Του Μανώλη Κυπραίου
Το όνομα αυτής; Χρεοκοπία!
Αυτή τους και μόνο η τακτική, δείχνει πως συνεχίζουν να είναι απλοί θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου, αποστασιοποιημένοι και κλεισμένοι μέσα σε «γυάλινους πύργους», στρουθοκαμηλίζοντας και περιμένοντας-σαν τους Γαλάτες-να ανησυχήσουν όταν «πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους»…
Κι όμως, η χρεοκοπία έχει χτυπήσει την πόρτα μας εδώ και μερικά χρόνια, αν όχι εδώ και μια δεκαετία.
Χρεοκοπία στα όνειρα. Χρεοκοπία στο μέλλον μας. Χρεοκοπία στα ήθη μας. Χρεοκοπία απέναντι στην πατρίδα μας. Χρεοκοπία απέναντι στο περιβάλλον. Χρεοκοπία απέναντι στον ανθρωπισμό και το φιλότιμό μας. Χρεοκοπία στις ψυχές και το μυαλό μας.
Τώρα έρχεται και η τελευταία φάση, χρεοκοπία στις........
τσέπες μας. Όμως αλήθεια, αν γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω θα δούμε πως ήμασταν φτωχότεροι αλλά πλουσιότεροι σε αισθήματα και ανθρωπιά.
Οι σχέσεις μας ήταν περισσότερο τίμιες, οι άνθρωποι έδιναν χώρο στο συνάνθρωπο, οι σύντροφοι ήταν πιο «δεμένοι» και οι οικογένειες πιο ανθρώπινες, οι γονείς ήταν κοντά στα παιδιά και τα παιδιά πιο ευτυχισμένα και οι καπνοί από τις αυτοσχέδιες ψησταριές με το ρεφενέ των γειτόνων μαζί με το κρασί από το «καρβουνιάρικο», έδεναν μαζί με τη χαρά, τον πόνο αλλά και την αγάπη.
Τώρα λοιπόν έχουμε τα πάντα αλλά δεν έχουμε τίποτα.
Ακριβά αυτοκίνητα, «δανεικά» πολυτελή σπίτια, διασκέδαση, κινητά με «τατς σκρέεν», πιστωτικές κάρτες και τους παχύτερους ανθρώπους στην Ευρώπη.
Και ενδόμυχα όλους μα τρομάζει αυτή η απανθρωπιά και αυτός ο ανελέητος άτυπος εμφύλιος που έχει ξεσπάσει ανάμεσά μας.
Βλέπω καθημερινά την κατάθλιψη στα πρόσωπα των συνανθρώπων μου. Είτε είναι λευκοί, μαύροι ή κίτρινοι.
Βλέπω την τυφλή γιαγιά που πια δεν την περνάει κανένας από τα φανάρια και οι οδηγοί τη βρίζουν γιατί «τολμά» να περάσει από την «πίστα αγώνων».
Βλέπω τα βουνά από σκουπίδια και τα αδέσποτα να ψάχνουν μέσα από αυτά.
Βλέπω ζώα νεκρά στους δρόμους και αναρωτιέμαι που είναι ο Ελληνας που ήξερα.
Βλέπω τον εργαζόμενο που τρέμοντας μη χάσει τη δουλειά του να σκύβει στα πόδια του «αφέντη-εργοδότη» και να δέχεται τα πάντα αμίλητος.
Βλέπω οικογένειες και συντροφικές σχέσεις να διαλύονται γιατί πια δεν υπάρχει υπομονή και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα.
Βλέπω τα παιδιά να ρωτούν τους γονείς τους τι είναι «αγάπη» και οι γονείς να τρέμουν να απαντήσουν γιατί το έχουν και οι ίδιοι ξεχάσει.
Βλέπω νέα παιδιά να σκέφτονται το μέλλον τους, ψάχνοντας διεξόδους μέσα στο αδιέξοδο.
