(αφιερωμένο με συμπάθεια στους δημοσιογράφους του φιλοκυβερνητικού ρεπορτάζ κι όχι μόνο...)
Είναι πολύ εύκολο και χαλαρωτικό να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή του άσφαιρου πυρός της Επανάστασης του αυτονόητου. Να είσαι απουσιολόγος στις τάξεις των κρατούντων. Να είσαι εικόνα φιλική προς τους δημιουργούς και τους καταναλωτές εικόνας. Να διαβάζεις δυνατά, λες και η φωνή σου είναι βερνίκι κατοχύρωσης, πράξεις και αποφάσεις ειλημμένες. Να βάζεις την ευανάγνωστη υπογραφή σου κάτω από κείμενα που αποτελούν λίγο πιο ελευθεριάζουσες εκδοχές των πρωθυπουργικών λόγων ή των φύλλων της εφημερίδας της Κυβέρνησης. Να επιστρατεύεις επιχειρήματα προσωπικού ύφους για να πυκνώσεις με υπερβάλλοντα ζήλο –που κάπου βαθιά μέσα σου ελπίζεις να σου αναγνωριστεί σε περισσότερα από ένα επίπεδο- την επιχειρηματολογία της δεσπόζουσας πλευράς.
Όταν ήσουνα αντιφρονών, ως επί το ......
πλείστον, λούφαζες –εξαιρείται η τελευταία περίοδος της προδιαγεγραμμένης πτώσης των απελθόντων- . Τώρα είσαι στα πράγματα και δεν κρατιέσαι.Πατάς στα βήματα του σημαιοφόρου. Πατάς εκεί που πάτησε ολόκληρη η παρέλαση. (Οι προβληματικοί και οι άρρωστοι άλλωστε δεν παρελαύνουν) Κι αυτό σε κάνει πολύ σίγουρο για την mainstream πορεία σου. Σερβίρεις με γαρνιτούρα μάστερ σεφ, φαγητό προτηγανισμένο και το δοκιμάζεις και πρώτος για να αποδείξεις ότι κανείς δεν πέθανε από κατιτίς το τυποποιημένο. Η εικόνα ή το πλαίσιο του κειμένου σου σε δείχνει να χορεύεις με στυλ και μόνος. Αν ανοίξει όμως το πλάνο, είναι εύκολο να διακρίνουν οι θαυμαστές σου ότι σου χτυπάει παλαμάκια η πολυκέφαλη βεβαιότητα της επίσημης χορογραφίας. Όταν μία φωνίτσα –σπανίως- τολμάει να ζουζουνίσει μέσα σου «ρε μήπως το παρακάνω;» την πατάς με ένα βήχα και τη λιώνεις σα μυγάκι που κάνει χαμηλές πτήσεις στο βαμμένο σου πρόσωπο εν ώρα γυρίσματος. Είσαι ευγενής και συγκαταβατικός για να μη φανείς προκλητικά στρατευμένος. Αν όμως η ευγένειά σου σταθεί εμπόδιο στην εξουδετέρωση της διαφορετικής άποψης (όποτε αφήσεις για την οικονομία του διαλόγου να ξεμυτίσει μία τέτοια) γίνεσαι φυσικότατα αγενής και το ευχαριστιέσαι. Έχεις ξεπεράσει προ πολλού σε ζέση τους ίδιους τους εμπνευστές της ζέσης σου. Τους κάνεις και κείνους και διασκεδάζουν. Είσαι Γραφείο Τύπου τους, πέρα από κάθε προσδοκία. Παρασκευάζεις μεγάλα ποσοστά και απευθύνεσαι σ’ αυτά. Αυτό είναι επιτυχία. Κι είναι δικαίωμά σου.
Όμως μη ζητάς ειρωνικά απ’ όλους τους υπόλοιπους να κάτσουν στην άκρη τους. Στο κάτω- κάτω, σ' αυτό το παιχνίδι παίζονται και οι δικές τους οι ποιότητες ζωής. Μη βάζεις λοιπόν εισαγωγικά στις μειοψηφίες…
Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά είναι -επίσης- χαλαρωτικό έως και λυτρωτικό, το να είσαι με τους λίγους και να καταπιάνεσαι με το μη αυτονόητο. Να σε δείχνουν με το δάχτυλο οι κάτοχοι της μίας και μοναδικής αλήθειας. Να μπαίνεις μέσα στο πλάνο ως σκόνη επί της κάμερας, ξέροντας ότι τίποτα δε θα προσθέσεις ούτε θα αφαιρέσεις, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, θα έχεις κάνει το καθήκον σου. Στο κάτω- κάτω είναι μάταιο και βαρετό να ψέλνουμε όλοι μαζί, σα χορωδία βιεννέζικη, το Ωσαννά εν τοις υψίστοις…
Άσε και τα γαϊδουράγκαθα να ανθίσουν δίπλα σου, γονιμοποιητικέ και νομιμοποιητικέ Κρίνε των μέσων
ποντίκι