Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΕΕ: «μάθε πρώτα να κολυμπάς και μετά θα σε βοηθήσω»
Σε συνέντευξή του στο Reuters, ο επίτροπος Αλμούνια δήλωσε χθες ότι «οι στόχοι του ελληνικού Προγράμματος Σταθερότητας είναι εφικτοί, επισημαίνοντας παράλληλα, πως υπάρχουν «κίνδυνοι» στην επίτευξη των στόχων του Προγράμματος Σταθερότητας και ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει έτοιμο ένα πακέτο πρόσθετων μέτρων σε περίπτωση που προκύψουν αυτοί οι «κίνδυνοι». Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αύριο, το Ecofin θα εγκρίνει μάλλον τις «συστάσεις» της Κομισιόν για την -τυπική πλέον- ένταξη της Ελλάδας στο καθεστώς αυστηρής επιτήρησης η οποία προβλέπει πως το Συμβούλιο, με ειδική πλειοψηφία, μπορεί να απευθύνει συστάσεις σε κράτος-μέλος το οποίο με την οικονομική πολιτική του θέτει σε κίνδυνο την ΟΝΕ».
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Εδώ δεν μιλάμε πλέον για περιορισμό της.......
εθνικής μας κυριαρχίας. Αυτό είναι πλέον δεδομένο. Δεν μιλάμε ακόμη ούτε για σημαντική μείωση του επιπέδου ποιότητας της ζωής μας. Και αυτό είναι δεδομένο. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ πιο χειρότερο και ας λένε μερικοί αφελείς, βλακωδώς αφελείς, ότι όλα αυτά είναι μόνο παιχνίδια κερδοσκόπων. Σαφώς και είμαστε πλέον μπαλάκι στα χέρια αδίστακτων κερδοσκόπων, αφού τους ανοίξαμε το δρόμο να βάλουν χέρι στην οικονομία μας και τώρα θέλουν και τα σώβρακά μας ( δημόσιες επιχειρήσεις, λιμάνια, νησιά, κ.α.) και ότι άλλο ασημικό μας έχε απομείνει.
Το έγκριτο γερμανικό περιοδικό “Der Spiegel”, σκιαγράφησε χθες μια εικόνα της χώρας μας για τα επόμενα χρόνια. Βλέπει συνθήκες παρόμοιες με εκείνες της Ανατολικής Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους. «Αρνητικούς δείκτες ανάπτυξης, δραματική αύξηση της ανεργίας, εξαθλίωση δημοσίων υποδομών (παραμελημένους, δρόμους, δημόσια πάρκα, παιδικές χαρές κ.λ.π.) και κοινωνικών υπηρεσιών, παρατημένα κτίρια, κ.λ.π., κ.λ.π. Το περιοδικό χαρακτηρίζει τη στάση της ΕΕ αδιάφορη ‘εως κυνική, αφού στην έκκληση βοήθειας ενός μέλους όπως είναι η Ελλάδα απαντά με το κυνικό «μάθε πρώτα να κολυμπάς και μετά θα σε βοηθήσω».
Όπως περιγράφει τις συνθήκες ζωής που προβλέπονται για τη χώρα μας, η έξοδος από την Ευρωζώνη, φαντάζει πλέον σαν καλοδεχούμενη.
Για το περιοδικό, η μοναδική λύση για την Ελλάδα αλλά και για τις άλλες χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) είναι η εγκατάλειψη του Συμφώνου Σταθερότητας, που έχει γίνει πλέον σαν την κλίνη του Προκρούστη. Ο ελεγχόμενος πληθωρισμός είναι η μοναδική λύση. Είναι η μοναδική λύση να ανασάνουμε αλλά το κυριότερο ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΑΚΡΙΔΑΣ που δεν εννοούν να αφήσουν ούτε φύλλο.
Μετά την εμφάνιση του φαινομένου του στασιμοπληθωρισμού (1973-), όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκαν πληθωρισμός και ανεργία ταυτόχρονα, υπήρχαν δύο εναλλακτικές λύσεις: Να καταπολεμήσεις ή την ανεργία ή τον πληθωρισμό. Εδώ και τρεις δεκαετίες, βαλτοί οικονομολόγοι εκφραστές των συμφερόντων των χρηματοοικονομικών κύκλων, έχουν πείσει ακόμη και τους ανέργους, ότι ο πληθωρισμός ζημιώνει κυρίως τους εργαζόμενους, διότι χάνει διαρκώς μέρος του εισοδήματός του. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει αυτό. Αν όμως ο εργαζόμενος χάνει 1 οι χρηματιστές χάνουν 10. Ο πληθωρισμός χτυπάει κυρίως τις τράπεζες, που με το σύμφωνο νομισματικής σταθερότητας και τα τεράστια κέρδη τους έχουν γίνει ισχυρότερες από τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Μπορεί με τον πληθωρισμό ο εργαζόμενος να χάνει μέρος του εισοδήματός του αλλά με την ανεργία χάνει όλο το εισόδημά του και ακόμη και εκείνος που έχει δουλειά, τρέμει από τον φόβο του και κάνει υποχωρήσεις σε απαιτήσεις του, χάνοντας την αξιοπρέπειά του.
Πολύ απλά. Την δεκαετία του 80 είχαμε μεν πληθωρισμό πάνω από 25% αλλά ανεργία 3%. Υπήρχαν δουλειές, χρήματα στις τσέπες και άνθρωποι στα μαγαζιά. Τα επόμενα χρόνια, με την επιμονή στο Σύμφωνο Σταθερότητας των «Τραπεζών» και όχι της πραγματικής οικονομίας, θα έχουμε πληθωρισμό 3% και ανεργία πάνω από 25%. Οι μόνοι που θα είναι μέσα στη χαρά θα είναι οι τράπεζες. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και ας προσπαθούν εντεταλμένοι οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι να μας πείσουν για το αντίθετο. Η οικονομική επιστήμη δεν ήταν ποτέ επιστήμη αλλά «Πολιτική Οικονομία».