Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Δεν είναι ούτε άνθρωποι, ούτε και φαντάσματα. Βρίσκονται κάπου ανάμεσα. Άνθρωποι- σκιές που αδυνατούν ακόμη και να ζήσουν. Για κάποιους ο θάνατος ίσως είναι προτιμότερος ως λύτρωση από τα βάσανα που τους προσφέρει η ζωή που τους έχει ξεχάσει.
Πως μπορεί να νιώσει κανείς στο άκουσμα ότι ένα τρίχρονο παιδάκι έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η εθνικότητα, ούτε φυσικά και η εθνικότητα του δράστη, πρέπει να μας ενδιαφέρει το ίδιο το συμβάν. Δεν μπορεί για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας ως Πολιτεία, αλλά και ως κοινωνία, απλώς να ρίχνουμε ανθρώπους στο δρόμο. Χωρίς καμία φροντίδα, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμία καταγραφή.
Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατάμε όμηρους όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όμηρους μίας γραφειοκρατίας που πρώτα από όλα δεν θέλει να δώσει τη λύση.
Πραγματικά, από το να τους αφήνουμε έκθετους στο δρόμο θα ήταν καλύτερο να τους στείλουμε πίσω στην πατρίδα τους. Μπορεί να γλίτωσαν τις σφαίρες, τις βόμβες και τις ματσέτες. Τι να το κάνουν όμως όταν δεν .........
.μπορούν καν να προστατέψουν τα παιδιά τους;
Η Ελλάδα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν είναι ηθικό, ούτε και ανθρώπινο να τους κρατά εγκλωβισμένους μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Θα πρέπει είτε να τους δώσει άσυλο είτε να τους επαναπροωθήσει. Η μέση λύση ισοδυναμεί μόνο με την εξαθλίωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το θάνατο και την έξαρση της κάθε μορφής εγκληματικότητας.
Μέσα στα χαρτόκουτα δεν βρίσκονται σκουπίδια, άνθρωποι βρίσκονται.