το είπε εκείνος- ο Δάσκαλος».
Βρέθηκα χθες σε μια παρέα νεοσχολαστικών οπαδών της Τρόϊκα, που όλοι τους σχεδόν υποστήριζαν σχολαστικά την ορθότητα των παρεμβάσεων της Τρόϊκα για το «καλό μας». Στην ερώτηση «και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τους ανθρώπους αυτούς που θεωρούνται αυθεντίες στον....... τομέα τους», τους διηγήθηκα την παρακάτω ιστορία.
Σε μια μονή Σχολαστικών Ιησουιτών, κατά τη διάρκεια της παραδοσιακής συζήτησης που ακολουθούσε μετά το δείπνο, προέκυψε το ερώτημα: «Πόσα δόντια έχει το άλογο»; Επειδή δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν, έδωσε εντολή ο ηγούμενος σε έναν δόκιμο μοναχό να πάει στη βιβλιοθήκη να φέρει όλα τα βιβλία του Αριστοτέλη ώστε να δουν «τι είπε εκείνος» (ο Δάσκαλος-αυθεντία)». Μέσα στην αφέλειά του, ο νεαρός μοναχός έκανε ένα ατόπημα λέγοντας πολύ απλά και λογικά: «αντί να πάω να κατεβάσω από τα ράφια όλα τα βιβλία του Αριστοτέλη και να ψάχνουμε να βρούμε τι γράφει για τα δόντια του αλόγου, δεν είναι καλύτερα να πάω δίπλα στο στάβλο, να φέρω ένα άλογο για να μετρήσουμε τα δόντια του»; Και τότε, όπως γράφει ο χρονικογράφος, «σηκώθηκαν όλοι οι μοναχοί οργισμένοι από τη θέση τους και ζήτησαν από τον ηγούμενο να τιμωρήσει τον βλάσφημο δόκιμο που τόλμησε να αμφισβητήσει την αυθεντία του Δασκάλου».
Δίχως να μειώνει καθόλου το μέγεθος της σοφίας του (αφού κανείς δεν είναι τέλειος και αλάνθαστος είναι μόνο ο Πάπας της Ρώμης), ο Αριστοτέλης, παρότι παντρεύτηκε δυο ή τρεις φορές, έχοντας τόση εμπιστοσύνη στο μυαλό του, δεν έκανε τον κόπο να μετρήσει τα δόντια των γυναικών του και έγραψε πως οι γυναίκες έχουν λιγότερα δόντια από τους άντρες. Αν έλεγε κάποιος σε έναν σχολαστικό, πως στο συγκεκριμένο θέμα η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τη θεωρητική θέση του δασκάλου, θα έπαιρνε σίγουρα την απάντηση «τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ, σε ομιλία του στο συνέδριο του Economist στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 2000, δήλωνε, ότι “ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, όπως και το ΝΑΤΟ τελούν υπό αμιγώς αμερικανική κηδεμονία και η πολιτική τους ταυτίζεται με το συμφέρον των ΗΠΑ”. Ο Νομπελίστας της οικονομίας και πρώην αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, καθηγητής J. Stinglitz, επίσης τον Απρίλιο του ίδιου έτους, δήλωνε περίπου τα ίδια και τόνισε, ότι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, σε μία συμφωνία με το Υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ στη λεγόμενη Συναίνεση της Ουάσιγκτον(Washington Consensus) συμφώνησαν σε μία σειρά μέτρων σε βάρος των άλλων χωρών και υπέρ της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Ο Μ. Καμντεσί, έπειτα από θητεία 13 ετών ως διοικητής του ΔΝΤ(1987-2000), μόλις αποχώρησε, ομολόγησε πως «Η παγκοσμιοποίηση κατά κανόνα συνοδεύεται από την αυξανόμενη ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και μέχρι τώρα έχουμε αποδειχθεί ανίκανοι να βρούμε λύσεις στο σοβαρότατο αυτό πρόβλημα όπως και σε πολλά άλλα που σχετίζονται με το πιο αποδοτικό μοντέλο ανάπτυξης».
Πριν τρεις εβδομάδες περίπου, σε συνέντευξή του στην έγκυρη εφημερίδα “Die Zeit” ο Χέλμουτ Σμίτ ισχυρίστηκε, πως, «η λύση που δόθηκε στο πρόβλημα της Ελλάδος είχε σαν μοναδικό κίνητρο τη σωτηρία των τραπεζών και όχι της Ελλάδος.
