Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΕλληνικό Σύνταγμα :
Άρθρο 1, παρ. 2 : «Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.»
Άρθρο 28,, παρ. 3 : «H Eλλάδα πρoβαίνει ελεύθερα, με νόμo πoυ ψηφίζεται από την απόλυτη πλειoψηφία τoυ όλoυ αριθμoύ των βoυλευτών, σε περιoρισμoύς ως πρoς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, ΕΦΟΣOΝ αυτό υπαγoρεύεται από σπoυδαίo εθνικό συμφέρoν, ΔΕΝ ΘΙΓΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤOΥ ΑΝΘΡΩΠOΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤOΥ ΔΗΜOΚΡΑΤΙΚOΥ ΠOΛΙΤΕΥΜΑΤOΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤOΝ ΟΡO ΤΗΣ ΑΜOΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ.»
Άρθρο 120, παρ. 4 «H τήρηση τoυ Συντάγματoς ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΣΤOΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ EΛΛΗΝΩΝ, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με κάθε μέσo εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία.»
Η χώρα εάλω! Μεγάλη κουβέντα; Σίγουρα ναι! Διότι καμιά χώρα δεν μπορεί να αλωθεί όσο το φρόνημα του λαού της είναι το φρόνημα ενός λαού ποτισμένου με τα νάματα της ελευθερίας και κυρίως τη διάθεση να παλέψει για τη διασφάλιση αυτής του της ελευθερίας.
Παρ΄ όλ’ αυτά, μπορεί να ..............υποβληθεί η ένσταση.
Καλά, πότε μια χώρα θεωρείται ότι έχει αλωθεί, αν όχι τότε που :
ü Πλέον δεν έχει λόγο ΟΥΤΕ για τα του οίκου της, και ειδικότερα για τα οικονομικά του οίκου της!
ü Πλέον δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται ΟΥΤΕ τους εθνικούς της πόρους (π.χ. πετρέλαια στο Αιγαίο) διότι μια γείτων χώρα, δεν της το επιτρέπει!
ü Πλέον δεν μπορεί καν να υψώσει την Ελληνική Σημαία σε ελληνικό έδαφος, (Ίμια, π.χ.), διότι η ίδια η παραπάνω «γειτόνισσά» μας δεν το επιτρέπει!
Επιμένω, παρ’ όλα αυτά, στην αρχική μου παρατήρηση. Έχουμε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΘΕΣΗ (μερικής κατά δήλωσή της), όμως, τούτη η εκχώρηση έγινε ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ (ΑΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ!!) : για το αν επιθυμεί μ΄ αντάλλαγμα την Μ’ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΟΣΤΟΣ παραμονή του στη Νομισματική Ένωση, (διότι περί αυτού πρόκειται), την εκχώρηση της εθνικής του κυριαρχίας. ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ επομένως αυτή η εκχώρηση της (μερικής) κυριαρχίας, της ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ, και σαν τέτοια, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΚΥΡΗ, ΕΩΣ ΟΤΟΥ Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ, ΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΘΕΛΕΙ.
Περιορίσαμε, όμως, «μερικώς» την εθνική μας κυριαρχία όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση; Χάνοντας τον έλεγχο στην «εθνική» μας οικονομία, ισχυρίζομαι εγώ, πολύ απλά δεν έχουμε τον έλεγχο ΠΟΥΘΕΝΑ.
