«Είναι σουρεαλιστικό να βλέπεις
17χρονους και 20χρονους να κάνουν παντιέρα τους το δικαίωμα στη σύνταξη», έλεγε
προσφάτως ο ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο «Κόκκινος Ντάνι» του Μάη του
'68. «Ωστόσο ο φόβος τους για το μέλλον κάθε άλλο παρά σουρεαλιστικός είναι».
Στην φοιτητούπολη της Ναντέρ η λέξη
που κυριαρχεί είναι η "αντίσταση". "Είναι η τρίτη φορά που
βγαίνω στον δρόμο. Την πρώτη βγήκα για την απέλαση μεταναστών, τη δεύτερη για
τους Ρομά. Αυτό όμως τώρα είναι διαφορετικό. Είναι το δικό μας κίνημα",
λέει ο 16χρονος Αλέ Ομπριέ.
Στη Γαλλία η παράδοση των νεανικών
εξεγέρσεων έχει τις ρίζες της όχι μόνο στο '68 αλλά και στη Γαλλική Επανάσταση.
Στην πράξη οι νέοι ζουν τη δική τους τελετή ενηλικίωσης. Κάθε γενιά εισέρχεται
στην πολιτική ζωή μέσα από τη μαζική διαμαρτυρία. Οσα αγόρια και κορίτσια
βγαίνουν σήμερα στον δρόμο έχουν ακούσει πολλές νοσταλγικές αφηγήσεις από τους
γονείς και τους καθηγητές τους για την εποχή που διαδήλωναν και εκείνοι.
Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά σε
σχέση με τη δεκαετία του '60. "Το μέλλον μας είναι η ανεργία. Θα έπρεπε να
...........
δημιουργούν δουλειές αντί να αυξάνουν τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη",
λέει η 16χρονη Σεσίλ Χάιντσμαν. Η γαλλική νεολαία σήμερα, με δεδομένα τα υψηλά
ποσοστά ανεργίας και την οικονομική κρίση, είναι πολύ πιο απαισιόδοξη για το
μέλλον της απ' ό,τι οι προηγούμενες γενιές».
(KATRIN BENNHOLD - «Βήμα»)