Γράφει ο Μανώλης Κυπραίος
Κλίμα υπεραισιοδοξίας ή μάλλον «άλωσης» της Ελλάδας, έχει καλλιεργήσει η τουρκική πλευρά για την επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα. Εχοντας μαζί του τουλάχιστον 70 επιχειρηματίες, υπουργούς και μια μικρή ομάδα στρατιωτικών ο Ρετζέπ «Φατίχ» (Πορθητής) θα προσπαθήσει να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερα ή ακόμη και τίποτα. Και αυτό δεν αποτελεί πεσιμισμό ή κινδυνολογία. Αυτό αποτελεί ρεαλιστική προσέγγιση και γνώση της ιστορίας. Σαφέστατα όλοι μας επιθυμούμε τη βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία και την ειρηνική συνύπαρξη με τους γείτονές μας. Όμως η άποψη αυτή αποδεικνύεται μονοδιάστατη και μονόπλευρη. Η Τουρκία δεν το επιθυμεί αυτό. Και οι πράξεις τις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο το δείχνουν ξεκάθαρα.
Δεν έχουν περάσει μερικά 24ώρα όπου τουρκικά πολεμικά σκάφη προειδοποίησαν ελληνικό μεταφορικά αεροσκάφος και μαχητικά να… απομακρυνθούν από τον ελληνικό εναέριο χώρο!
Δεν έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που μια τουρκική φρεγάτα έκανε «ασφαλή διάπλου» ανοικτά του Σουνίου. Δεν υπάρχει ημέρα που οι έλληνες χειριστές να μην εμπλέκονται με τους τούρκους συναδέλφους τους στον ουρανό του Αιγαίου, προσπαθώντας να διατηρήσουν «ανέπαφα» τα κυριαρχικά............
δικαιώματά μας ως χώρα. Και φυσικά κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει πως η Ελλάδα είναι «βαριά λαβωμένη» οικονομικά, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βρίσκεται εντός Αθηνών και η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό θυμίζει κράτος-επαίτη.Και όπως λέει και ο σοφός λαός μας: «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» έτσι και ο Ταγίπ Ερντογάν έρχεται εδώ, φέρνοντας μαζί του, χρήμα, ανάπτυξη, ισχύ και πολλές απαιτήσεις.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η τουρκική οικονομία είναι ισχυρότερη από την ελληνική με προβλέψεις που την καθιστούν οικονομική τοπική υπερδύναμη. Εξάλλου το «φλερτ» της Ρωσίας και ο «έρωτας» των ΗΠΑ προς αυτήν δεν είναι τυχαία. Σε αντίθεση με την παλιά «ερωμένη» που λέγεται Ελλάδα. Και υπενθυμίζουμε πως στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής δεν υπάρχουν «φίλοι και εχθροί», υπάρχουν συμφέροντα. Και εφόσον η Ελλάδα δεν μπορεί να αγοράσει πια «μεγάλες ποσότητες» παύει να έχει και αξία. Τόσο απλά και τόσο χυδαία. Όμως αυτή είναι η realpolitik. Δούναι και λαβείν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δεύτερη μεγαλύτερη πρόκληση σε μερικούς μόνους μήνες. Ο ιστορικός αντίπαλος της Ελλάδας έρχεται με «κλάδο ελαίας» στις αποσκευές και τα «γιαταγάνια» στη μέση. Δυστυχώς ο πρωθυπουργός σε ό,τι αφορά την πολιτική του απέναντι στην Τουρκία δείχνει έναν άκρατο ενθουσιασμό, πιστεύοντας πως η γειτονική μας χώρα θα αλλάξει στρατηγικό πλάνο και θα μας αντιμετωπίζει ισότιμα σεβόμενη τις διεθνείς συνθήκες. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει άλλα πράγματα. Και η χάραξη της στρατηγικής γίνεται με βάσει τρεις χρονικές συνιστώσες. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και από ό,τι φαίνεται αυτό το αγνοούν κάποιοι. Είτε από αφέλεια, είτε από πολιτική κατεύθυνση. Από τη στιγμή όμως που βρίσκεσαι στα πολιτικά ηνία μιας χώρας, αυτό που προέχει είναι το συμφέρον της χώρας σου. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιες στιγμές θα γίνεις δυσάρεστος.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός της Αγκυρας είναι η Ελλάδα να «δορυφοροποιηθεί». Εν ολίγοις, να γίνει μαριονέτα στα χέρια της Τουρκίας και να εκτελεί-πάντα εντός ενός πλαισίου κόσμιων διπλωματικών χειρισμών-τις απαιτήσεις της. Ομως προϋποθέτει δύο παράγοντες: Οικονομική και στρατιωτική επικράτηση. «Αδρανοποίηση» του αντιπάλου και νίκη χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.
Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσει να πράξει με την επίσκεψή του ο τούρκος πρωθυπουργός. Να προσφέρει «χρήμα» και «ηρεμία» στην Ελλάδα, εξαγοράζοντας αυτά που για την Τουρκία χαρακτηρίζονται ως στόχοι «υψηλής στρατηγικής». Την στρατιωτική επικράτηση την έχουν καταφέρει, όχι γιατί οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν ισχύ αλλά πολύ απλά γιατί έχουν «ευνουχιστεί» από το κλίμα «καλής θέλησης». Εξάλλου η πρόταση ενός πρωτοκλασσάτου υπουργού της κυβέρνησης για το θέμα των αναχαιτίσεων τα λέει όλα: «Ας τους αφήσουμε να ξοδεύουν αυτοί (εννοεί χρήματα για καύσιμα). Εμείς δεν έχουμε λεφτά. Εξάλλου τι θα μας κάνουν;»
1Εξετάζοντας αυτά καταλαβαίνουμε πως οι δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμεντ Νταβούντογλου για το όραμα μια νέας «οθωμανικής αυτοκρατορίας» δεν ήταν απλά λόγια. Απλά και σταδιακά προσπαθούν να τα κάνουν πράξη. Εξάλλου οι Τούρκοι έχουν αποδείξει επανειλημμένα πως διαθέτουν ιώβια υπομονή μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους.
Βέβαια για την Αγκυρα δεν έχουν σημασία τα ονόματα κρατών. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι πρακτικά να υπάρχει η «επαρχία Yunanistan» (Ελλάδα), η επαρχία Arnavutluk» (Αλβανία) κ.ο.κ.
Ετσι ο αξιότιμος τούρκος πρωθυπουργός, έρχεται στην Αθήνα για να συνομιλήσει με τον έτερο αξιότιμο έλληνα ομόλογό του για όλα.
Και τι σημαίνει το «για όλα»;
- Μείωση εξοπλισμών
- Τουριστική συνεργασία και κατάργηση της θεώρησης
- Εμπορική συνεργασία
- Επιχειρηματικές φοροελαφρύνσεις
- Συνεκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων-θέμα υφαλοκρηπίδας
- Κυπριακό
- Αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης
- Μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα (κατά τους Τούρκους, «τουρκική»)
Ξεκινώντας από το ζήτημα των εξοπλισμών, αυτό αποτελεί μια μεγάλη παγίδα για την Ελλάδα. Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και το πανίσχυρο κεμαλικό «βαθύ κράτος» που τις ελέγχει, έχει αναγγείλει το επόμενο εξοπλιστικό του πρόγραμμα, το οποίον σημειωτέον έχει εγκριθεί από την τουρκική εθνοσυνέλευση και ξεπερνά τα 20 δις ευρώ για τα επόμενα 8 χρόνια.
Στον τομέα του τουρισμού, οι τούρκοι επιχειρηματίες σχεδιάζουν την οικοδόμηση τεράστιων ξενοδοχείων σε παράλια ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου, ώστε να μονοπωλήσουν τους προορισμούς τουριστών στην περιοχή, εξασφαλίζοντας την ταυτόχρονη διαμονή τους σε Ελλάδα και Τουρκία, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στα εγχώρια ταξιδιωτικά γραφεία και τους έλληνες ξενοδόχους.
Εμπορική συνεργασία. Εδώ η άλωση είναι πλήρης. Από λεμόνια έως καρφίτσες και από κατσαρόλες μέχρι σιδερώστρες, εισάγονται από την γειτονική χώρα, λόγω χαμηλού κόστους εργατικών. Εκατοντάδες έλληνες επιχειρηματίες, έχουν γίνει εισαγωγείς αποφεύγοντας τη δημιουργία επιχείρησης κατασκευής στην Ελλάδα ή κλείνοντας τις μονάδες τους λόγω υψηλής φορολογίας και κόστους εργατικών. Το επόμενο βήμα θα είναι και η μείωση της φορολογίας δασμών που θα έχει σαν αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο εκατοντάδες επιχειρήσεις άτυχων Ελλήνων που έχουν επενδύσει στη χώρα τους…
Κυπριακό. Τι να πρωτοπεί κανείς; Αυτή τη φορά η Τουρκία είναι αποφασισμένη να «τελειώνει» με το εθνικό ζήτημα, για να ανοίξουν και τα ενταξιακά κεφάλαια που έχουν σταματήσει λόγω της άρνησης της Αγκυρας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Το επιπλέον κακό, είναι πως η Τουρκία έχει την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ και της τροϊκα της ΕΕ, που επιθυμούν το «άρμεγμα» της Τουρκίας, μιας και η ελληνική «αγελάδα στέρεψε»…
Και ερχόμαστε στο καυτό ζήτημα του πετρελαίου. Η Ελλάδα διαθέτει πετρέλαιο και τα κοιτάσματα αυτού είναι πλούσια. Όμως βρίσκονται σε διαφιλονικούμενες περιοχές όπου η Αγκυρα δεν αναγνωρίζει την ελληνική κυριαρχία και χαρακτηρίζει τις περιοχές «διεθνή χωρικά ύδατα». Πρακτικά αυτό σημαίνει συνεκμετάλλευση. Και αν μπορούσε κάποιος να φανταστεί τη συζήτηση Τ. Ερντογάν και Γ. Παπανδρέου, αυτή θα μπορούσε να εξελιχθεί κάπως έτσι:
Τ. Ερντογάν: «Γιώργος, τι θα κάνουμε με τα πετρέλαια;»
Γ. Παπανδρέου: «Τι να κάνουμε Ταγίπ;»
Τ. Ερντογάν: «Κοντά στα 3 τρις δολάρια είναι η αξία τους, δεν τα μοιράζουμε;»
Γ. Παπανδρέου: «Λες ε;»
Τ. Ερντογάν: «Ε, μα δεν λέω; Τώρα που έχετε και οικονομικά προβλήματα. Για δύο παλιοπέτρες κάνουμε έτσι;»
Γ. Παπανδρέου: «Καλά λες βρε Ταγίπ. Να τα μοιράσουμε. Ας κάνουμε μια συνθήκη να ξεκινήσουν τα guys».
