Γράφει ο Μαγια
Το ελληνικό πρόβλημα, όπως κατ΄ επανάληψη έχει τονιστεί, είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Η ελληνική κρίση δεν είναι μόνο δημοσιονομική. Δεν αφορά μόνο τη διαφθορά, το ανορθολογικό, κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης, τα δυσθεώρητα χρέη, τη διάλυση στην υγεία, την καταρρέουσα κοινωνική ασφάλιση, τη βαλτωμένη παιδεία. Το πρόβλημά μας είναι η έλλειψη συγκρότησης. Η απουσία στόχου, προσανατολισμού, η πορεία άνευ σχεδίου.
Η κυβέρνηση έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου, που λειτουργεί σαν προκρούστια κλίνη. Γι’ αυτό και εγκλωβίζει την οικονομία σε ανατροφοδοτούμενη ύφεση.
Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα και όχι σκληρότερα ή ηπιότερα.
Τα μέτρα που λαμβάνονται, μπορεί να παρουσιάζονται ως αναγκαία, αλλά στην πραγματικότητα είναι μέτρα που πλήττουν τους εργαζομένους, που πνίγουν την επιχειρηματικότητα και διαλύουν το κοινωνικό κράτος. Αντί δηλαδή να πληρώσουν το κόστος της διάλυσης της χώρας αυτοί που το .............
προκάλεσαν, το πληρώνουν όλοι οι άλλοι πλην αυτών.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των «συμβουλών» της τρόικας, είναι της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα, της αξιοκρατίας, του ελέγχου των δαπανών μέσω μηχανοργάνωσης, της απαγκίστρωσης των πολιτικών αποφάσεων αλλά και των ιδιωτικών δραστηριοτήτων από τη γραφειοκρατία που τα μπλοκάρει όλα.
Η ανάταξη της οικονομίας απαιτεί δέσμες στοχευμένων εξυγιαντικών και αναπτυξιακών παρεμβάσεων.
Η κυβέρνηση δείχνει να έχει βολευθεί με τη συνταγή του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης. Λειτουργώντας ως εντολοδόχος της «τρόικας», κρύβει την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει δραστικά την κρίση. Με κυβέρνηση, όπως επισημαίνει στην «Καθημερινή» ο Στ. Λυγερός, που θυμίζει κάτι μεταξύ «παιδικής χαράς» και «μαθητευόμενων μάγων», η περιορισμένη, αλλά υπαρκτή δυνατότητα να αποφύγουμε τον γκρεμό τείνει να ακυρωθεί.