Παρατηρώντας τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε κάποιος να πει πως θυμίζει την ιστορία του Ικαρου. Δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις του πατέρα του-Δαίδαλου-και βρέθηκε ψηλά με τα κέρινα φτερά του τα οποία έλιωσαν και άρχισε να πέφτει. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, πέφτει από τον ουρανό. Όμως το ερώτημα είναι: γιατί;
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις μακροοικονομικές αναλύσεις και τις επιπτώσεις της λανθασμένης οικονομικής πολιτικής που ασκούνται και ας προσεγγίσουμε το θέμα διαφορετικά. Από μια άλλη οπτική γωνία, η οποία δεν έχει αναλυθεί ίσως όπως θα έπρεπε. Αυτή της πολιτικής.
Η Γηραία Ηπειρος αποτελείται από κράτη-πυρήνες, τα οποία διαθέτουν ισχυρή οικονομία, ισχυρό εργατικό δυναμικό και αξιόλογες ένοπλες δυνάμεις. Τα συγκεκριμένα αυτά κράτη ονομάζονται στην γλώσσα των διεθνών σχέσεων, «μεγάλες δυνάμεις». Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία και εν μέρει η Ισπανία. Ολες αυτές οι...... χώρες είναι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις που μέχρι την ολοκλήρωση της «ευρωπαϊκής ιδέας» λειτουργούσαν αυτόνομα και με βάσει τα συμφέροντα του κράτους και του έθνους, αρκετές φορές σε βάρος ακόμη και μικρότερων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα.
Αυτή η πολιτική του «ελέγχω και απομυζώ» δεν έλειψε ποτέ από την πολιτική στρατηγική που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν. Η διεύρυνση για παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν είχε άλλον σκοπό από την είσοδο «μικρών» κρατών της Ευρώπης στον εν λόγω οικονομικό συνασπισμό με πλούσιους φυσικούς πόρους (τις λεγόμενες «πρώτες ύλες») και ισχυρό εργατικό δυναμικό με χαμηλά μισθολόγια. Ετσι οι «μεγάλες δυνάμεις»-και κυρίως η Γερμανία που στερείται πηγών «φυσικών πόρων»-μπορούσε να έχει αυτές με μικρή φορολογία άρα να κατασκευάζει προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές, αυξάνοντας τις εξαγωγές της.
Σταδιακά όμως, τα τελευταία πέντε χρόνια, η ύφεση άρχισε να χτυπά την οικονομία των «μεγάλων δυνάμεων» οι οποίες άρχισαν να εισέρχονται σε ένα στάδιο «νέο-απομονωτισμού» προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα κέρδη και το θησαυροφυλάκιό τους από «διαρροές σε τρίτους», προκαλώντας κωλύματα παντός είδους, μιλώντας για «μαύρα πρόβατα» κ.ά. αγνοώντας προκλητικά να αναφέρουν για παράδειγμα, τις αγορές οπλικών συστημάτων από τις «μικρές χώρες».
Είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζει κάποιος πως οι μεγάλες δυνάμεις» της ΕΕ δεν γνώριζαν για την κρίση και για το μέγεθός της. Όπως και πως δεν γνώριζαν για τα χρέη των «μικρών» κρατών της Ενωσης. Σαφέστατα και τα γνώριζαν. Αν δεν ήξεραν δεν θα είχαν πάρει και αυτά τα «προστατευτικά» μέτρα για να διαφυλάξουν την οικονομία τους. Απλά θέλησαν να ξεσπάσει η κρίση με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση, ώστε να εξασφαλίσουν την οικονομική εξασθένηση άλλων χωρών της Ευρώπης ώστε να καταστούν «δορυφόροι» τους.