Τ. Ερντογάν: «Αφεριμ, Γιώργο!»
Έτσι οι δύο μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες που έχουν αγοράσει γεωτρύπανα και περιμένουν το «πράσινο φως» θα ξεκινήσουν το μακάριο έργο του πλουτισμού τους και της μοιρασιάς του Αιγαίου, ελέω ελληνικής οικονομικής κρίσης και καταναλωτικής παγκοσμιοποίησης.
Για την λαθρομετανάστευση και τις ορδές άμοιρων λαθρομεταναστών που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα στη χώρα μας την πλήρη ευθύνη την έχει η Τουρκία. Μη τηρώντας την ενδιάμεση συμφωνία για έλεγχο των συνόρων και επαναπροώθηση των μεταναστών, έχει καταφέρει να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο προσφύγων τη στιγμή μάλιστα που η χώρα μας βρίσκεται σε ύφεση.
Ο στόχος είναι διττός. Η κοινωνική αναταραχή. Να στραφούν οι Ελληνες κατά των μεταναστών και οι μετανάστες κατά των Ελλήνων με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή της χώρας μας. Η φτώχεια φέρνει πολλά κακά και πολλοί θα προσπαθήσουν να επιρρίψουν ή να αναζητήσουν τις ευθύνες σε καταστάσεις και συγκυρίες που κάθε άλλο παρά πραγματικές είναι. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει το φυτίλι…
Και είναι απορίας άξιο τι να συζητήσει κανείς με τον τούρκο πρωθυπουργό για το θέμα, εκτός από του να απαιτήσει την τήρηση των συμφωνιών. Αλλά όπως έχουμε αναφέρει παραπάνω για την Τουρκία οι συνθήκες και οι συμφωνίες είναι «καμένα χαρτιά»…
Και τέλος, το ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας. Η Τουρκία έχει κυριολεκτικά εξαπολύσει έναν άγνωστο πόλεμο, κατά της εθνικής μας κυριαρχίας, ειδικά στη Δυτική Θράκη. Το εκεί προξενείο έχοντας στη διάθεσή του έναν πακτωλό χρημάτων, χρηματοδοτεί οργανώσεις, αγοράζει συνειδήσεις, εδάφη, οργανώνει ταξίδια στη «μητέρα πατρίδα» και σταδιακά αλλάζει την εθνική συνείδηση των πομάκων. Τους μετατρέπει σε τούρκους πολίτες.
Παράλληλα έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία άνευ προηγουμένου στο εξωτερικό και στα διεθνή φόρα, μέσω της οργάνωσης των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, ζητώντας δικαιώματα μειονότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και το μέλλον ενός τμήματος της ελληνικής επικράτειας. Και το χειρότερο είναι πως τόσο το υπουργείο Εξωτερικών, όσο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός γνωρίζουν άριστα τι συμβαίνει. Όμως, οι κεφαλές τους είναι γυρισμένες προς δυσμάς…
Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό των εξελίξεων και των διαφορών ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έρχεται στην Αθήνα. Ετοιμος να πάρει και ίσως να δώσει κάποια «ψίχουλα». Με σκοπό φεύγοντας να επιβεβαιώσει πως ο Ρωμιός είναι ξανά πάλι «ραγιάς». Όχι ίσως με «φωτιά και σίδερο» αλλά αυτό δεν μετράει. Αρκεί που είναι «ραγιάς». Και ίσως κάποτε να αναγνωρισθεί ως ο «Ταγίπ ο Μεγαλοπρεπής», ο σουλτάνος που ξεκίνησε την ανασύσταση της αυτοκρατορίας των Οθμάν…
Μανώλης Κυπραίος…