Της Χρύσας Κυριακού
Φύγαμε νωρίς το πρωί του Σαββάτου για να περάσουμε λίγες και πιστεύαμε μοναχικές ώρες, μακριά από τη βαβούρα της πόλης. Η Εγνατία οδός σχεδόν άδεια με μια μικρή ταλαιπωρία στα διόδια των Μαλγάρων, που ήταν όμως όπως αποδείχθηκε ένα πρώτο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε. Φτάνοντας στον προορισμό μας, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου, που ήταν γεμάτο με αυτοκίνητα με πινακίδες Θεσσαλονίκης. Μάλλον και άλλοι γείτονες μας είχαν τη φαεινή ιδέα να εκδράμουν. Στη ρεσεψιόν συναντήσαμε ένα νεαρό ζευγάρι που, όπως
ακούσαμε, έψαχνε από νωρίς το πρωί για ελεύθερο δωμάτιο. Μάταια. «Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ένα;», ακούστηκε να λέει ο νεαρός. «Για ποια οικονομική κρίση μιλάμε όταν
τα πάντα είναι γεμάτα;», συμπλήρωσε η .......
κοπέλα που τον συνόδευε. Κοιταχτήκαμε με τον φίλο μου αλλά δεν σχολιάσαμε. Ανεβαίνοντας στο Νυμφαίο, ανακαλύψαμε ότι και εκατοντάδες άλλοι Θεσσαλονικείς μας έκαναν παρέα. Τα καφέ και οι ταβέρνες ήταν ασφυκτικά γεμάτες από συντοπίτες μας και μη. Το να
βρεις ελεύθερο τραπέζι για πολλούς αποδείχθηκε… άθλος… «Καλά βρε παιδιά, μιλάμε για οικονομική κρίση και εδώ δεν πέφτει καρφίτσα». Σχεδόν η ίδια ατάκα, που ακούσαμε λίγη ώρα πριν στο ξενοδοχείο. Αυτή τη φορά ήταν από έναν ηλικιωμένο κύριο. Ξανακοιταχτήκαμε αλλά και πάλι δεν είπαμε κάτι. Το ακούσαμε όμως και για τρίτη φορά, στην ταβέρνα που πήγαμε για φαγητό. Ένα ζευγάρι, γύρω στα 40 με δύο μικρά παιδιά, ψάχνοντας για άδειο τραπέζι σχολίαζε ότι δεν είναι δυνατόν εν μέσω οικονομικής κρίσης, της κρίσης δηλαδή που ακούμε καθημερινά
από όλους, να μην υπάρχει καρέκλα ούτε για δείγμα. «Καλά στην τηλεόραση δεν λένε ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει;», ρωτάει η σύζυγος. «Τι μου λες;» απαντά ο σύζυγος. «Την κρίση, αγάπη μου, τη βλέπεις…». Και μάλλον δεν είχε άδικο. Τρεις ημέρες μακριά από την πόλη συνειδητοποίησα πως αυτοί που καθημερινά
«κλαίγονται» ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αυτοί οι ίδιοι… μετακόμισαν το τριήμερο στην τουριστική Φλώρινα. Τους ακούω κάθε μέρα στο αστικό λεωφορείο, το ταξί, το σούπερ μάρκετ
να γκρινιάζουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν και την ίδια ώρα τους συνάντησα να πίνουν τον καφέ τους και να μην νοιάζονται για το πόσο θα πληρώσουν. Αυτοί που ψάχνουν στα ράφια για το φθηνότερο προϊόν, στην ταβέρνα έκαναν λογαριασμό για
100-150 ευρώ και χαμογελούσαν… Για ποια οικονομική κρίση άραγε μιλάμε; Υπάρχει ή μήπως τελικά οι Έλληνες δεν έχουν ακόμη καταλάβει τι σημαίνει;