Γράφει ο Λυσίας
Πάει και αυτό το καλοκαίρι.
Με κρίση, με αφραγκιά και…. Μνημόνια.
Και με μας όλους, να αποφεύγουμε τα πεζοδρόμια.
Λες και οι διαμαρτυρίες πια, σ’αυτόν τον τόπο, έγιναν προνόμιο των εργατοπατέρων και της παρέας τους. Αφού σ’ αυτούς τ’ αφήσαμε…. και αυτό.
Για να συγκυβερνάνε, σύμφωνα με τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Ανταλλάσσοντας, ενίοτε, τον νταλκά του λαού, με βουλευτικά έδρανα.
Μαγκιά. Αφού και σ’ αυτό ακόμα, δείχνουμε πρωτόγνωρη απάθεια.
Μαθαίνουν μπιλιάρδο, πάνω στο βίος του καθενός μας. Και μείς, ως όχλος του διακόσια προ Χριστού, τους φωνάζουμε, δια της ανοχής μας : ¨Άξιοι¨. ¨Εύγε¨.
Άξιοι λοιπόν, που μας τα παίρνουν, χωρίς να δίνουν τίποτα. Διατηρώντας μια παιδεία αγραμμάτων και μια υγεία μελλοθανάτων.
Διατηρώντας, μια ποιότητα ζωής, ακριβώς όπως τους βολεύει, για να τσακίζουν το ηθικό του κόσμου. Και να τον κάνουν να ...........
σιωπά. Να επικροτεί και να επιβραβεύει. Ψηφίζοντας τους ίδιους συνεχώς. Εναλλάξ. Πότε τον έναν, πότε τον άλλο. Πότε από δώ, πότε από κεί.Σαν τραμπάλα. Με μας, τον λαουτζίκο, στην μέση, σαν άξονα. Να σηκώνουμε το βάρος τους. Πότε από δώ, πότε από κεί. Σαν άξονας αλάδωτος, που μουγκρίζουμε μεν από το βάρος τους, αλλά να εξακολουθούμε να τους μεταφέρουμε.
Και να τους γιγαντώνουμε. Κάνοντάς τους…. κου πε πε. Με τα όνειρά μας στρογγυλοκαθισμένα, στον καναπέ. Να απολαμβάνουμε : ¨Χίλιες και μια νύχτες¨. Ποθώντας μια. Την μία επιτέλους νύχτα, που θα είναι για μας.
Τους έχουμε αφήσει, όλα τα ηλιόλουστα πρωινά μας. Να τα μασουλάνε.
Και να ζούνε αυτοί, στην χλιδή. Με πληρωμένα ταξίδια, συμβούλους, υποτακτικούς και άλλα … τυχερά.
Εμείς εκεί, στον καναπέ. Παρέα με τις … «Χίλιες και μία νύχτες». Να ψάχνουμε για την μία. Ας είναι έστω, μόνο μία νύχτα και για μας. Ας κάνουμε την νύχτα εκείνη, των αποτελεσμάτων της 7ης Νοεμβρίου, δική μας νύχτα γιορτής.
Δίνοντάς τους, το μάθημα που τους αξίζει. Καταψηφίζοντας όλους όσους επιμένουν να κάθονται στις δύο άκρες της τραμπάλας.
Με μας, στη μέση, να αγκομαχούμε. Αλάδωτοι.
Ας τους περάσουμε εκείνη τη νύχτα, ένα μήνυμα.
Ας τους δείξουμε, για μία έστω, φορά , ότι είμαστε εκεί.
Και απαιτούμε το «λάδωμα» που δικαιούμεθα.
ΛΥΣΙΑΣ