Γράφει ο Κών/νος Δρακάτος
Μια σοφή Ελληνική παροιμία λέει ότι ”Ο καλός ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται” ο δε, επίσης σοφός, Καραγκιόζης για τον φίλο που δεν φαίνεται στην ανάγκη λέει ”…στο φαί μαζί και στο ξύλο χώρια”. Αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή αλήθεια λέει ότι ”Με π….. , μετά συγχωρήσεως,δεν βάφεις αβγά”, δηλαδή αν δεν δουλέυεις, αν δεν παράγεις ή αν δεν ξέρεις να διαχειριστής αυτά που έχεις και από την άλλη να θέλεις να επιβάλεις την αρχή ”βοηθάτε με να κάνω ότι θέλω, γιατί έτσι θέλω”, (το Ελληνικό όνειρο) απλά την…έβαψες και δεν σου φταίει ο φίλος ”που δεν φαίνεται”….
Η ολόκληρη αλήθεια αναφέρεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και λέει ότι έτσι όπως πολιτεύεται από συλλήψεως της ιδέας το ........
1950 και μέχρι σήμερα, μάλλον δεν έχει μέλλον. Ας δούμε ορισμένα ιστορικά δεδομένα.
Χρειάστηκαν δύο παγκόσμιοι, πολύνεκροι και καταστροφικοί πόλεμοι, για να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ότι το τίμημα της διατήρησης της αντιπαλότητας μεταξύ τους ήταν πολύ ακριβό, οικονομικά, για να την συνεχίσουν.
Έτσι, μετά από πρόταση του τότε Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, στις 9 Μαίου 1950, για κοινή διαχείριση (εκμετάλλευση) των βιομηχανιών άνθρακα και χάλυβα, υπεγράφη το 1951 από 6 Ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Ιταλία, Δ.Γερμανία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες και Βέλγιο) η Συνθήκη των Παρισίων και δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) η οποία.τότε, είχε χαρακτηριστεί ως ”το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία”.
‘Έκτοτε οι οικονομικοί πόλεμοι – γιατί αυτό ήταν και είναι πάντα το κίνητρο όλων των πολέμων, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης ”…δια γαρ την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνοντα” - στην Ευρώπη δεν νοούνται καν.
Το 1957 με την Συνθήκη της Ρώμης δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική (πάντα!) Κοινότητα (ΕΟΚ) με την οποία μεταξύ άλλων (οικονομικών) μέτρων ήταν και η πλήρης τελωνειακή ένωση των κρατών μελών. Το 1967 με την Συνθήκη Συγχώνευσης (ΕΟΚ, ΕΚΑΧ και ΕΥΡΑΤΟΜ) προέκυψε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Όπως βλέπουμε από το 1951 και μέχρι το 1979, όπου έγιναν οι πρώτες άμεσες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άρχισε η, ας πούμε, πολιτική πέραν της οικονομικής, λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, δηλαδή επί 28 σχεδόν χρόνια, η μόνη έννοια των κρατών μελών ήταν η τακτοποίηση των οικονομικών τους σχέσεων και προοπτικών, δηλαδή ο άλλοτε ονομαζόμενος ”ζωτικός οικονομικός χώρος” εξ αιτίας του οποίου γίνονταν και οι πόλεμοι. Το 1986 καθιερώθηκε η Ευρωπαϊκή Σημαία (μάλλον σαν trade mark,δυστυχώς) και το 1999 υιοθετήθηκε το Ευρώ ως κοινό νόμισμα 11 κρατών μελών.
Περί της ιστορικής συγγένειας των Ευρωπαϊκών λαών, αναγκαίο και απαραίτητο ενοποιητικό στοιχείο προς μία Ομοσπονδία, ουδείς λόγος!
Την σημασία και την ανάγκη της ιστορικής συγγένειας, ως ενοποιητικού στοιχείου, θα την βρούμε ανατρέχοντας στην παλιά αλλά και πρόσφατη ιστορία. Θα δούμε ότι καμία συνένωση αλλόφυλων ή άσχετων ιστορικά λαών, με βίαιο ή ειρηνοφανή τρόπο δεν επέζησε. Ποιο γνωστά παραδείγματα: παλαιότερα η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, νεότερα η Βρετανική και Ιαπωνική Αυτοκρατορία και οι αποικιοκρατικού τύπου ενώσεις, Γαλλική, Ολλανδική κ.α. αλλά και πρόσφατα η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία.
Σε αντίθεση προς αυτές έχουμε, το απόλυτο παράδειγμα της συνένωσης των Ελληνικών φύλων, αν και άλλοτε πολέμιων μεταξύ των, σε ενιαίο κράτος και μάλιστα μετά από αιώνες ανυπαρξίας κρατικής οντότητας, με μόνο συνδετικό ιστό τις τρεις προϋποθέσεις όπως τις είχαν ορίσει οι αρχαίοι Έλληνες. Το όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον, που συγκροτούν και την έννοια του έθνους.
Ομοίως η Γερμανική και η Ομοσπονδία των ΗΠΑ βρήκαν εθνοτικά στοιχεία ώστε να εμφανίζονται ως ενιαία κράτη χωρίς ίχνος διασπαστικών τάσεων.
Αυτό ακριβώς το έλλειμμα, δηλαδή της δημιουργίας Ευρωπαϊκής εθνικής συνείδησης, δεν απασχόλησε ποτέ στα σοβαρά τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκή Ένωσης, γιαυτό και βλέπουμε κράτη μέλη να αλληλοϋβρίζονται και να αλληλοκατηγορούνται μόλις θεωρήσουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, χωρίς καμία διάθεση έστω ανοχής ή συνδιαλλαγής. Να αρνούνται κάθε προσπάθεια που τείνει στην Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης χωρίς αυτό να προβληματίζει τις ηγεσίες των μεγάλων οικονομικά χωρών, οι οποίες βλέπουν μόνο και πάντα τον ζωτικό οικονομικό χώρο και πως θα τον επεκτείνουν.
