Timur Abdulwahab:ο Ιρακινός βομβιστής της Στοκχόλμης
Ηταν νέος, ωραίος, «μορφωμένος», εξοικειωμένος με τις νέες τεχνολογίες, ευκατάστατος, ευτυχισμένος και όμως αυτοκτόνησε το περασμένο Σάββατο στη Στοκχόλμη, προσπαθώντας να συμπαρασύρει μαζί του στο θάνατο δεκάδες αθώους σουηδούς πολίτες. Ο Timur Abdulwahab γεννήθηκε το 1981 στο Ιράκ. Το 1992 πήγε με τους γονείς του στη Σουηδία. Οι σουηδοί τον φιλοξένησαν, του έδωσαν τη σουηδική υπηκοότητα και τον βοήθησαν να γίνει ψυχοθεραπευτής! Πήγε στην Αγγλία, παντρεύτηκε, μυήθηκε στα μυστικά των φανατικών ισλαμιστών έκανε δύο κόρες και στα 29 του επέστρεψε στη χώρα που τον φιλοξένησε για να προκαλέσει εκατόμβη αθώων θυμάτων. Απέτυχε να ανατιναχτεί μέσα σε ένα πολυκατάστημα, που ήταν η πρόθεσή του, από σύμπτωση
Τι είναι αυτό που ωθεί έναν νέο σε μια τέτοια ενέργεια; Οικονομικό-πολιτικό αδιέξοδο, πολιτική πράξη, απόγνωση, μοναξιά, κατάθλιψη ή μια άλλη ψυχική διαταραχή; Όχι. Για έναν φανατισμένο ισλαμιστή, τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα περισσότερο από θρησκευτικό φανατισμό που εκδηλώνεται ως μηδενική ανοχή και τυφλό μίσος σε αλλόθρησκους. Ακόμα και......... το πολιτικό στοιχείο είναι τις περισσότερες φορές άλλοθι. Αν πιστεύεις πως κάποιοι σου κατέστρεψαν ή σου καταστρέφουν τη ζωή σου ή εκείνη των ομόθρησκών σου, προσπαθείς να βλάψεις τους υπεύθυνους αλλά όχι αθώους πολίτες και μικρά παιδιά.
Απορούμε συχνά για τη λογική αυτόχειρων βομβιστών και δεν απορούμε ή δεν μας περνάει καθόλου απ’ το μυαλό, πως αυτή είναι η λογική των τριών αδερφών μονοθεϊστικών θρησκειών του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού. Αυτή τη λογική υπηρετούν πιστά όλοι οι φανατικοί ισλαμιστές-βομβιστές
Αυτή η λογική υπάρχει μόνο στην Παλαιά Διαθήκη και όπως ήταν φυσικό κληρονομήθηκε και από το παρακλάδι του Ιουδαϊσμού, το Ισλάμ. Δεν άφηνε ο Φαραώ τον δήθεν Περιούσιο Λαό του Γιαχβέ να φύγει από την Αίγυπτο και ο «Παντοδύναμος» Γιαχβέ, αντί να τιμωρήσει τον υπαίτιο Φαραώ, καταδίκασε έναν ολόκληρο λαό με Δέκα Πληγές και εξόντωσε όλα τα πρωτότοκα παιδιά της Αιγύπτου, αλλά άφησε το Φαραώ να πεθάνει σε βαθιά γεράματα.
Φιλοξένησαν οι Μαδιανίτες τον κυνηγημένο Μωυσή, όπως οι σουηδοί τον βομβιστή, τον πάντρεψαν μάλιστα και με μια Μαδιανίτισσα κι εκείνος επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια και εξαφάνισε ολόκληρη την φυλή των Μαδιανιτών (τα έκανε Γης Μαδιάμ), γιατί λέει μια Μαδιανίτισσα κοιμήθηκε με έναν Ισραηλινό και μόλυνε το αίμα του Περιούσιου Λαού, ενώ εκείνος ο ίδιος είχε παντρευτεί Μαδιανίτισσα και έκανε μάλιστα μαζί της και παιδιά. Με τέτοιες ιστορίες μισαλλοδοξίας και παραλογισμού τιμωρίας αθώων και όχι υπαιτίων, μεγάλωσε ο Timur Abdulwahab καθώς και πολλοί άλλοι φανατικοί ισλαμιστές, αλλά κι εμείς μ’ αυτές μεγαλώσαμε.
