Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Και ξαφνικά ο Γιάννης Δημαράς, ο άνθρωπος που αρκετά ΜΜΕ παρουσίαζαν ως τον εκπορθητή του πολιτικού συστήματος, έγινε ένας παθιασμένος αλκοολικός που δίνει συνεντεύξεις υπό την επήρεια μέθης.
Δεν είδα θετικά από την αρχή την υποψηφιότητα του Γιάννη Δημαρά, για λόγους κατεξοχήν πολιτικούς, όμως δεν μπορώ να μην διαφωνήσω με την μηχανή του κιμά που για μία ακόμη φορά έβαλαν κάποιοι μπροστά με σκοπό να αλέσει ανθρώπους.
Είναι μεγάλη κατάντια, κατάντια χειρότερη ακόμη και από τα μικροπολιτικά παιχνίδια, να προσπαθείς να εκμεταλλευτείς το ενδεχόμενο πάθος ενός ανθρώπου με πολιτική σκοπιμότητα.
Τι διαφορετικό είπε ο Γιάννης Δημαράς σε αυτή την περίφημη συνέντευξη στο Κόκκινο; Πολιτικά τίποτε το διαφορετικό, ο άνθρωπος για μία ακόμη φορά ανέπτυξε το .............αυτοδιοικητικό του όραμα για την Αττική: «είμαι εναντίον του μνημονίου», τόνισε.
Επιπρόσθετα δεν κατάφερε να δώσει ούτε έναν προγραμματικό τόνο, ενώ αναφέρθηκε μόνο στην εναντίωση του στην ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Όσο για τις «ευκαιριακές» συνεργασίες με ανθρώπους όπως ο Χρήστος Κουρούσης, που πιθανότατα δεν συμμερίζονται τον αντιμνημονιακό αγώνα, τι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει σε άλλες συνθήκες από το να αποφύγει την ερώτηση;
Στην πολιτική δεν κρίνουμε τα πάθη ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι προσωπικά δική του υπόθεση, κρίνουμε θέσεις, προτάσεις, σκέψεις, ήθος, προσωπικότητα, όραμα κτλ.
Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να σταθμίσει κάποιος και να επιλέξει ή όχι τον Γιάννη Δημαρά και όχι κάθε λογής προσωπικές επιθέσεις με πολιτική σκοπιμότητα.
Είναι προφανές ότι ο Γιάννης Δημαράς και ο συνδυασμός του δεν έχουν συγκεκριμένο πρόγραμμα και όραμα για την Περιφέρεια της Αττικής, δεν χρειάζεται να προσβάλλουμε την προσωπικότητα του με χαρακτηρισμούς τύπου «μεθύστακα» κτλ, αυτό το κάνει μόνο όποιος δεν μπορεί να κρίνει πολιτικά και να αρθρώσει αντίλογο.
Ας αφήσουμε μία φορά την πολιτική και τα επιχειρήματα στο προσκήνιο. Αυτό θα πρέπει να γίνει αξίωμα σε κάθε εκλογική διαδικασία, δεν αφορά μόνο την επίθεση στο Γιάννη Δημαρά, αλλά την γενικότερη πολιτική μας κουλτούρα και εκλογική συμπεριφορά που θα πρέπει να διακατέχεται από κανόνες και αξιοπρέπεια.