Σε πλήρη χρεοκοπία- η οποία φθάνει στα όρια του εξευτελισμού- έχει οδηγηθεί η πολιτική που ακολούθησαν οι δυτικές χώρες (με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες) απέναντι στον αραβικό κόσμο. Οπως απέδειξαν τα δραματικά γεγονότα στην Αίγυπτο, αλλά και στην Τυνησία που προηγήθηκε, οι χώρες αυτές όχι μόνο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την καταιγίδα που ερχόταν, αλλά και δεν κατόρθωσαν να περάσουν με ευκρίνεια το μήνυμα ότι, έστω και την ύστατη στιγμή, στηρίζουν τις αλλαγές. Χαρακτηριστική είναι η στάση που τήρησε η Ουάσιγκτον τις τελευταίες εβδομάδες με τις παλινωδίες του προέδρου Ομπάμα και της κυρίας Κλίντον, που έδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση, για μία ακόμη φορά, έλαμψε με την απουσία της, προκαλώντας αρνητικά σχόλια για τις παιδαριώδεις τοποθετήσεις της περιώνυμης λαίδης Αστον, αρμόδιας για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οταν μάλιστα έχει αρχίσει να λειτουργεί στις Βρυξέλλες (χωρίς προφανώς κανένα αποτέλεσμα) η πολυπληθής και πολυδάπανη νεοπαγής υπηρεσία για τα .......εξωτερικά θέματα της ΕΕ.
Η αλήθεια είναι ότι έχοντας ακολουθήσει επί δεκαετίες μια πολιτική στήριξης των αυταρχικών καθεστώτων στον αραβικό κόσμο, εν ονόματι υποτίθεται του ισλαμικού κινδύνου, η Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν από την έκταση και την ταχύτητα των εξελίξεων. Πώς να εμφανιστούν ξαφνικά ότι στηρίζουν όχι μόνο την επαναστατημένη νεολαία (διότι αυτή είναι κυρίως που εξεγέρθηκε) αλλά και τους μισητούς Αδελφούς Μουσουλμάνους; Ας μην ξεχνάμε ότι λίγες ημέρες πριν από την εξέγερση στην Τυνησία η υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας έκανε τις διακοπές της στη χώρα αυτή, χρησιμοποιώντας αεροπλάνα που ανήκαν στον στενό φιλικό κύκλο του τυνήσιου δικτάτορα-κλεπτοκράτη, και επιστρέφοντας στο Παρίσι πρότεινε στο καθεστώς τη συνδρομή της γαλλικής αστυνομικής τεχνογνωσίας για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών. Με τέτοια νοοτροπία πώς θα μπορούσε να περάσει λίγο αργότερα το μήνυμα ότι στηρίζει αυτούς που ήθελε να κυνηγήσει; Οι μεγάλες δυτικές χώρες υπήρξαν έτσι θύματα της πολιτικής που οι ίδιες είχαν επιλέξει και δεν είναι τυχαίο ότι στο παρελθόν ουδέποτε στήριξαν τις δειλές προσπάθειες των αντιφρονούντων, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τη σκληρή καταπίεση απάνθρωπων καθεστώτων.
Τώρα όλοι, ως προς την Αίγυπτο τουλάχιστον, η οποία είναι και η χώρα-«κλειδί» στη Μέση Ανατολή, στηρίζουν τις ελπίδες τους στη στάση που θα τηρήσει ο στρατός, ο οποίος από την εποχή της επανάστασης του Νάσερ το 1952 αποτελεί τη μόνη οργανωμένη δύναμη στην αιγυπτιακή κοινωνία. Πολλοί πιστεύουν ότι τελικά θα ακολουθηθεί η λύση του λεγόμενου «τουρκικού μοντέλου». Δηλαδή ενός πολιτικού συστήματος όπως αυτό που ίσχυε στην Τουρκία πριν από την εποχή Ερντογάν και όπου ο στρατός ήλεγχε απόλυτα, αλλά εκ του μακρόθεν, την πολιτική ζωή, επιτρέποντας τη λειτουργία Κοινοβουλίου και τη διακυβέρνηση της χώρας από τα πολιτικά κόμματα, όταν βέβαια δεν επενέβαινε με διάφορα πραξικοπήματα για να τα επαναφέρει «στην τάξη». Ο,τι και αν συμβεί πάντως, το βέβαιο είναι ότι θα κυλήσει ακόμη πολύ νερό στην κοίτη του Νείλου προτού ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Γιάννης Καρτάλης