Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΠέρα από τους μαύρους ουρανούς, υπάρχουν κι άλλοι, λιγότερο μαύροι, μα περισσότερο απαιτητικοί…
«Μεντόζα : Είμαι ένας ληστής, ζω κλέβοντας τους πλούσιους! Τάννερ : Είμαι άρχοντας : ζω κλέβοντας τους φτωχούς! Ας σφίξουμε τα χέρια!»
Μπ. Σω : Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος (παρμένο από: Διονύσιος Ρώμας : Το Ρεμπελιό των Ποπολάρων, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, τόμος α΄ σελ. 19)
Η εθνική μας οικονομία για τους γνωστούς λόγους, βρίσκεται «στο χείλος του γκρεμού» -πρόκειται για μια ορθή διαπίστωση που δεν είναι βέβαια δική μου.
Για το λόγο αυτό, από τη νυν σοσιαλιστική κυβέρνηση, λήφθηκαν μέτρα, κύρια φορολογικά και ασφαλιστικά, (ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ), ώστε αφ’ ενός μεν να τονωθούν (υποτίθεται) τα δημόσια έσοδα, αφετέρου δε να μειωθούν (υποτίθεται) οι δημόσιες δαπάνες, μέτρα κύρια νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Έχοντας εδώ και ......
χρόνους πολλούς γίνει κοινή συνείδηση το τι εκπροσωπεί πλέον η ταμπέλα «σοσιαλισμός», καμία απορία φυσικά δε γεννάται απ’ τη φαινομενική «αντίθεση» μια σοσιαλιστική κυβέρνηση να ασκεί νεοφιλελεύθερη πολιτική. Άλλωστε το ξανάδαμε, εδώ, σ’ αυτή τη χωρά στο σχετικά κοντινό παρελθόν. Για λόγους που δεν θα ήταν σκόπιμο να επαναλάβω, αφού το έκανα σε άλλες παρεμβάσεις μου, θεωρώ ότι ΚΑΙ τα μέτρα αυτά είναι αναποτελεσματικά, και είμαι βέβαιος ότι σε πολύ λίγα χρόνια, και πάλι θα είμαστε εδώ, ΟΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ (όχι απαραίτητα και διαφορετικού κόμματος), ΘΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ ΝΕΕΣ ΘΥΣΙΕΣ. Και βέβαια, δεν θα παύει να «αναγνωρίζει» αυτός ο μελλοντικός υπουργός οικονομικών, ότι οι απλοί εργαζόμενοι, οι απλοί πολίτες, δεν (θα) φταίνε (και τότε), όμως, δεν θα έχει καμιά σημασία τι έγινε στο παρελθόν (επανάληψη του σεναρίου της ατιμωρησίας), αλλά το τι «πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα». Αυτό το «τι έγινε στο παρελθόν» (όχι δηλαδή πριν εκατό χρόνια, μα πριν 5 ή 10 χρόνια), και ότι προέχει το «τι θα γίνει ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ», είναι η μόνιμη δήλωση όσων είτε με γνώση είτε με πολιτική αφέλεια είτε από ηλιθιότητα, στην ουσία παίζουν τους συνηγόρους της διαφθοράς.
Πρόκειται για μέτρα που βασίζονται στην πάταξη του χρέους ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΩ ΝΕΟΥ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, (δηλαδή, νέου χρέους), και που απλά επιβαρύνει το υπάρχον.
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΣΟ Η «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΤΟ ΟΛΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ.
Η εκτίμηση ότι η νέα λιτότητα κάτω από την οποία βάζουν τον ελληνικό λαό θα είναι τριετούς διάρκειας, ή κάπου εκεί, αυτό, με συγχωρείτε, το θεωρώ ανέκδοτο. Ουσιαστικά είμαστε κάτω από λιτότητα από το 1985 και χωρίς η οικονομία μας να είχε ακόμα φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο, είχε σταθεί αδύνατο να σημάνει η λήξη της «έκτακτης ανάγκης» όλα αυτά τα χρόνια, και άρα της λιτότητας. Σήμερα, με τα δεδομένα που έχουμε, αληθινά εκτιμούν ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε απ’ το τούνελ, ή έστω θα είμαστε κοντά στην έξοδο; Όχι σε τρία μα ούτε σε δεκατρία χρόνια δεν πρόκειται να συνέλθουμε απ’ το σοκ με βάση τα μέτρα που λαμβάνονται.
