Γράφει ο Κων/νος Δρακάτος
Προσωπικά με τον κ. Πανάρετο δεν έχω, ούτε καν γνώριζα τον άνθρωπο πριν αναλάβει το κυβερνητικό αξίωμα του υφυπουργού Παιδείας. Τότε έμαθα ότι είναι και Καθηγητής στο Οικον. Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και προσωπικός φίλος του κ. Πρωθυπουργού μας.
Μπορεί το κυβερνητικό αξίωμα και η φιλία του με τον Πρωθυπουργό να μην με εντυπωσίασαν ιδιαιτέρως, όσο η ιδιότητα του καθηγητή Πανεπιστημίου, την οποία θεωρούσα ιδιαίτερα χρήσιμη στο κυβερνητικό έργο που είχε αναλάβει, μέχρι που διάβασα το άρθρο του σε εφημερίδα της 26ης Αυγούστου με τίτλο «Να σταματήσει ο Στρουθοκαμηλισμός» και αισθάνθηκα απογοήτευση.
Ο κ. Πανάρετος, μέσα σ' ένα κείμενο 300 περίπου λέξεων, κατάφερε να μην πει τίποτα αλλά να αφήσει να εννοηθούν πολλά και δυσάρεστα, κατά την γνώμη μου.
Αρχίζει, λοιπόν, με μια διαπίστωση και γράφει: «Φοβάμαι ότι το όλο ζήτημα της βάσης του 10 είναι ένας στρουθοκαμηλισμός. Αποτελεί την επιφανειακή αντιμετώπιση του βαθύτερου ζητήματος του ποια θέλουμε να είναι η φυσιογνωμία του πανεπιστημίου: μαζική και ανοικτή ή επιλεκτική και περιορισμένη.» και συνεχίζει: «Επί 30 χρόνια, η σταθερή επιλογή είναι η πρώτη και βάσει αυτής ιδρύονταν τμήματα, προσλαμβάνονταν καθηγητές και δημιουργούνταν θέσεις για φοιτητές. Είναι λοιπόν φυσικό ότι, από ένα σημείο και μετά, οι διαρκώς αυξανόμενες θέσεις δεν θα μπορούσαν να γεμίζουν με «αριστούχους».
Προσέξτε τώρα πως ο καθηγητής προσποιούμενος τον πολιτικό αδικεί και τους δύο και ίσως και τον φίλο, αν αυτός είναι καλύτερος, φυσικά.
Πρώτα, πρώτα, ασφαλώς και .........
ΔΕΝ ΗΤΑΝ «η φυσιογνωμία του πανεπιστημίου» και μάλιστα «επί 30 χρόνια» «μαζική και ανοικτή». Τι σόι «μαζική και ανοικτή» μπορεί να είναι όταν υπάρχουν εισαγωγικές εξετάσεις; Αν όμως δεχθούμε, προς στιγμήν, ότι πράγματι ΗΤΑΝ γιατί δεν μας λέει και ποίων ήταν η επιλογή αυτή και γιατί; Ως μέλος του, «επί 30 χρόνια», πανεπιστημιακού κατεστημένου ο ίδιος, αλλά και ως φίλος και ίσως σύμβουλος, ενός εκ των «επί 30 χρόνια», εξεχόντων του πολιτικού κατεστημένου, με την υπογραφή του οποίου, άλλωστε, δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε αυτή η «επιλογή», ασφαλώς γνωρίζει αλλά δεν λέει.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ «η φυσιογνωμία του πανεπιστημίου» και μάλιστα «επί 30 χρόνια» «μαζική και ανοικτή». Τι σόι «μαζική και ανοικτή» μπορεί να είναι όταν υπάρχουν εισαγωγικές εξετάσεις; Αν όμως δεχθούμε, προς στιγμήν, ότι πράγματι ΗΤΑΝ γιατί δεν μας λέει και ποίων ήταν η επιλογή αυτή και γιατί; Ως μέλος του, «επί 30 χρόνια», πανεπιστημιακού κατεστημένου ο ίδιος, αλλά και ως φίλος και ίσως σύμβουλος, ενός εκ των «επί 30 χρόνια», εξεχόντων του πολιτικού κατεστημένου, με την υπογραφή του οποίου, άλλωστε, δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε αυτή η «επιλογή», ασφαλώς γνωρίζει αλλά δεν λέει.
Αμ, το άλλο; «Είναι φυσικό» λέει, «οι διαρκώς αυξανόμενες θέσεις» να μην «γεμίζουν με «αριστούχους» ! Πονηρούλης ο κ.καθηγητής/πολιτικός.
