Μόνο ανόητοι δεν μπορούν να δουν, ότι στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα υπάρχει οξύτατο πρόβλημα και μόνο τυφλοί δεν μπορούν να δουν ότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο στους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής.
Το πρόβλημα δεν απειλεί μόνο και απλώς την κοινωνική ειρήνη στην περιοχή, απειλεί να τινάξει στον αέρα το μοντέλο της δημοκρατικής ανοιχτής κοινωνίας μας. Εκείνο ακριβώς το μοντέλο, που μας διακρίνει από τις κλειστές δεσποτικές κοινωνίες της ανατολής.
Το πρόβλημα είναι περίπλοκο, μόνο, που για έναν που βιώνει το πρόβλημα άμεσα δεν έχει και μεγάλη σημασία. Oταν βιώνεις το πρόβλημα από μέσα, είσαι ο ίδιος μέρος του, οι επιλογές σου είναι δύο. Η μια είναι το καταστροφικό και η άλλη το λιγότερο καταστροφικό μέχρι δυσάρεστο. Μιλάω για φίλους και γνωστούς που ζουν στην περιοχή, έχουν βιώσει οι ίδιοι το ρατσισμό στο εξωτερικό, όπως κι εγώ και έχουν βιώσει οι ίδιοι την προσφυγιά μέσω των γονιών τους όπως κι εγώ και υποφέρουν για όλα αυτά που συμβαίνουν στη γειτονιά τους. Οποιος έχει βιώσει πράγματα και καταστάσεις και δεν είναι σε θέση να καταλάβει κάποιους άλλους που βιώνουν τα ίδια ή χειρότερα, είναι ...........
απαίδευτος και αξιολύπητος. Όταν πάλι ακούω κάποιους να μιλούν με άνεση ειδήμονα για πράγματα που δεν έχουν βιώσει οι ίδιοι, εκνευρίζομαι πάλι για τον κυνισμό τους. Οταν ακούω π.χ. τους Μάνο και Ανδριανόπουλο να μιλούν ψυχρά και άνετα για την ανεργία, είναι το ίδιο σαν να ακούω έναν μοναχό ή έναν 10χρονο να μιλά για σεξ. Μιλούν για κάτι που δε γνωρίζουν.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι κάτι που μπορούν να λύσουν οι κάτοικοι μόνοι τους. Είναι ευθύνη της πολιτείας να βρεις λύσεις, γιατί αν δεν το κάνει η ίδια η πολιτεία θα το κάνουν οι κοινωνικοί αυτοματισμοί του Ρέππα και τότε, οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι εκείνοι ακριβώς, που βλέπουν το πρόβλημα σαν βούτυρο στο ψωμί τους. Μισούν τους ξένους συνολικά, δίχως διακρίσεις, γενικά και αόριστα αλλά ξέρουν ότι η παρουσία τους, τους ευνοεί ψηφοθηρικά. Από την άλλη, ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι κάτοικοι, βλέποντας την αδιαφορία της πολιτείας και βιώνοντας καθημερινά τον τρόμο, υπαρκτό ή ιδεατό δεν έχει σημασία, ξεχνούν τους καλούς τρόπους και την αριστοτελική λογική περί αρχικής αιτίας και αιτιατού.
Συζητήσεις με επιχειρήματα του στιλ, δεν είναι όλοι οι ξένοι ίδιοι, πολλοί ήρθαν από ανάγκη επιβίωσης, πολλοί είναι πολιτικά διωκόμενοι, κ.λ.π., κ.λ.π. ακούγονται από έναν τρομοκρατημένο, όπως ακριβώς ακούγεται το κήρυγμα αγάπης ενός πάστορα προς έναν μελλοθάνατο αμερικανικών φυλακών.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα μεγάλου μέρους της αριστεράς και όχι μόνο.
Οι γενικόλογες θέσεις της αριστεράς και η επίσκεψη του κου Αλαβάνου στον Αγιο Παντελεήμονα, δείχνουν ακριβώς αυτό το έλλειμμα συναισθηματικής νοημοσύνης.
