Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Οι αρνητικές επιπτώσεις των μέτρων, κυρίως βραχυπρόθεσμα, είναι πολλές και διαφορετικές. Ίσως δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας που να μην επηρεάζεται από τη νέα αυτή πραγματικότητα. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τους οικογενειακούς προγραμματισμούς, τους ετήσιους, αλλά και τους μακροπρόθεσμους που εμπεριέχουν την αποπληρωμή δανείων, είναι καλύτερα να μην τους σκέφτεσαι. Και όμως οι περικοπές μισθών και συντάξεων δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα, το όνειρο εκατομμυρίων Ελλήνων που χάθηκε είναι.
Ποιο ήταν το όνειρο αυτό; μα η επαγγελματική αποκατάσταση στο δημόσιο. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα ήταν, και παραμένει ακόμη δομημένο, στην άρνηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και στην καλλιέργεια της λεγόμενης κουλτούρας του Δημοσίου. Η μέση Ελληνική οικογένεια, λογικά μέσα σε αυτό το κλίμα που δημιουργήθηκε, προέτρεπε τα παιδιά της να πάρουν ένα πτυχίο και με αυτό να πιέσουν τον Δήμαρχο, το βουλευτή, τον εκάστοτε γνωστό ώστε να τους.....
βρει μία μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Το είδαμε άλλωστε αυτό την τελευταία δεκαετία με την γεωμετρική αύξηση της ζήτησης για τις στρατιωτικές και τις παιδαγωγικές σχολές.
Και όμως, οι Έλληνες δεν καλλιέργησαν από μόνοι τους αυτή την προσμονή. Το όνειρο τους το έπλεξε το πολιτικό μας σύστημα, ένα σύστημα που βολεύονταν με αυτή την ιδιαίτερη μορφή συναλλαγής που κρατούσε τους πολίτες ομήρους του.
Τώρα το πολιτικό σύστημα αναγκάζεται να γκρεμίσει αυτό το εκτρωματικό και πολυδάπανο οικοδόμημα που είχε το ίδιο χτίσει. Μόνο που ξέχνα ότι γκρεμίζοντας την πολυκατοικία αφήνεις ανθρώπους στο δρόμο. Τους στέρησες ένα όνειρο που εσύ τους καλλιέργησες, θα πρέπει τώρα να τους προσφέρεις ένα άλλο… διαφορετικά…