Μ’ αυτού του είδους τη λογική μεγαλώσαμε όλοι, μόνο που εμείς είμαστε τυχεροί γιατί αυτού του είδους τη λογική την έχουμε αφήσει μερικές γενιές πίσω. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Ισλάμ έχει μια υστέρηση 630 ετών σε σύγκριση με τον Χριστιανισμό. Βρίσκεται στο στάδιο που ήμασταν εμείς πριν έξι αιώνες και πριν έξι αιώνες τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα στο Χριστιανικό κόσμο. Ο Μισός πληθυσμός της Ευρώπης και της Αμερικής τα τελευταία 1500 χρόνια πέθανε λόγω θρησκευτικών πολέμων. Το παραμύθι πως ο Χριστιανισμός κατήργησε τις ανθρωποθυσίες, είναι το πιο ανόητο ψέμα. Είναι η θρησκεία με το μεγαλύτερο αριθμό ανθρωποθυσιών. Ολοι εκείνοι που πέθαναν για θρησκευτικούς λόγους είναι ιερόθυτα στο βωμό του Γιαχβέ. Αν δεν τα ήθελε ο Γιαχβέ, αν δεν ήταν ευπρόσδεκτα θα φρόντιζε να μην πεθάνουν εκατομμύρια στο όνομά του, ή τα ήθελε ή δεν μπορούσε διαφορετικά ή δεν υπάρχει. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και με τον Αλλάχ. Μισαλλοδοξία και θρησκευτικοί πόλεμοι ήταν άγνωστα σε λαούς που δεν είχαν ασπαστεί τις τρεις «αποκαλυπτικές» μονοθεϊστικές θρησκείες. Δεν απορώ τόσο για τις πράξεις ηλίθιας «αυτοθυσίας» φανατισμένων γιατί δεν περιμένω από έναν φανατισμένο τίποτα που να έχει σχέση με τη λογική.
Απορώ όμως περισσότερο, με το πως κατόρθωσαν κάποιοι αγροίκοι γέροντες Βεδουϊνοι της ερήμου, να φτιάξουν έναν Θεό κατ εικόνα και ομοίωσή τους (σκληρό, αδυσώπητο, νάρκισσο, αυταρχικό και εκδικητικό) και να τον επιβάλλουν πάνω σε λαούς που διαπαιδαγωγήθηκαν και ανδρώθηκαν με την περίφημη φράση του Ηράκλειτου “Γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον(διότι όλα γίνονται βάσει της λογικής).
Η απορία μου είναι, πως κατόρθωσαν δεσποτικοί ανατολίτες μύστες της δουλικότητας να δαιμονοποιήσουν τα ελληνικά αρχέτυπα της ατομικής δημιουργίας, του προμηθεϊκού πνεύματος αμφισβήτησης των πάντων, της ανδρείας, του σωματικού κάλλους και της διονυσιακής χαράς για τη ζωή και στη θέση τους να επιβάλλουν στους Ελληνες τις αρχές των πατέρων του Ισραήλ, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, που εστιάζονται στον έναν απόλυτο και μοναδικό σκοπό της ζωής: Στο να γίνουν πειθήνιοι «δούλοι του Γιαχβέ».
Δεν είναι καθόλου τυχαία η γέννηση της Δημοκρατίας στην πολυθεϊστική-πλουραλιστική και συγχρόνως ανεξίθρησκη και ανεκτική ελληνική κοινωνία.
Οι έλληνες βολευόταν με τους πολλούς θεούς, διότι με έναν μόνο, που είναι και σε πλεονεκτική θέση ισχύος δε νοείται ισότιμη συναλλαγή, ούτε και δημοκρατία. Χρησιμοποιούσαν τους θεούς για να διασκεδάζουν μαζί τους και να διατηρούν τις λατρευτικές τους συνήθειες με τα μυστήρια και τις διάφορες τελετές σαν δεσμούς κοινής ταυτότητας. Χρησιμοποιούσαν τους θεούς για να νοστιμίζουν και να ομορφαίνουν τη ζωή τους και όχι για να γίνουν δούλοι τους. Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, και που για πρώτη φορά στην ιστορία το άτομο πήρε νομική υπόσταση, δεν ήταν δυνατόν να πιάσει ρίζες ένας θεός δεσπότης, δίχως τη χρήση βίας. Ο χωρίς δικαιώματα υπήκοος, ο αφημένος στην αυθαίρετη βούληση του “ελέω θεού” ηγέτη, έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία ελεύθερος πολίτης με υποχρεώσεις και δικαιώματα θεσμοθετημένα και αυτό έγινε στην Αθήνα. Για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε η ελευθερία της ιδιωτικής ζωής και έγινε η διάκρισή της από τη δημόσια. Τα λόγια του Περικλή στον “Επιτάφιο”, “είμαστε ελεύθεροι και ανεκτικοί στην ιδιωτική μας ζωή όμως στη δημόσια τηρούμε το νόμο”, δείχνουν καθαρά αυτήν τη σημαντική αλλαγή στην ανθρώπινη ιστορία. Ο ανατολικός θρησκευτικός δεσποτισμός του μονοθεϊσμού, σήμανε και το τέλος της δημοκρατίας και του ελεύθερου πολίτη. Ο πλουραλισμός και η αναζήτηση της αλήθειας - της επιστήμης, ανάμεσα σε πολλές, έδωσαν τη θέση τους στον απλουστευμένη, μανιχαϊστική αντίληψη του ανατολικού δεσποτισμού του Μαύρου-Ασπρου, του Απόλυτου Καλού(Θεός) εναντίον του Απόλυτου Κακού (Διάβολος). Η Δημοκρατία ξαναγεννήθηκε πάλι μόνο χάρη στην άνοδο του Διαφωτισμού, σαν συνέπεια της αναβίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν τόση σχέση με τη Δημοκρατία και την ατομική ελευθερία, όση ο Διάβολος με το Λιβάνι. Μέχρι σήμερα, οι θεωρητικοί της ορθοδοξίας (βλέπε Γιανναρά, κ.α.) βλέπουν στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και σε Ελληνες σαν τον Κοραή, τους εχθρούς του Ελληνο-ιουδαιο-χριστιανικού πολιτισμού.