Τα τελευταία μέτρα, η τελευταία καταιγίδα στην φορολογική και ασφαλιστική πολιτική, το μόνο που δρομολογεί είναι να θέσει τη χώρα στη τροχιά της δημιουργίας ενός «εργασιακού παραδείσου», ώστε μετά την ουσιαστικά μοναδική εθνική παραγωγή που έχουμε, δηλαδή να προσπαθούμε να «ειδικευτούμε» ως το τουριστικό θέρετρο της Ευρώπης (και όχι μόνο), κι αυτό όχι αποτελεσματικά, (ως συνήθως δηλαδή), θα μετατραπούμε και σ’ αυτό που πάντα όλοι οι νεοφιλελεύθεροι θαύμαζαν : τους «εργασιακούς παραδείσους» ανά τη Γη (ιδίως της Άπω Ανατολής, μα και όμορων κρατών της Βαλκανικής), με τα φτηνά μεροκάματα, με τις «παραγωγικές εργασιακές σχέσεις και νομοθεσίες», με την ισχνή κοινωνική ασφάλιση, με το «ήρεμο κλίμα», κ.λπ., που χάρη σ’ αυτά προσέλκυαν και προσελκύουν τις επενδύσεις ξένες και εγχώριες. Η πολιτική όλων σχεδόν των κυβερνήσεων των τελευταίων τουλάχιστον 10-15 χρόνων, κάτω από την μια ή την άλλη δικαιολογία και κάτω από τον ένα ή τον άλλο ιδεολογικό μανδύα, σταθερά κατατείνει στην προϊούσα φτωχοποίηση του πληθυσμού, στην προϊούσα κοινωνία των δύο τρίτων, την σταδιακή απαξίωση του μικρομεσαίου επιχειρηματικού κόσμου, ενώ βέβαια η πίεση στις αποδοχές υποβοηθείται και από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση αλλά και τη χωρίς κανένα προγραμματισμό εισροή νόμιμων μεταναστών στη χώρα μας, ΤΟ ΔΕ ΑΛΛΑΛΟΥΜ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΛΑΘΟΡΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΕΙΟ» ΤΟΥ. Και βεβαίως, όταν θα γίνουμε «παράδεισος» με τα όλα μας, τότε θα έρθουν οι πολυπόθητες ξένες επενδύσεις μα και οι ντόπιες, κάτι που θα διαφημιστεί δεόντως εκείνη την εποχή. Μιας και δεν μπόρεσαν οι πολιτικές μας ηγεσίες να μας κάνουν «Ελβετία» ή «Σουηδία» από άποψη βιώσιμου βιοτικού επιπέδου, ε! τότε, θα κάνουν αυτό που πράγματι μπορούν : θα μας «συγκλίνουν» προς οικονομίες και κοινωνίες που ευχόμασταν ποτέ να μην ήμασταν στη θέση τους, ή που, ακριβέστερα, ήμασταν στη θέση τους προ 40 ή 50 ετών. Έτσι κι αλλιώς, όλες οι μέχρι τώρα πολιτικές, μόνο την εξίσωση προς τη φτώχεια και την παρακμή μπόρεσαν να αποδώσουν : εκεί είναι ακαταμάχητες.
Έτσι, δεν προκάλεσε καμία έκπληξη, (έκπληξη θα ήταν το αντίθετο), το ότι το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, ΟΠΩΣ ΣΧΕΔΟΝ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ, επέπεσε ΣΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΒΑΡΩΝ : στους μη έχοντες και μη κατέχοντες. Και επειδή είναι άδικο το να επιτίθεσαι σε μη έχοντες και μη κατέχοντες, απλά κατεβάζεις το όριο που χωρίζει τους έχοντες από τους μη έχοντες, προς τα κάτω, ώστε όλο και περισσότεροι να χωράνε στο κλαμπ των εχόντων και κατεχόντων. Π.χ., το να βγάζεις πλέον ΝΟΜΙΜΑ 2000 ευρώ το μήνα και να έχεις ένα σπιτάκι (αγορασμένο με στεγαστικό δάνειο, κι όχι στ’ όνομα κάποιας off shore εταιρείας), είναι κριτήριο ότι και έχεις και κατέχεις όπερ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ! Και όπως πάει το πράγμα, σε λίγο μη έχοντες και μη κατέχοντες θα είναι οι ΑΠΟΛΥΤΩΣ φτωχοί ενώ έχοντες και κατέχοντες θα είναι ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑ ΕΥΡΩ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙ ΩΣ ΜΕΓΑΛΗ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ (έτσι όπως πάει το πράγμα με τις αυξήσεις των «αντικειμενικών» αξιών). Και η αθλιότητα εδώ, εκδηλώνεται συνήθως με το να ενοχοποιείται οποιοσδήποτε ΝΟΜΙΜΑ κατόρθωσε να έχει το κεφάλι του πάνω απ’ τον βούρκο και ν΄ αναπνέει, και να στρέφουν εναντίον του όσους το κεφάλι τους το έχουν κάτω απ’ τον βούρκο, αντί να αγωνίζονται κι οι ίδιοι να βγάλουν το κεφάλι τους στον καθαρό αέρα. Είναι μια άθλια και προπαγανδιστική τακτική του αισχίστου είδους, αυτή η «ταξική διαίρεση» εντός και πέριξ των ορίων της φτώχειας, και παράλληλα η αποδόμηση της μεσαίας τάξης (αυτή κι αν είναι που έχει και κατέχει, διότι εκεί, άκουσον - άκουσον, κυκλοφορούν εισοδήματα και των 3000 ή 4000 ευρώ το μήνα, εισοδήματα δηλαδή που στην αναπτυγμένη Ευρώπη αποτελούν τα συνήθη εισοδηματικά επίπεδα, και προς τα οποία υποτίθεται ότι παλεύουμε να συγκλίνουμε όλοι!)