Ήδη μας επισκέφθηκε ο επίτροπος κύριος Olli Rhen, προκειμένου να μας κομίσει τις απαιτήσεις των εταίρων μας, προκειμένου να μας παράξουν την αλληλεγγύη τους –επί του παρόντος μη οικονομική. Οι απαιτήσεις ήταν οι αναμενόμενες : μιλιά για τη λεηλασία και τις συνέπειες αυτής της λεηλασίας –όμως, ιδού οι χαρμόσυνες ειδήσεις : στο μέλλον, δεν θα επιτρέψουν πάλι τέτοια φαγοπότια!- μιλιά για το αν υπάρχει η δυνατότητα από τις εκατοντάδες των δις που καταληστεύτηκαν να διεκδικηθούν πίσω κάποια απ’ αυτά –η Ευρώπη εδώ, ποιεί την νύσσα-, μιλιά για μέτρα που ΥΠΑΡΧΟΥΝ και θα μπορούσαν και το πρόβλημα να λύσουν και ένα λαό να μην τον στήσουν στο τοίχο (ενδεικτικά αναφέρομαι στο άρθρο μου στο «Ελληνικό Καφενείο» «Άμεσα Μέτρα»). Βέβαια, μερικά απ αυτά τα μέτρα που είχα εισηγηθεί στο παραπάνω άρθρο (και φυσικά, δεν είναι τα μοναδικά : υπογραμμίζω την λέξη «ενδεικτικά» που ανέφερα παραπάνω), απαιτούν και κυβερνήσεις ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΑΠ’ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟ «ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ» : το λέμε –κακώς κάκιστα- σε ό,τι έχει σχέση με την γείτονά μας Τουρκία, αλλά φαίνεται ότι έχοντας γίνει δεύτερη φύση μας, το λέμε και προς όλους. Έτσι, π.χ., δεν ζητούμε «αλληλεγγύη» απ΄ τους εταίρους μας : ΤΗΝ ΑΞΙΩΝΟΥΜΕ – ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΙΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ; Και αν δεν υπάρξει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ, ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, ΩΣ ΕΘΝΟΣ, ΩΣ ΛΑΟΣ, ΩΣ ΧΩΡΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΣΗ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ «ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΑ»;
Έτσι, από τη στιγμή αυτή και έως ότου τα πράγματα στο ζήτημα της εθνικής μας κυριαρχίας επανέλθουν στην προτεραία τους κατάσταση, η χώρα δεν τελεί υπό εποπτεία, όπως επισήμως χαρακτηρίζεται η διαμορφωθείσα κατάσταση, ΑΛΛΑ ΥΠΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ.
Δεν υπάρχει ελληνική «εθνική» οικονομία. Συνεπώς δεν υπάρχει ελληνική «πολιτική» ΠΟΥΘΕΝΑ. Ακόμα και η επίσημη θέση, περί «μερικής» εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας, ακόμα κι έτσι, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΕΝΔΟΤΙΣΜΌ, διότι ΟΥΔΕΙΣ έχει το δικαίωμα να εκχωρεί εθνική κυριαρχία, τμηματικά ή μη. Η κρατική εξουσία, τελεί υπό εποπτεία, αλλά ο λαός δεν μπορεί να τεθεί υπό την εποπτεία κανενός.
ΕΠΙΜΕΝΩ ΔΕ, από την άλλη πλευρά, ότι η χώρα μας, δεν εξήντλησε όλες τις δυνατότητες που είχε ΑΜΕΣΗΣ εξυπηρέτησης του χρέους της, τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο, εδώ και διεθνώς. Γνωρίζουν, οι «εταίροι» μας, ότι αν μας έδιναν πίστωση ολίγων ετών, δύο ή τριών χρόνων, η κυβέρνηση θα μπορούσε, όπως η ίδια ισχυρίζεται, να διαχειριστεί το χρέος χωρίς να αποσυνθέσει τον κοινωνικό ιστό. Όμως, Ο ΣΤΟΧΟΣ των «εταίρων» μας, ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ στο γονάτισμα, στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ και στον ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ενός ολόκληρου λαού.