Βλέπω τους πολιτικούς, πλουσιότερους από τους πιο πλούσιους, ασκώντας το ευγενές επάγγελμα της «κοροϊδίας».
Βλέπω να διαλύουν τη χώρα μου…
Κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας…
Θυμώσαμε με τους Ευρωπαίους. Θυμηθήκαμε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τους κατηγορήσαμε μας κατηγόρησαν. Κι όμως ενδόμυχα γνωρίζαμε άριστα κάτι όλοι μέσα μας: τους δώσαμε το δικαίωμα. Μπήκαμε με πλαστά στοιχεία στην Ευρωζώνη. Μας έδωσαν χρήματα για ανάπτυξη και τα «εξαφάνισαν». Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κοινοτικό πακέτο στήριξης και οι ευρωπαίοι ελεγκτές έκθαμβοι προσπαθούσαν να καταλάβουν αν βρίσκονταν στη χώρα του Οζ ή στην Ελλάδα. Ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί τα χρήματα και φυσικά οι επιδοτούμενοι…
Τους πείσαμε για κάτι που δεν ήμασταν και μετά γονυπετείς απαιτήσαμε να μας δώσουν κι άλλα για να «σωθούμε». Αρχικά αρνήθηκαν και μετά από το φόβο πως η κρίση θα μεταφερθεί και σε αυτούς ενέκριναν την ελληνική επαιτεία, έχοντας διαγράψει δια παντός όμως την ελληνική φερεγγυότητα. Καταφέραμε να τους πείσουμε πως τελικά ήμαστε το «μαύρο πρόβατο».
Κάναμε τους φίλους εχθρούς και τους εχθρούς αδιάφορους.
Φυσικά οι υποψήφιοι πλέον για Νόμπελ Φυσικής και Χημείας, με τις αλχημείες που έκαναν, έλληνες υπουργοί Οικονομικών, όχι μόνο δεν ζητούν ένα απλό «συγνώμη» στον άμοιρο ελληνικό λαό, αλλά αντίθετα δίνουν και συμβουλές, τονίζοντας πως ό,τι έκαναν το έκαναν για το… «καλό της Ελλάδας»! Και μάλιστα μιλούν για «τεχνική διαπραγμάτευση του χρέους» αποφεύγοντας τον όρο χρεοκοπία, για να μη… θυμώσει η ελληνική κοινωνία. Μάλλον τους έχει ξεφύγει πως οι Ελληνες δεν είναι πια θυμωμένοι. Είναι έξαλλοι!
Ξοδέψαμε δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς, παίρνοντας το «απόλυτο τίποτα» ως αντάλλαγμα. Κανένα αντισταθμιστικό όφελος. Καμία επένδυση ουσίας, καμία νέα θέση εργασίας. Και να πει κανείς πως είχαμε και αν μη τι άλλο και κάποια πολιτική υποστήριξη στα εθνικά μας θέματα, να πεις έστω, λύθηκε το Κυπριακό. Τίποτα.
Δυστυχώς τα εθνικά μας θέματα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο και άπαντες έχουν αποθρασυνθεί έναντι της Ελλάδας, ζητώντας το αίμα και το σαρκίο της.
Η πολιτική και οι πολιτικοί που φεύγουν…
Είναι λαμπρότερο του ήλιου, πως δεν φταίνε μόνο οι «μπλε», οι «πράσινοι», οι «κόκκινοι», οι «ροζ», οι «μαύροι». Φταίνε όλοι τους. Η ευθύνη τους είναι συλλογική και ασυγχώρητη. Οι «πρόσφατοι» και οι «παλαιοί» 300 που ορκίστηκαν για να υπηρετούν το συμφέρον της πατρίδας έκαναν και κάνουν τα πάντα πλην αυτού.
Και ίσως το χειρότερο όλων είναι πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι πολιτικοί μας ότι η Ελλάδα έχει άμεσα ανάγκη τη δημιουργία των δύο βασικών κοινωνικών πυλώνων που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή της: Το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου.