Όμως δεν είναι αυτού του είδους η σύγκλιση στόχος τους. Είναι η φτωχοποίηση. Το «ποια κυβέρνηση δεν θάθελε να έχει και να δώσει στο λαό», δεν πείθει : υπάρχουν αρκετές κυβερνήσεις ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ, ούτε αυτή η διαπίστωση φαντάζει κάτι το εξωπραγματικό και ανιστόρητο.
Πέρα όμως από τις φορο και εισφοροκαταιγίδες, σκέφτομαι, π.χ. αίφνης, μια ενέργεια που θα μπορούσαν να κάνουν ΑΜΕΣΑ οι κυβερνώντες. Να αξιοποιήσουν τα τεράστιας αξίας αστικά (και όχι μόνο) ακίνητα του δημοσίου (πρόχειρα αναφέρομαι στους σκουπιδότοπους που κάποτε ήταν ολυμπιακές εγκαταστάσεις) που σήμερα «αξιοποιούνται» με τρόπο οικονομικά απαράδεκτο, αλλά επίσης και ακίνητα που βρίσκονται στην κατοχή του ελληνικού δημοσίου και που δεν έχουν καμιά απολύτως χρησιμότητα γι΄ αυτό. Το κεφάλαιο «δημόσια ακίνητα», είναι άξιο απορίας που από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν τέθηκε καθόλου υπό συζήτηση, όταν θάπρεπε να ήταν το πρώτο απ’ το οποίο όφειλαν να ξεκινήσουν. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ θα μπορούσαν να βρεθούν σε σχετικά σύντομο διάστημα, έτσι ώστε να εξυπηρετηθεί ομαλά και το χρέος, και η ανάπτυξη, και το βιοτικό επίπεδο του λαού να διαφυλαχτεί. Τα ακίνητα, αν η οικονομία υποστηριχθεί και το πρόβλημα ξεπεραστεί, θα ξαναποκτηθούν. Όμως, όταν πέσεις στον φαύλο κύκλο της φτώχειας και της υπανάπτυξης, εκεί ισχύει το «ο Θεός ας βάλει το χέρι του». Κι όταν φτάσουμε (αν δεν φτάσαμε ήδη) στο σημείο να επικαλούμαστε τη Θεία Χάρη, τότε, είναι σαν τους γιατρούς όταν λένε ότι επιστήμη σηκώνει τα χέρια, και επικαλούνται κι αυτή την ίδια Χάρη.
Και δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ στο «ποινολόγιο» όσων δεν κατορθώσουν να συλλέξουν τις απαιτούμενες αποδείξεις για να θεμελιώσουν το αφορολόγητό τους. Και ιδίως στους «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΣ» φορολογούμενους, που είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Αυτοί λοιπόν που θεωρούνται κατά τεκμήριο «συνεπείς» διότι απλά δεν μπορούν να αποκρύψουν φορολογητέο εισόδημα, ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ αν δεν κατορθώσουν να συλλέξουν τις απαιτούμενες αποδείξεις, ΔΗΛΑΔΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΣ! Και μάλιστα τούτο το μέτρο να τίθεται σε μια χώρα όπου στη διαμόρφωση του ΑΕΠ η κατανάλωση αποτελεί περίπου το 75% (σε σχέση με το 57% της ευρωζώνης), όπως ορθά μας το υπενθύμισε ο Μίμης Ανδρουλάκης σε μια πρόσφατη συζήτηση στην πρωινή εκπομπή του δημοσιογράφου Γιώργου Αυτιά.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι μας βγάζουν αναιδώς τη γλώσσα!