Ο κος Αλαβάνος, πήγε σαν σύγχρονος Αγιος Φραγκίσκος, στον Αγιο Παντελεήμονα να κηρύξει την Αγάπη όλων των προλεταρίων με το σύνθημα του Αγίου της Ασίζης «αδέρφια μου αλήτες πουλιά» και να τους υποσχεθεί έναν επίγειο Παράδεισο. Αγνοώντας ίσως, πως μπορεί να έχει την ίδια ταξική καταγωγή με τον Αδερφό Φραγκίσκο, αλλά δεν έχει τους ίδιους στόχους ούτε τον ίδιο τρόπο προσέγγισης προς τους αθλίους. Εκείνος, ο Φραγκίσκος, μοίρασε όλη την περιουσία του πατέρα του, κρατώντας σαν μοναδική ιδιοκτησία του έναν χιτώνα και μια ζώνη από σκοινί και είχε σαν στόχο να φέρει όλα τα ανθρώπινα όντα κοντά στο Θεό. Τα υποσχέθηκε έναν κομμουνιστικό Παράδεισο, στην άλλη ζωή όμως, όχι σ’ αυτήν και αυτό ήταν το πλεονέκτημά του, γι αυτό και συνεχίζει να είναι άγιος ακόμα. Δεν επέστρεψε ποτέ κανείς, ούτε πρόκειται να επιστρέψει και να διαψεύσει πως δεν υπάρχει ή πως δεν θα υπάρξει Παράδεισος (ιδιοφυές σχέδιο). Ενώ εκείνοι που υποσχέθηκαν τον Παράδεισο στη γη, έπρεπε να το αποδείξουν άμεσα εδώ και τώρα, κάτι που δεν έγινε εφικτό ούτε σε τρεις γενιές και οι ίδιοι άνθρωποι που τον περιμένουν εδώ και 2000 χρόνια στο άλλο κόσμο δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν γιατί αυτός δεν είναι έγινε εφικτός στη γη.
Ο κος Αλαβάνος πήγε στον Αγιο Παντελεήμονα αδιάβαστος. Αγνόησε τις θέσεις των Μαρξ και Λένιν. Ο πρώτος είχε πει πως ο άνθρωπος χρειάζεται κάποιο παυσίπονο ναρκωτικό για να αντέξει τον πόνο της αλήθειας και ο δεύτερος είχε πει πως η ταξική συνείδηση δεν είναι αυτοφυής αλλά εισάγεται γι αυτό και έφτιαξε το Κόμμα Νέου Τύπου. Οι προλετάριοι, οι εξαθλιωμένοι και ταπεινωμένοι, των οποίων μοναδική έγνοια από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι οι ξένοι μπρος στα σπίτια τους, δεν έχουν το χρόνο αλλά ούτε και την πολυτέλεια για ταξικές αναλύσεις και κουρουφέξαλα. Ένα πράγμα τους απασχολεί προς το παρόν και αν δεν λυθεί αυτό κάθε άλλη συζήτηση περιττεύει.
Ο κος Αλαβάνος, ίσως να μην μελέτησε καλά Μαρξ και Λένιν, δεν έχει δει όμως ούτε το φιλμ «Βιριδιάνα» του Μπουνουέλ, όπου μια πλούσια κληρονόμος θέλοντας να αρραβωνιαστεί τον Ιησού (να γίνει μοναχή) καλεί σε γεύμα στο αρχοντικό της όλους τους ζητιάνους της περιοχής και στο τέλος, αντί να την ευχαριστήσουν, την βιάζουν ;
Θα πρέπει να ένιωσε πολύ άσχημα ο κος Αλαβάνος την ημέρα εκείνη της επίσκεψης στη γειτονιά των «αθλίων». Εκτός του ότι τον υποδέχτηκαν με κραυγές απόγνωσης και αυγά οι κάτοικοι, δεν κέρδισε ούτε την αγάπη των αθλίων. Ισως μετά απ’ αυτό να σκέφτηκε «τι κάθομαι και κάνω ο ανόητος. Με τα λεφτά που κληρονόμησα, αντί να κάτσω να εκμεταλλευτώ τη δουλειά άλλων να αυγατίσω την περιουσία μου και τώρα να κάθομαι πάνω σε ένα κότερο ή στην πισίνα μιας βίλας στη Μύκονο με μερικές γυμνόστηθες καλλονές, όπως Μπερλουσκόνι και να χαίρω θαυμασμού και εκτίμησης από τους προλετάριους, κάθομαι και με βρίζουν. Κοίτα κάτι άλλα λαμόγια πολιτικούς που δεν είχαν τίποτα και τώρα που τα άρπαξαν από τους προλετάριους, μπορεί να τους βρίζουν μεν, αλλά κατά βάθος τους φθονούν και τους θαυμάζουν ενώ εμένα……».