Ένας ολόκληρος λαός, πλέον, αποτελεί το σφάγιο που πρέπει να οδηγηθεί στο βωμό της θυσίας, προκειμένου να επιβιώσει ένα νόμισμα : το ευρώ ΤΟΥΣ. Αυτό τουλάχιστον σχεδιάζουν. Ένα νόμισμα, που επί ημερών του η Ελλάς προώρισται να γνωρίσει τις πιο άθλιες επιδόσεις και να φθάσει στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας. Ένα νόμισμα, που ΠΛΕΟΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ, ή μάλλον, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΟΜΙΣΜΑ ΒΡΟΓΧΟΣ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΕΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Γνωρίζει η Ευρώπη, το γνωρίζουμε κι εμείς, πως ακόμα κι αν το χρέος τιθασευτεί, Η ΥΦΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, θα απαξιώσει τα όποια «θετικά» αποτελέσματα απ’ το υποθετικό (ή πραγματικό) αναμενόμενο «επίτευγμα» (της τιθάσευσης του χρέους). Τίθεται επομένως το ερώτημα : ΤΟΤΕ ΠΡΟΣ ΤΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΟΙΩΝΙΖΟΥΝ ΕΝΑ ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, αν λάβουμε υπόψη τον κίνδυνο της βαθιάς ύφεσης που δρομολογούν;
ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, διότι οι «εταίροι» μας, μας υποβάλλουν στο βάσανο του αδυνάτου. Πρέπει, λένε, αυτό που θα έπρεπε να γίνει σε δυο με τρία ή και περισσότερα χρόνια, να γίνει σε δυό με τρείς μήνες. Γνωρίζουν το αδύνατο του εγχειρήματος. Ο ΔΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΡΟΣ. Δεν επιθυμούν η Ελλάδα να βγει νικήτρια στον αγώνα αυτό, ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΟΥΣ. Διότι, ακόμα κι αν τιθασευτεί το χρέος μ’ αυτή τη μεθόδευση, θα απαξιωθεί η ήδη υπερπροβληματική πραγματική οικονομία. Εδώ ο παραλογισμός βρίσκεται στο γνωστό ανέκδοτο : η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε.
Φθάσαμε έτσι, στο σημείο όπου βασιλεύει τούτη η θηριώδης εξίσωση : ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ = ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ = ΠΛΗΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η τριπλή ισότητα του Καζαντζάκη. «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος». Το ότι η ελπίδα πέθανε, μάλλον το αισθανόμαστε ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το ότι ο φόβος πέθανε, είναι το λογικό αποτέλεσμα του θανάτου της ελπίδας. Ο φόβος θρέφεται απ’ την ελπίδα και τούμπαλιν. Τουλάχιστον ας μην διαψεύσουμε τον μεγάλο μας πνευματικό πρόγονο. Διότι θα ήταν ανάξιο του πολιτισμού μας, αφού έχουμε σκοτώσει πια την ελπίδα, αφού συνακόλουθα έχουμε σκοτώσει το φόβο μας, (κι εξόν απ’ αυτό, πώς είναι δυνατό πια να φοβόμαστε μετά από τόσους φόβους που κατάπιαμε;), παρόλα αυτά, να μην γινόμασταν ΠΛΗΡΩΣ ελεύθεροι! Μιας και μας βάλανε αλυσίδες, μιας και μας κολλήσανε τη πλάτη στο τοίχο, ποιος άλλος κίνδυνος πια υπάρχει, πέρα απ’ το να σκοτώσουμε και την ελευθερία μας; Αλλά τούτη η πλήρης ελευθερία, είναι ακριβώς αυτή που πρέπει να μείνει ολοζώντανη. Το ζήτημα είναι το τι θα την κάνουμε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για παραγωγικούς συλλογισμούς!