Έτσι ”το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία” 60 χρόνια μετά παραμένει μετέωρο, ξεπερνώντας, χρονικά, κατά πολύ και αυτό του έργου του Αγγελόπουλου !
Όμως η αιτία αυτής της κακής εξέλιξης βρίσκεται στους ιδρυτικούς σκοπούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι σκοποί αυτοί όριζαν την εγκαθίδρυση Κοινής Αγοράς στην βάση των αρχών του Διαφωτισμού (17ος-18ος αιώνας) οι οποίες υποστήριζαν τις αλλαγές στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και την θρησκεία, με ανοικτά μεταξύ των κρατών μελών σύνορα, την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων. Μόνο που αυτά προβλέπονταν στα πλαίσια μεταξύ ανεξαρτήτων κρατών και όχι μιας ομοσπονδίας.
Αγνοήθηκαν δε παντελώς, έστω και ως απλή αναφορά, οι αρχές του ΕλληνοΡωμαϊκού και Χριστιανικού πολιτισμού, που, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι η καταγωγή και οι ρίζες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και οι βάσεις μιας Ευρωπαϊκής εθνότητας. Επιπλέον δε ικανοποιούν κατά τα 2/3, δηλαδή το "ομόγλωσσον", όλες σχεδόν οι Ευρωπαϊκές γλώσσες είναι Λατινογεννείς, καθώς και το "ομόθρησκον", ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις μιας εθνικής Ομοσπονδίας.
Έτσι εξηγείται με πολύ σαφή τρόπο, η σημερινή συμπεριφορά των κρατών που ηγούνται της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των οργάνων της, προς τα άλλα κράτη μέλη/καταναλωτές των προϊόντων τους και ας μην μας παρασύρει η δήθεν αρχή της ομοφωνίας στην λήψη των αποφάσεων. Τελικά όλοι "πείθονται" όταν "πρέπει" να πεισθούν (Γάλλοι, Ολλανδοί, Ιρλανδοί και άλλοι που ούτε καν ρωτήθηκαν).
Αλήθεια, μπορεί κανείς να καταλάβει την απόφαση με την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο στην Ελλάδα γιατί, λέει, δεν επιτρέπει την ελεύθερη λειτουργία των μηχανημάτων "τζόγου" ή "φρουτάκια"; Ποίον σκοπό, "πολιτιστικό" ή άλλο (;) εξυπηρετούν και πρέπει να λειτουργούν ελεύθερα;
Μπορεί κανείς να καταλάβει την απόφαση με την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (!) διατάσει την Ιταλική κυβέρνηση να αφαιρέσει από τους δημόσιους χώρους τα χριστιανικά σύμβολα, όπως ο σταυρός; Ποίον σκοπό, "πολιτιστικό" ή άλλο (;) εξυπηρετεί αυτή η απόφαση;
Και εκεί που όλα πήγαιναν κατ' ευχήν (τους) ήρθε οι παγκόσμια (διάβαζε, τοξικά εξ ΗΠΑ) οικονομική κρίση που χάλασε και συγχρόνως αποκάλυψε τις πραγματικές "αρχές" του Διαφωτισμού (τους, made in EU), δηλαδή τα καραγκιοζιλίκια "...στο φαί μαζί και στο ξύλο χώρια", που λέγαμε.
Ιρλανδία τέλος. Φάτε τα... παπούτσια σας. Ουγγαρία; ΔΝΤ και όποιος αντέξει. Ελλάδα; The game is over απατεώνες. Εμείς και όχι αυτοί που παίζανε το game της μίζας παγκοσμίως (Siemens, Daimler,C4I και υποβρύχια που γέρνουν και πόσα άλλα που δεν μάθαμε ακόμα), σαν παπατζήδες με doctora!!
Όσο για την λαθρομετανάστευση και τα εκαταμμύρια τους αθώους πεινασμένους που υποφέρουν τα πάνδεινα για μισο πιάτο φαί, οι δήθεν ανθρωπιστικές ευαισθησίες των Ολλανδών και των άλλων "ανεπτηγμένων" βορείων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής (δήθεν) Ένωσης, εξαντλήθηκε με την απόφαση του ΕΔΑΔ για την αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων που ανέφερα παραπάνω.
Φρόντισαν δε (για παν ενδεχόμενο σου λέει) όσοι απ' αυτούς τους κακόμοιρους καταφέρνουν και φθάνουν μέχρι τις χώρες τους, να συλλαμβάνονται και να "επιστρέφονται σαν δέμα άνευ παραλείπτη" στην χώρα "εισαγωγής" τους που συνήθως είναι η χώρα μας. Και επειδή θεωρούν (γιατί να μην το θεωρούν;) ότι η φύλαξη των Ευρωπαϊκών συνόρων είναι αποκληστικά δική μας ευθύνη, δεν επιθυμούν να συμμετέχουν και στο κόστος φύλαξης! Έχει άδικο ο Καραγκιόζης;
Όσο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων...; Καλά ευχαριστώ! Και εις άλλα με υγεία...!
Ε' τώρα, ποιος πιστεύει ότι με τέτοιο "...πρώτο (αλλά καθόλου συγκεκριμένο) βήμα..." αυτή η ”Ενωμένη” Ευρώπη θα πάει μακριά;