Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ξεφυλλίζοντας χθες την Καθημερινή έπεσα πάνω στο ρεπορτάζ για τα ερχόμενα βραβεία Νομπέλ Λογοτεχνίας. Η έμφαση δίνονταν στην γεωπολιτική λογική της αναμενόμενης επιλογής. Σίγουρα, δεν είναι κάτι καινούριο ότι τα Νομπέλ Λογοτεχνίας, όπως άλλωστε και τα Νομπέλ Ειρήνης, έχουν ως σημαντικό τους στοιχείο διάφορες σκοπιμότητες. Πως θα μπορούσε να είναι βέβαια κάτι διαφορετικό όταν ζούμε στην εποχή του απόλυτου καταναλωτισμού και της κυριαρχίας των brands.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι η κόκκινη κορδελίτσα, διακριτικό του βραβείου Νομπέλ, τραβάει τα βλέμματα στις προθήκες και διαμορφώνει με επικοινωνιακά κριτήρια την αξία της λογοτεχνίας. Όταν ο πολιτισμός γίνεται brand, όταν η παραγωγή και η χρηματοδότηση των πολιτιστικών δραστηριοτήτων έχει άμεση σχέση με την οικονομική τους ανταποδοτικότητα, ήταν δύσκολο να επιβιώσει η λογοτεχνία.
Σίγουρα, πολλοί θα πουν πως οι πραγματικοί συγγραφείς δεν έχουν ανάγκη από βραβεία. Δυστυχώς, δεν είναι όμως έτσι, η επικοινωνιακή μηχανή του Νομπέλ διαμορφώνει συνειδήσεις, προτιμήσεις, γεμίζει ταμεία και απογειώνει καριέρες...
Πολλές φορές δε .................θέτει την τέχνη και την κουλτούρα για τα καλά στο βάθος των σκονισμένων ραφιών
ΥΓ. Ελπίζω να μην δούμε ως αιτιολόγηση της αναμενόμενης μη Ευρωπαϊκής επιλογής την ευαισθησία μας για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Όλα μπορούμε να τα περιμένουμε…