Ο κος Αλαβάνος και πολλοί στην αριστερά, κάνουν ακόμα ένα τραγικό λάθος. Δεν κάνουν σχεδόν καμιά διαφοροποίηση ανάμεσα στους ξένους και αυτό μπορεί να είναι μια θρησκευτική προσέγγιση αλλά δεν είναι ταξική ούτε μαρξιστική. Εγώ π.χ. δεν έχω κανένα πρόβλημα με ξένους που είναι πολιτικοί πρόσφυγες ακόμα και οικονομικοί που έχουν φύγει από ανάγκη από τη χώρα τους. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ξένους που έχουν τη διάθεση να δεχτούν βασικούς κανόνες συμβίωσης που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό και να ενσωματωθούν δίχως να αποβάλλουν τα πάντα του δικού τους πολιτισμού. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και εμείς δεν μπορούμε να αποτελέσουμε μια παγκόσμια εξαίρεση μεταξύ δυο-τριών άλλων. Η μόνη αρχαιοελληνική πόλη που εφήρμοσε την ξενηλασία ήταν η Σπάρτη, γι αυτό εκτός από στρατιώτες δεν έβγαλε τίποτα άλλο και αν δεν υπήρχαν οι αθηναίοι συγγραφείς σήμερα δεν θα ξέραμε ούτε το όνομα του Λεωνίδα. Δεν μπορώ όμως να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι θα μπορούμε να δεχόμαστε επ άπειρον και δίχως κανόνες ξένους. Αν το κάνουμε θα πετύχουμε το ακριβώς αντίθετο απ’ την ενσωμάτωση εκείνων που το επιθυμούν.
Δεν μπορώ επίσης να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως οι φανατικοί ιερωμένοι του Ισλάμ, θα αλωνίζουν ελεύθερα τα σπίτια των προσφύγων των χωρών τους και στη χώρα μου, θα τους εκφοβίζουν, θα τους αναγκάζουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο εκείνοι και οι γυναίκες τους, όπως ακριβώς ζούσαν στις χώρες προέλευσής τους. Γνωρίζω από ανθρώπους απ’ αυτές τις χώρες πως έφυγαν γι αυτόν ακριβώς το σκοπό και αισθάνονται πως ακόμα και εδώ βρίσκονται υπό έλεγχο και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των στρατιωτών του Αλλάχ. Αυτοί οι φανατικοί ζηλωτές του Ισλάμ, μου θυμίζουν τους μοναχούς των αρχών του Χριστιανισμού που έκαιγαν και κατέστρεφαν οτιδήποτε θύμιζε Αρχαία Ελλάδα και ελληνικό πολιτισμό. Αν τους αφήσουμε να δρουν ελεύθερα, δίχως να το καταλάβουμε, θα βρεθούμε μπροστά σε έναν νέο, πιο ακραίο σκοταδισμό. Δεν έχω σκοπό να σπείρω φοβίες, αλλά ας μην είμαστε και αφελείς. Πιαστήκαμε μια φορά στον ύπνο. Η δεύτερη θα είναι η τελευταία.
Νιώθω αλληλεγγύη προς ανθρώπους που έφυγαν από τις χώρες τους από ανάγκη και πολιτικούς λόγους, αλλά δεν μπορώ να δείξω ανοχή σε θρησκευτικά φανατικούς που την ανοχή μου την εκλαμβάνουν ως αδυναμία. Αυτούς ας τους δεχτούν κι ας τους βοηθήσουν τα εδώ ιδεολογικά «αδέρφια τους» που πιστεύουν στον ίδιο Θεό, διότι ο Θεός είναι ένας. Αλλά δεν ξεχνώ επίσης, πως η επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων είναι δουλειά της πολιτείας και όχι των πολιτών. Ο κος Αλαβάνος και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ας ασκήσουμε πίεση προς την Πολιτεία να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη και να βρει λύσεις, πριν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να πάρει ακραίες λύσεις κάτω από αφόρητη πίεση και όταν θα είναι αργά.