Με τις δηλώσεις των ως άνω πρώην αυθεντιών, προκύπτει το ερώτημα: «Γιατί οι ως άνω κύριοι, αλλά και πολλοί άλλοι, στις αυτοβιογραφίες τους και σε συνεντεύξεις τους, όταν πλέον είναι πρώην, δηλαδή εκτός εξουσίας, λένε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι όσο συμμετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας»; Την απάντηση μπορούμε να τη βρούμε στο “Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί” του Ηράκλειτου και στην απλή λογική που λέει πως «σε κάποια πράγματα που έχουν άμεση σχέση με συμφέροντα ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων και κρατών ισχύει ο κανόνας που λέει πως αλήθεια και δίκαιο είναι το συμφέρον μας ή το συμφέρον εκείνων που εκπροσωπούμε».
Όλες οι μέχρι σήμερα εξελίξεις δείχνουν, πως η Τρόϊκα απέτυχε παταγωδώς στους μέχρι σήμερα στόχους της και οι μέχρι χθες υποστηρικτές της στο διεθνή χώρο, αρχίζουν να μιλούν για σενάρια που μέχρι χθες τα υποστήριζαν μόνο όσοι ήταν αντίθετοι με το μνημόνιο και όμως, κάποιοι στη χώρα μας εξακολουθούν να επιμένουν σχολαστικά στην ορθότητα των παρεμβάσεων των σοφών της Τρόϊκα.
Όλα δείχνουν πως τελικώς δεν θα αποφύγουμε την ελεγχόμενη πτώχευση, που θα βαφτιστεί αναδιάρθρωση του χρέους μας. Ακόμα και η επιστροφή στη δραχμή, σύμφωνα με χθεσινές δηλώσεις του γερμανού υπουργού οικονομικών Σόϊμπλε «δεν είναι ταμπού», και όμως κάποιοι στη χώρα μας εξακολουθούν να επιμένουν σχολαστικά στην ορθότητα των παρεμβάσεων των σοφών της Τρόϊκα.
Εδώ αποδεικνύεται τραγικά σωστός ο ιταλός φιλόσοφος Ν. Μπόμπιο, που λίγο πριν το θάνατό του έλεγε, «Ολόκληρη η ιστορία των οικονομικών επιστημών αποτελείται τελικώς μόνον από αποτυχημένες θεωρίες και υποθέσεις» και όμως κάποιοι στη χώρα μας εξακολουθούν να επιμένουν σχολαστικά στην ορθότητα των παρεμβάσεων των σοφών της Τρόϊκα.
Κυβερνώντες και δημοσιογράφοι, έχουν εγκλωβίσει μέχρι και τα μυαλά ευφυών ανθρώπων στη λογική τους, που λέει, πως οι προτάσεις της Τρόϊκα είναι μονόδρομος και πως θα πρέπει να υποστούμε όλες αυτές τις επώδυνες δοκιμασίες που μας επιβάλλουν οι σοφοί της Τρόϊκα, «για το καλό μας».
Στο ερώτημα, «πότε θα βγούμε από τον λαβύρινθο της κόλασης που μας οδήγησαν κάποιες αυθεντίες»; Φαίνεται σαν πιο λογική απάντηση «όταν θα βγάλουμε τους πρώτους πράσινους κυνόδοντες ή καλύτερα όταν αυτοί θα πέσουν και θα φυτρώσουν όπως τα δόντια του Δράκου της Κολχίδος».
Εντωμεταξύ, όταν θα έχουμε ανακαλύψει την Αλήθεια θα είναι ήδη αργά και τότε, η Αλήθεια θα είναι χειρότερη κι απ’ την κόλαση και τότε θα αναρωτηθούμε πολλοί, γιατί θα ‘πρεπε να υποστούμε όλα αυτά για τόσα χρόνια για να καταφύγουμε εντέλει στην λιγότερο επώδυνη και σύντομη λύση της επιστροφής στη δραχμή και στην υπερηφάνεια μας αλλά τότε, όλοι οι σημερινοί σοφοί και οι πολιτικοί υπεύθυνοι θα είναι πρώην. Θα δραπετεύσουν, όπως δραπέτευσε και ο μοιραίος Υπατος Αρμοστής της Σμύρνης, ο Αριστείδης Στεργιάδης.*
*Όταν ρωτήθηκε ο Αριστείδης Στεργιάδης από δημοσιογράφους «γιατί δεν προειδοποιήσατε τους πολίτες της Σμύρνης για την επερχόμενη επέλαση των Νεότουρκων στην πόλη», είχαν πάρει την κυνική απάντηση «καλύτερα να τους σφάξει ο Ατατούρκ παρά να πάνε στην Αθήνα και να επαναστατήσουν». Λίγους μήνες αργότερα ακολούθησε η δίκη και η εκτέλεση των έξι πρωταγωνιστών της μεγαλύτερης νεοελληνικής καταστροφής. Ο Στεργιάδης πέθανε το 1949 στη Νίκαια της Γαλλίας ξεχασμένος, περιφρονημένος και πάμπτωχος.