Εξάλλου σε ό,τι αφορά την Ελλάδα το παιχνίδι αυτό δεν είναι άγνωστο. Τον περασμένο αιώνα σε δύο περιπτώσεις η Ελλάδα αναγκάστηκε να «δορυφοροποιηθεί» πλήρως υποκύπτοντας λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων της. Μια στη δεκαετία 1913-1923, όπου ο ανταγωνισμός της Αντάντ με τις ΗΠΑ «έσπρωξε» την Ελλάδα να εκστρατεύσει στην Τουρκία με αποτέλεσμα τη «μικρασιατική καταστροφή» και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όπου η σύγκρουση του συνασπισμού ΗΠΑ-Μ. Βρετανίας με την Σοβιετική Ενωση οδήγησε στον καταστροφικό εμφύλιο και την εξάρτηση της ελληνικής κοινωνίας από το «σχέδιο Μάρσαλ».
Απλά στη σημερινή συγκυρία υπήρξε στρατηγική της «έμμεσης προσέγγισης» με τις «μεγάλες δυνάμεις» της Ευρώπης να αποφεύγουν τη χρήση στρατιωτικής βίας, προτιμώντας τη χρήση της λεγόμενης «οικονομικής βίας» προσπαθώντας να πετύχουν έτσι τους σκοπούς τους, τους οποίους όπως φαίνεται κατάφεραν σε μεγάλο ποσοστό.
Τώρα, εκκλήσεις, προτάσεις και διάφορα άλλα «σχέδια σωτηρίας» από πλευράς των «μικρών κρατών» της ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από προτάσεις που απλά θέτονται για συζήτηση και είναι χωρίς νόημα. Η στρατηγική και οι τακτικές που χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν από τις «μεγάλες δυνάμεις» δεν είναι «αναστρέψιμες» ειδικά από χώρες όπως η Ελλάδα που μοιάζει με τον Δαβίδ να τα βάζει με τον Γολιάθ και αν παραμερίσουμε την βιβλική αφήγηση, ιστορικά ο Γολιάθ κερδίζει σχεδόν πάντα τον Δαβίδ. Ο μοναδικός ίσως τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή η επεκτατική επιδρομή του «ισχυρού βορρά» στον «αδύνατο νότο» είναι ο συνασπισμός με τα υπόλοιπα «αδύναμα κράτη» ώστε να δημιουργεί ένας «πολυπολικός» συνασπισμός που θα αντιμετωπίσει τις αδηφάγες ορέξεις της εμποροκρατίας των «μεγάλων δυνάμεων» προκαλώντας ρήξη μεταξύ τους, οδηγώντας τις σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό που ιστορικά αποτελεί και την «αχίλλειο πτέρνα» της στρατηγικής τους.
Εν κατακλείδι, είτε με την ΕΕ «ζούσα» ή «νεκρή» οι εξελίξεις θα είναι παρόμοιες και τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών-εθνών της Ευρώπης θα κυριαρχήσουν, όπως έγινε και τον 20ο αιώνα. Και οι Γερμανοί, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και ίσως οι Ιταλοί πολίτες θα σταθούν στο πλάι αυτής της πολιτικής μιας και θα υποστηρίξουν τη άνοδο του βιωτικού τους επιπέδου και κατά συνέπεια της ευμάρειάς τους. Θα αδιαφορήσουν πλήρως το αν η χώρα τους έχει μετατραπεί σε δυνάστη ή αποικιοκρατική δύναμη χωρίς ίχνος ανθρωπισμού για τα κράτη που διαφεντεύει.
Και αυτό πρέπει οι πολιτικοί ταγοί μας να το συνειδητοποιήσουν και να εκπονήσουν στρατηγική, μέσω τακτικών που θα μειώσουν αφενός την εξάρτησή μας αλλά αφετέρου θα αναγκάζουν όσες χώρες επιθυμούν την «εκμετάλλευσή» μας να πληρώσουν και το αντίτιμο μιας υγιούς σχέσης συμμαχίας, δίνοντας διαδρόμους διείσδυσης τους οποίους θα ελέγχει αυτή.