Θεωρεί αριστούχους, αλλά βάζει και τα εισαγωγικά για καλό και για κακό, τους μαθητές του 10, 10,1, 10,2 κλπ και μας προτρέπει να καταλάβουμε ότι αφού «Επί 30 χρόνια, η σταθερή επιλογή..." ήταν να ιδρύονται τμήματα, να προσλαμβάνονται καθηγητές και να δημιουργούνται θέσεις για φοιτητές (τόσες που ξεπέρασαν τους "αριστούχους", του 10 έως 20, σκεφτείτε τι κακός χαμός, ρουσφετιού και σπατάλης γινόταν επί 30 χρόνια),αυτοί, ως "προοδευτική" πολιτική ηγεσία, καταργήσανε τη βάση του 10 για να καλύψουνε τις κενές θέσεις. Το ερώτημα προς τον κ. υφυπουργός είναι αν πράγματι πιστεύει ότι αυτό που γινόταν και γίνεται επί 30 χρόνια είναι σωστό. Αν ναι, τότε καλά έκανε και κατάργησε τη βάση του 10, ώστε μπορεί να "σπουδάσει" το κάθε τούβλο, αν όμως όχι τότε γιατί το έκανε αυτό;
Εμμέσως αλλά σαφώς, η απάντηση δίδεται στην παράγραφο που ακολουθεί: «Δεδομένης αυτής της σταθερής επιδίωξης (σημ. ποιας επιδίωξης;), είναι παραλογισμός να ξοδεύουμε τα χρήματα του φορολογουμένου για να δημιουργούμε και να συντηρούμε τις θέσεις και μετά να τις κρατάμε κενές με τεχνητές ρυθμίσεις ώστε να εμφανιζόμαστε «αυστηροί» με οφθαλμαπάτες αξιοκρατίας».
Ας ξεπεράσουμε τον όποιο απαξιωτικό χαρακτηρισμό αυτής της διατύπωσης, που μπορεί να έχει ο κάθε αναγνώστης στο μυαλό του και ας έρθουμε στην ουσία. Σπαραξικάρδιος ευαισθησία. Πονάει, λέει, τα χρήματα του φορολογουμένου αλλά όχι γιατί «…δημιουργούμε και…συντηρούμε… θέσεις…» λόγω του μαζικού και ανοιχτού πανεπιστημίου, (όπως ισχυρίζεται ότι είναι η ανώτατη εκπαίδευση μας) αλλά γιατί "...τις κρατάμε κενές με τεχνητές ρυθμίσεις ώστε να εμφανιζόμαστε «αυστηροί" με οφθαλμαπάτες αξιοκρατίας» όπου "οφθαλμαπάτη αξιοκρατίας" εννοεί τη βάση του 10. Αλλά τι θα πει τις κρατάμε κενές με τεχνητές ρυθμίσεις ώστε να εμφανιζόμαστε αυστηροί κλπ και γιατί; Άντε κατάλαβε….
Όσο για τα «χρήματα του φορολογουμένου», θεωρεί ότι αξιοποιούνται μόνο όταν εισάγονται κουμπούρες με βαθμό συν ή και μείον 0,1, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα επιπλέον χρήματα που θα δαπανήσει ο γονιός και φορολογούμενος, για ένα εντελώς αβέβαιο αποτέλεσμα.
Ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη είναι η παρακάτω παράγραφος που γράφει:"Μάλιστα, με την απουσία αξιόπιστης ενδιάμεσης μετα-λυκιακής βαθμίδας δεν προσφέρουμε καμία εναλλακτική (τι;) στους νέους που κρατάμε εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σπρώχνοντάς τους στα φροντιστήρια, στο εξωτερικό ή στα ιδιωτικά κολέγια".
Αναφέρεται στην "...απουσία αξιόπιστης ενδιάμεσης μετα-λυκιακής βαθμίδας..." που "...δεν προσφέρουμε..." και την οποία, προφανώς, για να την αναφέρει, θεωρεί χρήσιμη αν όχι απαραίτητη, αλλά μέχρις εκεί...ούτε την προτείνει, ούτε καν την φέρνει σαν θέμα προς μελέτη. Κάνει θέμα όμως την κατάργηση της βάσης του 10 και μάλιστα θέτει και το δίλημμα: "Καλό είναι όσοι με απλουστευτικά επιχειρήματα συντάσσουν πολεμικές ενάντια στην κατάργηση της βάσης του 10, να πάρουν θέση αν είναι κατά της μαζικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αν είναι ας το προτείνουν. Αν δεν είναι ή δεν έχουν το πολιτικό θάρρος να το πουν ανοιχτά, ας πάψουν τουλάχιστον να στρουθοκαμηλίζουν".
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση που παραθέτω στο τέλος αυτού του σχολίου μου μπορεί ο κάθε ενδιαφερόμενος να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο του κ.Πανάρετου και αν νομίσει ότι τον αδικώ ας προβάλει τις αντιρρήσεις του. Μέχρι τότε όμως θα μένω με την απογοήτευση ότι το μέλλον της Παιδείας μας θα βρίσκεται στο έλεος αυτών που πραγματικά στρουθοκαμηλίζουν.