Γράφει η ΣτεφανίαΣήμερα με το που ξύπνησα με πήρε τηλ. η νύφη μου και μου ανέφερε ένα τραγικό συμβάν. Στην Κινέττα υπήρχε ένα σκυλάκι αδέσποτο, το είχαν παρατήσει κάποιοι ασυνείδητοι πριν τρία χρόνια και το αγαπούσε όλη η γειτονιά και το τάιζε. (Η Μιμή έχει λατρεία στα σκυλιά, έχει 5!!!! σπίτι της και ταίζει και όλα τα αδέσποτα στο δρόμο). Έμαθε λοιπόν εχθές ότι ένας γείτονας πήρε τον Ρόκι (το αδέσποτο) και ή του έριξε φόλα ή το πήγε στα Ίσθμια και το πέταξε (δεν είναι κανείς σίγουρος, άλλα λέει στον έναν άλλα στον άλλον), γιατί τον ενοχλούσε!!!! Πέραν του τραγικού του θέματος η Μιμή μου διάβασε ένα γράμμα που έγραψε το πρωί που μ' έκανε να κλάψω. Ένα τρομερό γράμμα που ενώ δείχνει να απευθύνεται σε μένα προσωπικά πραγματικά απευθύνεται σε όλους..
Τους τελευταίους μήνες τυγχάνει να έχω διαβάσει πολλά από τα mail σου και ασφαλώς συμμερίζομαι απόλυτα όλα όσα ..........
γράφεις και θαυμάζω την εμμονή και επιμονή σου να αδράξεις τη δική σου ευκαιρία να αλλάξεις αυτό το “καταραμένο σύστημα”, ως είθισται να αποκαλούμε.
Δεν σου κρύβω πως πολλές φορές ονειρεύτηκα και τη δική μου φιγούρα να μετέχει σε όλες αυτές τις πορείες που αποσκοπούν στην αναζήτηση αυτής της καλύτερης ζωής, η οποία μετά λύπης μου σου λέω πως μου φαντάζει ουτοπική.
Αν κάποιος με ρωτούσε πριν λίγες μέρες για τη χώρα μου σίγουρα θα του έλεγα τα καλύτερα, η Ελλάδα μου είναι τέλεια, έχει απίστευτες ομορφίες, τοπία που αγγίζουν το άπειρο κάλλος, είναι η ομορφότερη χώρα, έχει τους πιο φιλόξενους ανθρώπους, είναι τέλεια τέλεια τέλεια, είναι ο παράδεισος ο ίδιος. Σήμερα θα έλεγα είναι μια χώρα γεμάτη σκουπίδια, σκουπίδια παντού, στις παραλίες, σκουπίδια στους δρόμους, μια χώρα γεμάτη από ανθρώπους σκουπίδια, από πολιτκούς σκουπίδια.
Είχα έναν φίλο τον Ρόκι ήταν ασπρόμαυρος και παρατημένος, τρία χρόνια τώρα τον τάιζα, πάντα ήταν κοντά μου, χαιρόταν πραγματικά όταν με έβλεπε. Κάποιος τον φίμωσε και τον πήγε μακριά γιατί απλά δεν μπορούσε με ελευθερία να βγάλει στον δρόμο τον δικό του σκύλο. Ο δικός του ήταν ράτσας και άγριος, αντί να κρατήσει αυτόν μέσα στο σπίτι αποφάσισε να διώξει για άλλη μια φορά τον ήδη παρατημένο Ρόκι.
Έτσι νοιώθω, φιμωμένη από όλους και δεν θέλω τίποτα να γίνει καλύτερο. Αν οι 1000 είναι καλοί και οι υπόλοιποι κακοί θέλω όλοι να φτάσουμε στο τέλμα. Θυσιάζω τους 1000 για τα εκατομμύρια. Δεν θέλω να πολεμήσω, δεν θέλω να επαναστατήσω, θέλω να παραιτηθώ. Αλλά πρέπει τώρα να σταματήσω να γράφω γιατί θέλω να φέρω μέσα το τραπεζάκι μου. Εγώ δεν θα βγω στο δρόμο, θα κλειστώ στο σπίτι μου να μην βλέπω κανέναν.