Η εξαπόλυση του πογκρόμ κατά των πολιτών μέσω τον εφοριών προς άγρα ευρώ θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της φοροδιαφυγής. Οι περισπούδαστοι οικονομολόγοι του υπουργείου Οικονομικών, σκέφτονται τεχνικά, μα όχι κοινωνικά και ηθικά, ξεχνώντας βασικές αρχές του εμπορίου και της υγιούς ανάπτυξης μιας οικονομίας.
Κανένας, μα κανένας Ελληνας δεν θα πληρώσει ένα ανίκανο κράτος, το οποίο αντί να τον βοηθά τον σπρώχνει στο γκρεμό. Θα απαιτήσει-και δικαίως-να πείσει το κράτος πως τα χρήματα δεν θα πάνε στις τσέπες κάποιων, αλλά αντίθετα θα δοθούν στην ανάπτυξη και στη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών.
Το κράτος πρέπει να πείσει πλέον πως λειτουργεί υπέρ του πολίτη!
Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του πρέπει να πείσουν μέσω των πράξεών τους.
Η φυγή του Κώστα Καραμανλή δεν ήταν τυχαία. Γνώριζε και επέλεξε τον εύκολο δρόμο, ο οποίος όμως τελικά αποδείχθηκε ο πιο επώδυνος για τον ίδιο και την υστεροφημία του, όπως και μερικών άλλων «φωστήρων» της κυβέρνησής του. Το αν αυτά έγιναν εν αγνοία του ή όχι, όπως και στην περίοδο του Κώστα Σημίτη, δεν μας αφορούν. Εφόσον είσαι πρωθυπουργός οφείλεις να γνωρίζεις, να προλαμβάνεις και να πράττεις. Διαφορετικά δεν αναλαμβάνεις την ηγεσία. Τόσο απλά.
Και όσο για τη γνωστή καραμέλα: «εσείς τους βγάλατε», θεωρώ πως είναι τουλάχιστο άτοπο να κατηγορείς έναν λαό που παραπλανήθηκε από σειρά ψεμάτων και υποσχέσεων. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και κάθε λαός έχει το δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτοί οι άνθρωποι δήθεν το απέδειξαν με χαλκευμένα στοιχεία και υποσχέθηκαν ένα καλύτερο αύριο βασιζόμενοι σε αυτά. Δεν φταίει ο ψηφοφόρος.
Φταίνε αυτοί.
Έγκλημα χωρίς τιμωρία;
Και επιτέλους ας υπάρξει πλέον τιμωρία για τους ενόχους. Δεν μπορεί να μην εφαρμόζονται οι νόμοι για τους πολιτικούς. Δεν είναι δυνατό να πράττουν «σημεία και τέρατα» γνωρίζοντας πως δεν θα τιμωρηθούν. Τι σημαίνει «παραγραφή»; Με ποιο δικαίωμα παραγράφονται εγκλήματα και κακουργήματα κατά του ελληνικού λαού και κράτους;
Γιατί υπάρχει «κοινωνικό» και οικονομικό έγκλημα, χωρίς τιμωρία;
Όταν κάποιοι κάνουν γάμο αξίας 1.000.000 ευρώ και διώκουν κάποιον για 200.000 δεν φαντάζει τουλάχιστον αστείο;
Όταν ψάχνουν για ντουλάπες και άλλα σκάνδαλα «βγάζουν μάτι», δεν είναι σα να κοροϊδεύεις τον άλλον; Πως θα σε εμπιστευτεί τότε αυτός που ζητά από εσένα το δίκαιο;
Φυσικά, δεν ζητάει κανένας Έλληνας πολίτης «κυνήγι μαγισσών». Ούτε δημόσιες αγχόνες και Γουδί. Ζητάει όμως τιμωρία για τις πράξεις των επίορκων πολιτικών και όλων όσων εμπλέκονται σε αυτές τις ατασθαλίες.
Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Και ας μου επιτραπεί να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που είπε ο Γιώργος Παπανδρέου: «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Και όπως έγραψα και παραπάνω, την αρχή πρέπει να την κάνει ο ίδιος δείχνοντας πως η πολιτική και οι πολιτικοί αλλάζουν, οι κακοήθειες απομακρύνονται και η προσπάθεια ίασης έχει αρχίσει να έχει αποτελέσματα.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από νέους πολιτικούς, με όραμα, με κοινωνική ευαισθησία, προερχόμενους μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας της, έχοντας σαν βασικό μέλημά τους την ανόρθωση αυτού του τόπου και όχι τον προσωπικό πλουτισμό τους.
Να προστατεύσουν τον πολίτη, να του δώσουν σιγουριά, να τον κάνουν ξανά υπερήφανο για την πατρίδα του και να στείλουν το μήνυμα σε φίλους και εχθρούς πως παρά το γεγονός πως μας ακρωτηρίασαν, σηκωθήκαμε όρθιοι και θα περπατήσουμε, έστω και με πατερίτσες.
Η επιστροφή της αγαπημένης…
Οι ξένες αγορές, τα τεράστια Κολοσσιαία που αποφασίζουν για τις τύχες μας, στοιχημάτισαν και στοιχηματίζουν στην οικονομική πτώχευσή μας. Ας γίνει λοιπόν. Μπορεί να κερδίσουν αυτοί βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα θα βγούμε κερδισμένοι εμείς.
Παράλληλα, μας απειλούν πως θα φύγουμε από την Ευρωζώνη, θα απολέσουμε το ευρώ και θα γυρίσουμε στη δραχμή! «Και λοιπόν θα σας φοβηθούμε;» πρέπει να τους απαντήσουμε.
Ισως τελικά τα πράγματα να μπουν σε μια τάξη.
Ας δω τον μανάβη να μου λέει μετά ένα κιλό πατάτες 1.000 δραχμές (3 ευρώ) και θα δεις πόσα καφάσια με οπωροκηπευτικά θα του έρθουν κατακέφαλα. Ας δω τον μπακάλη να μου λέει γραβιέρα Κρήτης (λες κι έρχεται από το Θιβέτ) 5.500 δραχμές το κιλό και θα είναι 5.500 τα δευτερόλεπτά του!
Τότε θα δείτε πως θα συνέλθουν άπαντες βλέποντας πως η «χρυσή εποχή» του εύκολου πλουτισμού τελείωσε και το «ηλεκτροσόκ» θα είναι τόσο ισχυρό που αυτή τη χώρα που θεωρούν «νεκρή» θα «αναστηθεί» και θα τρίβουν τα μάτια τους.
Όπως είχε πει και ο μεγάλος Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «ο Έλληνας μεγαλουργεί μετά από μια μεγάλη καταστροφή». Ας ευχηθούμε η καταστροφή αυτή να είναι «μικρή» και τα οφέλη της μεγάλα.
Και το κυριότερο: Ας πιστέψουμε σε εμάς, ας παλέψουμε για εμάς κι ας ξαναδούμε αισιόδοξα το μέλλον μας. Ας σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπό μας, στο σύντροφό μας, στην οικογένειά μας. Όχι από το φόβο της μοναξιάς και του εγωϊσμού, αλλά από την ανάγκη να μας αγαπούν και να αγαπούμε.
Ας δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε κι ας πάρουμε ό,τι μας δώσουν. Και τότε καμία, μα καμία χρεοκοπία και οικονομική κρίση δεν πρόκειται να μας φοβίσει. Και κανένας δεν πρόκειται να μας νικήσει.
Ας σκίσουμε αυτό τον άθλιο πίνακα που φτιάξαμε για την πατρίδα μας και ας τον ξαναζωγραφίσουμε. Όχι όπως θέλουν κάποιοι αλλά όπως θέλουμε εμείς.