Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Στην αργκό της επικοινωνίας λέγεται και «σύνδρομο της κακιάς πεθεράς». Είναι μία πάγια επικοινωνιακή τακτική των κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Όταν θέλουν να μην αναλάβουν το πολιτικό κόστος μίας αποφάσεως οι Κυβερνήσεις σπεύδουν να βρουν μία «κακιά πεθερά». Για χρόνια αυτή ήταν η Ε.Ε., το τελευταίο όμως διάστημα έχει επάξια αντικατασταθεί από το Δ.Ν.Τ.
Ξέρουν πολύ καλά ότι πρέπει να κάνουν μία κίνηση η οποία έχει μεγάλο πολιτικό κόστος, αλλά αντί να κάτσουν να επιχειρηματολογήσουν και να προσπαθήσουν να νομιμοποιήσουν την επιλογή τους αυτή στην κοινή γνώμη, σπεύδουν να την δαιμονοποιήσουν και να την χρεώσουν σε μία αόρατη ή ορατή χειρ που θέλει το κακό της Ελλάδας. Οι κυβερνήσεις το καταλαβαίνουν, ματώνουν και πονούν, όπως μας τονίζει καθημερινά εξ τηλεπαραθύρων ο Υπουργός Εργασίας, δεν συμφωνούν με τις επιλογές αυτές, αλλά δεν σκέφτονται κάτι άλλο και δεν εφαρμόζουν κάτι άλλο.
Μόνο που η επένδυση στο «σύνδρομο της..........
κακιάς πεθεράς» δεν είναι και η πλέον αποτελεσματική. Τα κέρδη στο παρελθόν ήταν ελεγχόμενα και βραχυπρόθεσμα. Αυτά όμως ήταν τότε, σήμερα στη νέα εποχή που έχει δημιουργηθεί, το κέρδος δεν είναι καν βραχυπρόθεσμο, ενώ αντιστρόφως ανάλογα το κόστος αυξάνεται και σε βραχυπρόθεσμη, αλλά και σε μακροπρόθεσμη κλίμακα.
Οι εποχές δεν αφήνουν περιθώρια για επικοινωνιακές επιλογές. Οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη το περιτύλιγμα, ειδικά όταν είναι τόσο δακρύβρεχτο και κακής ποιότητας όπως του κυρίου Λοβέρδου, οι πολίτες έχουν ανάγκη από αλήθειες, και εξηγήσεις. Από επιχειρήματα και αιτιολογήσεις.
Οι σκληρές πολιτικές επιλογές που απαιτούνται στην περίοδο της κρίσης δεν πρέπει απλά να επικοινωνηθούν και να δικαιολογηθούν, πρέπει να νομιμοποιηθούν. Για αυτό δεν είναι κακή ιδέα να αφήσεις το σύνδρομο της κακιάς πεθεράς, ακόμη και αν κινδυνεύεις να κάνεις παρέα με τους «κακούς» του πολιτικού συστήματος, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Κώστα Σημίτη.