Ο πρωθυπουργός όταν κέρδισε το κόμμα του τις εκλογές πριν λίγους μήνες, ζήτησε ευθέως απ΄ τους υπουργούς του να είναι αντεξουσιαστές. Εγώ δεν είμαι τόσο «προωθημένων» απόψεων. Δεν ζητώ υπουργούς με μπερέδες α λα Τσε Γκεβάρα –διότι ξέρω ότι δεν πρόκειται να βρεθούν, αλλά κι αν βρισκόταν τέτοιοι μπερεδοφόροι ακτιβιστές θα ήταν αναποτελεσματικοί ως υπουργοί, όπως ο ίδιος ο Γκεβάρα. Ζητώ ανθρώπους να υπερασπιστούν την εξουσία από τους κινδύνους που προέρχονταν από άλλες εξουσίες, παρακρατικές (όπως η μεγάλη διαπλοκή), ή υπερεθνικές, θεσμικές ή μη. Τούτη η μεγάλη διαπλοκή, αποτελεί την γνησιότερη έκφραση του ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ, εκείνου του εχθρού που δίνει τέλος στο παραμύθι πως όλοι οι Έλληνες είναι το ίδιο πατριώτες : ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Θα συμφωνούσα ίσως με τον πρωθυπουργό στο περί αντεξουσιαστών προσκλητήριό του, απευθύνοντας όμως το μήνυμά του στον ίδιο : κ. Πρωθυπουργέ, ΓΙΝΕΤΕ ΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΣΕΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ (ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΗΔΗ ΕΙΣΤΕ!), ΣΤΗΝ ΟΥΤΩΣ ή ΑΛΛΩΣ ΑΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ. Διότι είναι αυτοί που ουσιαστικά κυβερνούν : οι πολιτικές εξουσίες της «Ένωσης» απλά καμώνονται ότι δήθεν κυβερνούν. Πέρασε πολύς καιρός από τότε που για τελευταία φορά, είδα στην Ευρώπη να περιφέρονται πραγματικοί ηγέτες, που έδιναν εντολές στους τεχνοκράτες αντί αν παίρνουν εντολές απ’ αυτούς (ω, pardon! «εισηγήσεις» ήθελα να πω).
Και για να κλείσω. Υπάρχει μια πραγματικότητα πολύ χειρότερη κι απ΄ την ίδια την οικονομική μας κρίση : Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Δεν θα μηδενίσω την αξία (όλων) των πολιτικών μας, όμως, πολύ απλά λέγω ότι αυτές οι ικανότητές τους δεν είναι αρκετές, και πάντως δεν αποτελούν ηγετικά χαρακτηριστικά, και, προκειμένου να μην πάει η ανάλυση πίσω στη εποχή του Μαυροκορδάτου, περιορίζω την παρατήρησή μου στις τρεις – τέσσερις τελευταίες κυβερνήσεις. Ή για να το θέσω πιο ήπια το ζήτημα, οι ηγετικές ομάδες απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και δώθε που κυβέρνησαν τούτο τον τόπο, είχαν όλα τα χαρακτηριστικά των τεχνοκρατών, και δυστυχώς αυτό ήταν κι η καταστροφή μας : διότι μια χώρα δεν (θα έπρεπε να) κυβερνάται από τενχοκράτες μα από ηγέτες. Drei Professoren - Vaterland verloren! Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δημοκρατικού ελλείμματος, από εκείνο του ελλείμματος στην πολιτική ηγεσία.
Στη δημιουργία αυτού του κενού ηγεσίας, ο λαός μας, δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αν και πάντα υπάρχει η δικαιολογία : και τι να επιλέξω όταν δεν έχω μπροστά μου ηγέτες; (Αυτό πάντως δεν αποτελεί σώνει και καλά ικανοποιητική δικαιολογία). Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ζούμε τη χαβαλεδοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών διαδικασιών με έξαρση αυτές των εκλογών (βουλευτικών, ευρωβουλευτικών και δημοτικών), την απολιτικοποίηση, κύρια των νεότερων γενιών, και πάνω απ΄ όλα, βιώνουμε μια θαυμαστή εμμονή σε πολιτικές επιλογές που εκ των προτέρων απορρίπτουμε! Οι γείτονές μας οι Τούρκοι τόλμησαν και σε μια βραδιά έδωσαν σύνταξη πριν κάποια χρόνια, σε όλο το πολιτικό κατεστημένο εκείνης της εποχής (Τσιλέρ, κ.λπ.), ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΗΚΑΝ ΔΙΟΛΟΥ ΖΗΜΙΩΜΕΝΟΙ. Εδώ, δεν τολμούμε ούτε κάποια σοβαρή εσωκομματική ανανέωση να κάνουμε στα κόμματα εξουσίας!
