Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Αν κάτι μ’ εκνευρίζει σε βαθμό
κακουργήματος είναι το κόλλημα που τραβά η κατά τα λοιπά αξιόπιστη πολιτική
ηγεσία της αριστεράς στο μεταναστευτικό ζήτημα. Οι δυνάμεις της -μηδέ
εξαιρουμένης και της συλλογικής των αναρχικών- υποτασσόμενες στο όνομα του
προλεταριακού διεθνισμού επέτρεψαν ως μη όφειλαν να εξελιχθεί σε μείζον
πολιτικό, (κοινωνικό είναι από καιρού), θέμα, που τείνει να υπερκαλύψει τα
βοθρολύμματα της Παπανδρεϊκής πολιτειακής αυθαιρεσίας και το άρμεγμα των
διεθνών τοκογλύφων.
Στην θέα
του αν δεν αποστρέφουν τους οφθαλμούς τους ως αυτό να μην υφίσταται,
καλύπτονται πίσω από τα κλισέ Μαρξιστικών δοξασιών προκειμένου να
δικαιολογήσουν την ανυπαρξία ξεκάθαρης πολιτικής αντιμετώπισής του,
εγκαταλείποντας έτσι πεδίο δόξης λαμπρό στους γνωστούς Ελλαδέμπορους.
Αυτούς τους ίδιους που ενώ επί σειρά ετών δια της απλήρωτης και ανασφάλιστης
εργασίας εκμεταλλεύτηκαν τον άνθρωπο μετανάστη ως την τελευταία ρανίδα
του αίματός του, ουρλιάζουν σήμερα
και υπό τις συνθήκες μιας παρατεταμένης ύφεσης ως υστερικοί, για την
παρείσακτη παραμονή τους στον τόπο. Την ίδια στιγμή που για........ παράδειγμα
υποκλίνονται δουλικά στον επίσης μουσουλμάνο άραβα ο οποίος επιδιώκει να
οικειοποιηθεί μια ομάδα ιστορική του βυζαντινού θυρεού.. Τον ΠΑΟΚ.
Με το να
ευελπιστεί ωστόσο η αριστερά στην αλίευση ψήφων από την μαζική και άνευ
όρων Ελληνοποίηση μιας σειράς εξαθλιωμένων αλλοδαπών, παρακάμπτει
εθελοτυφλώντας το ότι αυτή (η Ελληνοποίηση) δεν οφείλεται σε ένα συγκυριακό
γεγονός αλλά στην εκτέλεση ενός λεπτομερειακά καταστρωμένου σχεδίου
αφελληνισμού μιας χώρας, της οποίας ο ομογενής πληθυσμός πάντα αποτελούσε
σοβαρό εμπόδιο κυρίως στον από διάφορα καπιταλιστικά κέντρα διακαώς
επιδιωκόμενο διαμελισμό της. Και το χείριστο. Έχει ιστορικά αποδειχτεί ότι η
συνύπαρξη τόσο διαφορετικού πολιτισμικού περιεχομένου κοινωνικών ομάδων οδηγεί
σε αιματηρές αποσχιστικών συνεπειών εκρήξεις ακόμη και σε χώρες αυστηρών κανόνων
διαβίωσης όπως αυτές του πρώην Σοβιετικού Συνασπισμού. (Τσετσενία, Αφγανιστάν,
Μογγολία).
Επομένως
αν δεν αντιληφθούν έγκαιρα ότι πρώτον: Η Μαρξιστική διδαχή δεν
εφαρμόζεται σε ευθεία γραμμή. Δεύτερον ότι εκ των πραγμάτων υποχρεούνται πρώτοι
αυτοί να πιέσουν σθεναρά τους τοκογλύφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην
ανάληψη των κοινοτικών ευθυνών τους και ότι τρίτον επίσης πρώτοι αυτοί
υποχρεούνται να τους απειλήσουν πως αν δεν το πράξουν θα ενταχθεί στην λογική
της συνθηματικής ανυπακοής και ο εφοδιασμός των
μεταναστών με ταξιδιωτικά έγγραφα έτσι ώστε να τους φορτωθούν εκείνοι
που θεατρικά και ανέξοδα μιλούν για ανθρωπιστικές
μαλακίες. Τότε και μόνον τότε η μόνη δύναμη ανατροπής του σημερινού
κατοχικού καθεστώτος, η αριστερά, θα δει την δύναμή της να αυξάνεται θεαματικά
για να ηγηθεί ενός έξυπνου λαού που αντιλαμβανόμενος προ των πολιτικών
του δουλικών την παγίδα αμύνεται περί πάτρης προκειμένου να αποφευχθεί η
επαναληπτική αλληλουχία των ίδιων γεγονότων σε διαφορετική όμως σειρά. 1893
Χαρίλαος Τρικούπης «Δυστυχώς επτωχεύσαμε». 1894 οι Ολυμπιακοί αγώνες και η νίκη
του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο. 1897 η εθνική τραγωδία εκ της ταπεινωτικής ήττας
στην Μελούνα για να ακολουθήσει όπως και σήμερα η εγκατάσταση των διεθνών
τοποτηρητών.
Ευγένιος
Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr