Συνέντευξη: «Όταν με ρωτούν που βρίσκεται το Τζαμσόρο στο Πακιστάν, απαντώ στην καρδιά μου…»

Συνέντευξη - Η Ελένη Ιωάννου ετοιμαζόταν για την πρώτη της αποστολή στη Ζάμπια, αλλά  τελικά βρέθηκε στο Πακιστάν …σε επείγουσα αποστολή  των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μετά τις φονικές πλημμύρες του καλοκαιριού.
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που έχεις από τη χώρα;
Αμέτρητος κόσμος συνωστισμένος, σκηνές, ζώα, ξυπόλητα παιδιά, μπούρκες, σκοτεινά βλέμματα... Έξι σχεδόν μήνες μετά τις φονικές πλημμύρες, ποια είναι η κατάσταση στη χώρα;
Επικρατεί ηρεμία, τα νερά έχουν υποχωρήσει και πολλοί έχουν επιστρέψει στον τόπο τους, ενώ η επείγουσα παρέμβαση των ΓΧΣ έχει ολοκληρωθεί δίνοντας τη θέση της στα μακροχρόνια προγράμματα.
Ποιος ήταν ο στόχος του προγράμματος των ΓΧΣ;
Να προσφέρει πρωτοβάθμια ιατρική βοήθεια στον εσωτερικώς εκτοπισμένο πλημμυροπαθή πληθυσμό και να αποτρέψει περαιτέρω θανάτους από.....
επιδημίες, για παράδειγμα χολέρας, λόγω κακών συνθηκών διαβίωσης και κακής ποιότητας νερού.
Περίγραψε μας μια μέρα σου..
6.30 Ξύπνημα και πρωινό, 7.30 γραφείο και προετοιμασία, 8.00 σύντομη συνάντηση με τους ντόπιους συναδέλφους για το πρόγραμμα της μέρας, 8.30 - 17.00 δουλειά στους καταυλισμούς, στις κινητές κλινικές, στα κέντρα θεραπείας της διάρροιας, στα επισιτιστικά προγράμματα.  Αργά το βράδυ, επιστροφή στο σπίτι, λίγη ξεκούραση με την ομάδα.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
Να μπορέσω να μπω σ ' έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, ξεπερνώντας τις μεγάλες πολιτισμικές διαφορές για να μπορέσω να ''περάσω'' τα μηνύματα που χρειαζόμουν και να είμαι αποτελεσματική στη δουλειά μου. Επίσης μεγάλη πρόκληση ήταν να μπορέσω ν' αντεπεξέλθω χωρίς άγχος στις συνεχείς αλλαγές και στους τρομερά γρήγορους ρυθμούς δράσης.  Η αρχή έγινε, έχω δρόμο μπροστά μου...
Τι σου έδινε μεγαλύτερη ικανοποίηση;
Η σοβαρότητα, η αποτελεσματικότητα, ο επαγγελματισμός και ο ενθουσιασμός μιας μικρής ομάδας ανθρώπων από διαφορετικές πλευρές του πλανήτη, που δε γνωρίζονταν μεταξύ τους από πριν, αλλά που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έκαναν τόσα πολλά και ουσιαστικά πράγματα και ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ.
Ποια ήταν η συμβολή των ΓΧΣ στον πληθυσμό της χώρας;  Σε ποιο σημείο πρόσφεραν κάτι ξεχωριστό;
Δουλέψαμε πάνω σε δύο βασικούς άξονες, την παροχή ιατρικής βοήθειας και την εξυγίανση νερού. Πιο συγκεκριμένα, κάναμε διανομή πόσιμου νερού, ανοίξαμε πηγάδια, είχαμε κινητές κλινικές, θεραπευτικά κέντρα για τη διάρροια, για τον υποσιτισμό, εκπαιδεύσαμε τον κόσμο σε θέματα υγιεινής και καθαριότητας, διανείμαμε σκηνές και είδη πρώτης υγιεινής... Η παρέμβαση των ΓΧΣ έφερε αποτέλεσμα καλύπτοντας πολύ γρήγορα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι πληθυσμού. Κατορθώσαμε ακόμη και να βρούμε χωριά που είχαν απομονωθεί κι αποκλειστεί απ' τις πλημμύρες και όπου η κρατική βοήθεια δεν έφτανε. Ο κόσμος εισέπραττε τη βοήθεια και εμείς την ικανοποίηση για τη χαρά τους.
Τι  δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό γι’ αυτή τη χώρα;
Ότι πίσω από τη φαινομενική σκληρότητα των πεποιθήσεων και των παραδόσεων αυτής της χώρας, που κάποιες φορές είναι δύσκολο ν' αντιληφθούμε, υπάρχουν άνθρωποι πολύ ζεστοί, καλοσυνάτοι, δυνατοί και φιλόξενοι.
Ποια εικόνα πήρες μαζί σου φεύγοντας;
Δεν είναι ακριβώς εικόνα, είναι πιο πολύ συναίσθημα, που συνοψίζεται στη φράση ενός φίλου από την αποστολή: '' Σκεφτόμουν τι θ' απαντούσα όταν γύριζα πίσω και με ρωτούσαν οι φίλοι μου πού βρίσκεται το Jamshoro. Τώρα ξέρω τι θα απαντήσω: βρίσκεται στην καρδιά μου''.