Εν κατακλείδι :
Οφείλω να δηλώσω δημόσια, ότι δεν ανήκω σ’ εκείνους που θα πει «ευχαρίστως» θυσιάζω 10% ή 20% ή 30% του εισοδήματός μου, για να ΣΩΘΟΥΝ όσοι όφειλαν να είχαν υποχρεωθεί να επιστρέψουν τα ληστευθέντα. Με πάνω από 30 χρόνια εργάσιμου βίου, ως μισθωτός, κάθε μήνα ο φόρος και οι ασφαλιστικές μου εισφορές παρακρατούνταν από τις αποδοχές μου και πήγαιναν στα δημόσια ταμεία. Τώρα, αν εκεί, στα δημόσια ταμεία, είχε στηθεί γλέντι τρικούβερτο υπό τα όμματα πολιτικών ηγεσιών, και δη αυτών που ασκούσαν κατά καιρούς κυβερνητική εξουσία, και γινόταν το μεγάλο φαγοπότι όπου τρώγανε και πίνανε στην υγεία ημών των κορόιδων, ε, με συγχωρείτε πολύ, δεν θα φωνάξω κι από πάνω «Ζήτω το φαγοπότι τους!», διότι ο πατριωτισμός ΤΟΥΣ, αυτό υπονοεί ότι «πρέπει» να κάνω! Δεν σκοπεύω να γίνω συνειδητά ένας ηλίθιος αρωγός στην ατιμωρησία τους! Πολύ περισσότερο, διότι πιστεύω, ότι ΑΝ η εξουσία ήθελε να βάλει χέρι στην ανόμως αποκτηθείσα περιουσία και τα άνομα τεράστια εισοδήματά τους, θα μπορούσε να το κάνει εν μια νυκτί. Και επί πλέον, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πιστεύω ότι οι ατιμώρητοι λεηλατητές, όταν το πρόβλημα λυθεί, θα είναι οι ίδιοι που θα ξανακαρπωθούν τους καρπούς των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΘΥΣΙΩΝ, και θα είμαστε εμείς που πάλι θα μείνουμε να εκλιπαρούμε ψίχουλα από τη πίττα που εμείς θα έχουμε φτιάξει.
Δεν ξέρω αν η παραπάνω θέση μου δεν «συγκινεί» κάποιους, είμαι όμως βέβαιος, πως τουλάχιστο αν δήλωνα δημόσια την «προθυμία» μου να πληρώσω λογαριασμούς που δεν μου ανήκουν, τότε σίγουρα θα χαροποιούσα ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους οποίους αφορά ο λογαριασμός, και που γι’ ακόμα μια φορά ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ. Και τούτη τη χαρά, δεν θέλω να τους τη δώσω. Τουλάχιστον, ας πληρώσω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ. Αλλά όχι και με το χαμόγελο στα χείλη! Διότι ο «πόλεμος» που με καλούν να πολεμήσω, είναι ένας πόλεμος «φάντασμα»! Με στέλνουν να πολεμήσω ένα εχθρό φάντασμα. Ακούει στο όνομα «κερδοσκόποι», «αγορές», «διαπλοκή», «κλέφτες», κ.λπ., αλλά ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ (ΑΝ ΚΑΙ ΞΈΡΟΥΝ) να μου πουν ποιοι είναι ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ, και τέλος πάντων τη διεύθυνσή τους για να ξέρω και πού να τους βρω για να τους πολεμήσω! Ζητούν μάλλον γραφικούς Δον Κιχώτηδες, που οπλισμένοι μ’ ένα κοντάρι, θα πολεμούν τον πρώτο ανεμόμυλο που θα βρίσκουν στο διάβα τους, εκλαμβάνοντάς τον σαν αντίπαλο!