Του Μανώλη Κυπραίου
1η Ιουλίου του σωτηρίου έτους 2010…
Το περίφημο «Πλάνο Βήτα» (Plan B εις την εσπερική βαρβαρική γλώσσα) μπήκε σε εφαρμογή. Μαζί με αυτό μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο «εξόντωσης» των απλών Ελλήνων, οι οποίοι βλέπουν τις τιμές στα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, την βενζίνη και όλα τα απαραίτητα-για την αξιοπρεπή-διαβίωσή του μέσα, να εκτοξεύονται στα ύψη.
Οι μισθοί από την άλλη κατεβαίνουν προς τον… «Άδη» με τους άτυχους προς τον «κάτω κόσμο» άτυχους να μην έχουν καν τα κέρματα για να περάσουν στην αντίπερα όχθη.
Κι όμως, ο κ. Παπανδρέου και ο κάθε διατελέσαντας πρωθυπουργός από την μεταπολίτευση και μετά , δεν είπαν τίποτα καινούργιο παρά το περίφημο «ή εγώ ή το χάος», μόνο που το χάος το ζουν δεκαετίες τώρα οι Έλληνες πολίτες.
Ζητούν από τον Έλληνα οι πολιτικοί μας, να κάνει θυσίες και να δώσει ακόμη και «το αίμα του» για τη διάσωση της πατρίδας.
Ποιος όμως έφτασε στο σημείο αυτό την Ελλάδα; Οι.........
οικοδόμοι; Οι μικροβιοτέχνες; Οι έμποροι; Οι εργαζόμενοι; Ποιοι άραγε;
Δεκαετίες τώρα έχουν σημειωθεί σημεία και τέρατα από τη διαχείριση και κατασπατάληση του εθνικού πλούτου από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες ασχέτου χρώματος και πολιτικών πεποιθήσεων.
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο πρώην «τσάροι» της οικονομίας που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, να δίνουν συμβουλές για τη… διάσωση της οικονομίας, λες και παρακολουθούν έκθαμβοι λεμονιά να καίγεται, μόνο που αποφεύγουν να πουν πως τη φωτιά την έβαλαν εκείνοι…
Ο Έλληνας γνωρίζει τους ενόχους και πλέον δεν δείχνει διατεθειμένος να ακολουθήσει αυτό που του ζητούν. Όχι γιατί είναι ανυπάκουος ή δεν είναι νομοταγής αλλά γιατί είναι απελπισμένος και απογοητευμένος. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα με αργό και σταθερό τρόπο, του στέρησαν την ελπίδα.
Και ο Έλληνας χωρίς ελπίδα είναι ένας πολίτης χωρίς χώρα. Δεν είμαστε ένας καρτεσιανά δομημένος λαός. Είμαστε ένας λαός σφυρηλατημένος από φωτιά και σίδερο, ένας λαός που δεν ζήτησε τίποτα πέρα από την αξιοπρέπειά του, ζώντας με τον οδό της ψυχής και όχι την οδό του μυαλού.
Ίσως αυτό να είναι καλό, ίσως κακό. Σίγουρα όμως δεν είναι απάνθρωπο. Έχουμε δεχθεί εκατομμύρια λαθρομεταναστών, δίνοντας σε αυτούς ότι μπορούσαμε και ότι μπορούμε. Έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο υποδοχής για να μη μετακινηθούν οι έρημοι και άτυχοι αυτοί άνθρωποι στα κράτη τους. Και τολμούν να μας κατηγορούν εμάς για ρατσισμό;
Ενδιαφερόμαστε όταν θα δούμε έναν συνάνθρωπό μας στο δρόμο να μη νιώθει καλά ή να έχει χτυπήσει και τρέχουμε να τον βοηθήσουμε.
Στέλνουμε βοήθεια ακόμη και στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου που έχουν πληγεί από καταστροφές, άσχετα αν αυτά τα χρήματα μπορεί να μας στερήσουν το αυριανό γάλα του παιδιού μας.
Αυτός είναι ο Έλληνας. Όχι ο τέλειος πολίτης του κόσμου, όμως παραμένει το παράδειγμα του ουμανισμού.
Ο Στρατής Μυριβήλης έλεγε πως: «…η Δικαιοσύνη κρατά ένα σπαθί και ένα ζύγι. Αν της αφαιρέσεις το σπαθί θα μείνει με το ζύγι. Και τότε τι θα γίνει; Και οι μπακάληδες έχουν ζύγι…»
Έχοντας στερήσει το σπαθί από τη Δικαιοσύνη με τους πολιτικούς να κρύβονται πίσω από τη βουλευτική ασυλία και την παραγραφή, πως τολμούν να ζητούν θυσίες;
Τώρα σε ό,τι αφορά τα σχόλια των Φράγκων και των Βησιγότθων αυτά είναι ανάξια σχολιασμού. Δεν μας ενδιαφέρουν τα δάκτυλα των αγαλμάτων, ούτε καν τα σχόλιά τους. Το περίφημο «όρσε» που έδωσαν οι έλληνες μαχητές γελώντας στους Ιταλούς στρατιώτες που έτρεχαν στα βουνά της Αλβανίας και στους-αήττητους μέχρι τότε-Γερμανούς στα οχυρά Ρούπελ αρκεί…
Αυτή η χώρα πρέπει να πάει μπροστά. Και θα πάει μπροστά, αν οι πολιτικοί ηγήτορες δώσουν διαπιστευτήρια εμπιστοσύνης. Ότι αξίζει τον κόπο να ματώσουμε, και όσοι παραβιάζουν τον νόμο θα τιμωρούνται.
Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας δεν θα χρειάζεται γρηγορόσημο και οι ξένοι επενδυτές 72 υπογραφές για να φτιάξουν μια επιχείρηση στην Ελλάδα. Εν ολίγοις: Εφαρμόστε τον νόμο κατά γράμμα. Όχι πέλεκυς στον απλό λαό αλλά σε αυτούς τους «γνωστούς-άγνωστους βρικόλακες» που πίνουν το αίμα του Έλληνα.
Διότι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα κράτος «οθωμανικού τύπου», στο οποίο αντί το κράτος να εξυπηρετεί τον πολίτη, εξυπηρετεί ο πολίτης το κράτος.
Ας καταλάβουν επιτέλους πως η μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον ενός κράτος και ενός λαού είναι η διασφάλιση του γάλακτος των παιδιών του.
Και κλείνοντας θα σας θυμίσω κάτι που είχε πει ο Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Οποιος θέλει να κουμαντάρει τουε Ελληνες πρέπει να βαστάει ένα δισάκι γεμάτο, εμπρός με το Χριστό, πίσω με διαόλους και στη μέση με χρυσάφι»…