Οι Ελληνες δεν είχαμε ποτέ κατά το παρελθόν θρησκευτικούς πολέμους. Θρησκευτικούς πολέμους συναντάμε για πρώτη φορά στους Ιουδαίους. Μια συνήθεια που την κληρονομήσαμε μαζί με τον Ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό. Η γνωστή ρήση «δίχως Θεό επιτρέπονται όλα», είναι για αφελείς. Οι σουηδοί ανήκουν στους λιγότερο θρησκευόμενους λαούς του κόσμου. Οι αμερικανοί και ιδιαίτερα οι λατινοαμερικάνοι ανήκουν στους πιο βαθιά θρησκευόμενους. Η εγκληματικότητα και κυρίως στα κοινωνικώς κατώτερα και θρησκευόμενα άτομα των χωρών αυτών είναι απείρως μεγαλύτερη από εκείνων των σουηδών.
Αντί οι έλληνες να φτιάξουν ένα θεό αδυσώπητο και ανελέητο σαν τον Γιαχβέ, ώστε μέσω του θεϊκού φόβου να επιβάλλουν την ευταξία, δημιούργησαν την “αιδώ” και τη “δικαιοσύνη” που μαζί με την Νέμεσις και τις Ερινύες έγιναν τα όργανα ευταξίας. Ολος ο ελληνικός πολιτισμός στηρίχτηκε πάνω στη συνήθεια των πολιτών να συναντώνται στους δημόσιους χώρους της Πνύκας και της Αγοράς και να συζητούν ελεύθερα και υπεύθυνα για όλα τα δημόσια θέματα που τους αφορούσαν. Ενιωθαν πως μόνο εκείνοι οι ίδιοι έφεραν την ευθύνη και πως αν δεν το έκαναν οι ίδιοι τα πράγματα δεν θα διορθωνόταν από μόνα τους ούτε θα τα έφτιαχναν οι θεοί. Οι άνθρωποι ήταν ανεκτικοί στη θρησκευτική διαφορετικότητα. Δεν τους ενδιέφερε αν ο διπλανός τους πίστευε σε έναν άλλον οποιονδήποτε θεό της επιλογής του. Όταν πάλι ήταν να τιμωρήσουν κάποιους για τα λάθη-αμαρτίες που είχαν συνέπειες στη ζωή τους, τιμωρούσαν τους υπεύθυνους, τους ηγέτες τους και όχι αθώους, γι αυτό και οι μισοί πολιτικοί τους πέθαναν εξόριστοι ή στις φυλακές.
Σήμερα, μπορεί να μην είμαστε τόσο θρησκόληπτοι αλλά περάσαμε από έναν άϋλο θεό σε έναν υλικό, στο θεό Χρήμα. Πάλι σε μια μονοθεϊστική θρησκεία με τις ίδιες ηθικές αξίες και συνήθειες. Όπως ο Γιαχβέ, εδώ και αιώνες απαιτεί εκατόμβες ανθρωποθυσιών μέσω θρησκευτικών πολέμων για να εξευμενιστεί η οργή του, έτσι και ο νέος Θεός Χρήμα απαιτεί ανθρωποθυσίες. Αυτή τη στιγμή ζούμε το δράμα της απαίτησης του νέου θεού Χρήμα για ανθρωποθυσίες και εθισμένοι από την αγωγή 17 αιώνων περίπου Παλαιάς Διαθήκης, είμαστε συμβιβασμένοι με την ιδέα πως είναι σωστό η οργή του νέου Θεού-Χρήμα να ξεσπά πάνω στους αδύναμους αθώους. Τους ηγέτες δεν τους τιμωρούν άνθρωποι. Οι ηγέτες μας, θα τιμωρηθούν την Ημέρα της Κρίσης, όπου οι «Πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι» ( Κατά Ματθ.). Εντωμεταξύ, ενώ εμείς, τα παιδιά μας και πιθανόν και τα εγγόνια μας, θα βασανιζόμαστε στην ελληνική κόλαση που μας επιβάλλει ο νέος θεός-Χρήμα, ο Timur Abdulwahab, θα είναι τώρα πιθανόν αραχτός σε ένα λιβάδι, δίπλα σε ένα ποταμάκι με γάλα και ένα βουνό μέλι περιμένοντας την οικογένειά του.
Καιρός είναι να ανακαλύψουμε και άλλους θεούς εκτός απ’ το χρήμα, αν θέλουμε βεβαίως να περάσουμε πιο φτωχά μεν και ταπεινά αλλά με θεούς τις πρώτες αρχές των προγόνων μας (Κύδος- Κλέος και Τιμή).