Πέρα από τις φορο και εισφοροκαταιγίδες, δεν θεωρώ άσκοπο να υπενθυμίσω και πάλι μια πρότασή μου, που είχα κάνει στο παρελθόν, ότι επιβάλλεται άμεσα να γίνει ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ώστε να δοθεί η δυνατότητα η χώρα να το αποπληρώσει χωρίς να γονατίσει, και στην ουσία χωρίς να μεταθέτει για αργότερα τον κίνδυνο μιας αναπόφευκτης χρεοκοπίας που θα συμβεί αν η πραγματική οικονομία στεγνώσει και προκαλέσει μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Αυτό αν δεν τον λαμβάνουν υπόψη οι ξένοι δανειστές και οι «κοινοτικοί εταίροι» μας, θα πρέπει να το λάβει σοβαρά η (όποια) ελληνική κυβέρνηση, και επειδή αναφερόμαστε στο σήμερα, η σημερινή. Ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης, ο κίνδυνος να χυθεί όχι μεταφορικά μα κυριολεκτικά αίμα, είναι ορατός μπρος σε τέτοιες πιεστικές καταστάσεις, και κυρίως, καταστάσεις που πρωτίστως οφείλονται στη μεγάλη διαφθορά και στη λεηλασία του εθνικού πλούτου, με τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος, δεν έχει καμία επαφή και καμιά ευθύνη.
Βέβαια, όλοι τώρα στρέφουν τα μάτια τους και την ελπίδα τους στη στήριξη των Ευρωπαίων «εταίρων» μας και ιδίως του γαλλογερμανικού άξονα –που ήδη μας παρασχέθηκε. Δεν είναι κάτι το κακό, αλλά, θα πρέπει να συσχετισθεί με ό,τι άλλοτε πιο σιγανά κι άλλοτε πιο δυνατά, γίνεται λόγος ότι η χώρα παραχωρεί εθνική κυριαρχία στο μέτρο και το βαθμό που αυξάνει το χρέος μας.(Μάλιστα ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, δήλωσε ότι ένα μέρος αυτής της κυριαρχίας ήδη παραχωρήθηκε – μια δήλωση που εκτιμώ ότι δεν θάπρεπε να γίνει, και δεν θάπρεπε, πολύ περισσότερο, να γίνει αποδεκτή ως προοπτική από τον πρωθυπουργό, επειδή οι Ευρωπαίοι δέχτηκαν να μας παράξουν την πολιτική τους στήριξη, που μάλιστα δεν είναι και ανιδιοτελής και δεν ξέρω αν είναι και ουσιαστική!) Ούτε η Γαλλία, ούτε η Γερμανία θα μας βοηθήσουν χωρίς «ανταλλάγματα», ούτε θα αρκεστούν απλά στο να μας βάλουν κάποιον «επιτηρητή» -έστω κι αν είναι Έλληνας. Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες, οι παραπάνω χώρες τη βοήθεια την συναρτούν απόλυτα με τα δικά τους συμφέροντα, τόσο με τα βραχυπρόθεσμα, όσο και τα μακροπρόθεσμα γεωστρατηγικά τους. Σε ποιο βαθμό και σε ποια σημεία θα υποστεί πλήγμα η εθνική μας κυριαρχία, είναι κάτι που στη πορεία βεβαίως θα αποκαλυφθεί, όμως, σήμερα, δεν μπορούμε παρά να κινούμαστε στη λογική των ευλόγων εικασιών.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΤΩ στις όποιες «μαύρες εκτιμήσεις» μου, και είναι από τις λίγες φορές που πραγματικά εύχομαι από καρδιάς αύριο μεθαύριο, όλες οι παραπάνω διαπιστώσεις που έκανα, αρνητικές της καθ’ ημάς πραγματικότητας, να αποδεχτούν εκτιμήσεις λανθασμένες, άδικες και ανιστόρητες. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντεύχομαι την πραγματική πρόοδο, διότι έτσι θάταν σα να στρεφόμουν ενάντια στη νέα γενιά με την οποία με συνδέουν, εκτός των άλλων, ένα παιδί κι ένα εγγόνι.
Πέρα από τους μαύρους ουρανούς, υπάρχουν κι άλλοι, λιγότερο μαύροι, μα περισσότερο απαιτητικοί. Παραδόξως, το χάλι μας, ως «επίτευγμα», ήταν το μόνο εύκολο να συμβεί, έτσι όπως η πολιτική ζωή στο τόπο μας εξελίχθηκε τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια (και ουδόλως θα διαφωνήσω αν κάποιος μου πει τα τελευταία 190 χρόνια). Χρειάζεται όμως ν΄ αφήσουμε πίσω ό,τι ίσαμε τα τώρα μας πλήγωσε, και πολύ περισσότερο μας πρόδωσε. Χρειάζεται να ξεγράψουμε απ’ την ατζέντα μας και πολύ περισσότερο να σβήσουμε απ’ τη καρδιά μας, όσους ήδη μας έχουν ξεγράψει και σβήσει απ’ τις δικές τους ατζέντες και τις δικές τους καρδιές.