Γράφει ο Κώστας ΔρακάτοςΠριν από 25 χρόνια παρά κάτι μήνες, Οκτώβριο 1985, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, διαπίστωνε, με 4 χρόνια καθυστέρηση, ότι η εθνική μας οικονομία, που ο ίδιος διηύθυνε με την δύναμη μονάρχη, πήγαινε κατά διαβόλου (καληώρα) και έπρεπε να πάρει μέτρα σωτηρίας.
Είχαν προηγηθεί βέβαια οι εκλογές που είχε κερδίσει με το σύνθημα "για ακόμα καλύτερες μέρες". Τότε, λοιπόν, σε διάγγελμά του (καληώρα) προς τον Ελληνικό Λαό έλεγε:
"Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τόσο ευαίσθητη είναι σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί πέρα από θέμα αρχής, που συνδέεται με τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας, που θα ακολουθήσει μια υπερχρέωση της χώρας, υπάρχει και σοβαρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς, σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί όλοι ξέρουμε, τις .......
συνέπειες για το λαό, από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί" και συνέχιζε:
"Έτσι, με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας, απέναντι στον ελληνικό λαό, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε μια σειρά γενναίες οικονομικές αποφάσεις, που να είναι όμως δικής μας επιλογής, για να εξυγιάνουμε, αποφασιστικά, την οικονομία μας και ειδικότερα το ισοζύγιο πληρωμών. Αυτό γίνεται σήμερα, για να μη βρεθούμε στην ανάγκη αργότερα, να χάσουμε τη δυνατότητα εθνικών επιλογών, για τη λύση των προβλημάτων μας."
Έτσι αντί για καλύτερες ημέρες, ακολούθησε η υποτίμηση της δραχμής κατά 15% και η δραστική περικοπή της ΑΤΑ (Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής) για δύο χρόνια.
Στο ίδιο "ύφος και ήθος" (ιδρυτικό σύνθημα του τότε ΠΑΣΟΚ, ε;) ο επίσης τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Κ.Σημίτης σε τηλεοπτική του ομιλία έλεγε:
"Μη επώδυνα μέσα δυστυχώς δεν υπάρχουν. Εμείς όλοι καθορίζουμε τις οικονομικές δραστηριότητες και εμείς υποχρεωτικά πρέπει να επωμισθούμε τα βάρη της σταθεροποίησής τους. Η κυβέρνηση είναι πεπεισμένη ότι επέλεξε μέτρα τα οποία ελαχιστοποιούν το συνολικό κόστος της εξομάλυνσης της κατάστασης. Δεν ισχυρίζεται ότι δεν ζητούνται θυσίες. Ισχυρίζεται όμως ότι οι θυσίες είναι οι μικρότερες δυνατές για την επίτευξη των στόχων της μεγάλης βελτίωσης του ισοζυγίου πληρωμών και μεσοπρόθεσμα της δραστικής μείωσης του πληθωρισμού."
Η επαναφορά στην μνήμη αυτών των ιστορικών γεγονότων εκείνης της εποχής γίνεται μόνο και μόνο γιατί, επί τέλους, κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει ως υπεύθυνοι πολίτες που εκτός του ότι αγαπάμε (μοιραία) τον τόπο που ζούμε και δημιουργούμε, απαιτήσουμε και τον ανάλογο σεβασμό απλώς ως νοημόνων όντων.
Είναι σοβαρό π.χ. να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, δεσμευτικές υποσχέσεις από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, του τύπου "για ακόμα καλύτερες ημέρες" και αμέσως, μα αμέσως μετά, να ακούμε ότι κινδυνεύει "η εθνική μας ανεξαρτησία" αν δεν...ξεχάσουμε τις καλύτερες μέρες;
Και επειδή δεν αντιδράσαμε τότε, δηλαδή δεν δείξαμε ότι δεν δεχόμαστε τέτοιο εμπαιγμό, η ζωή συνεχίστηκε, χαζοχαρούμενη, για να φτάσουμε στο "Τσοβόλα δώστα όλα"!
Το "μήνυμα", φυσικά, ελήφθη και έγινε πράξη! Αφού, σου λέει, έτσι κι'αλλιώς ο Τσοβόλας θα τα δώσει και δεν ξέρουμε που, γιατί να του τα δώσουμε! Και δεν τα έδωσαν, ούτε και τα δίνουν, (πάντα υποψιασμένοι), παρά το ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μας είχε πει, τότε, ότι "Αυτό γίνεται σήμερα, για να μη βρεθούμε στην ανάγκη αργότερα, να χάσουμε τη δυνατότητα εθνικών επιλογών, για τη λύση των προβλημάτων μας."
Αποτέλεσμα: ο ΦΠΑ έγινε ακριβά τζιπάκια, οι Ασφαλιστικές εισφορές έγιναν φουσκωτά, οι Φόροι του εισοδήματος έγιναν αφθαίρετες πολυτελείς βίλες και πανάκριβα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, offshore εταιρίες (εκεί να δεις καλύτερες μέρες!) και άλλα. Αν τα αθροίσουμε όλα αυτά είναι ακριβώς τα χρήματα που λείπουν από όλα τα ταμεία και ΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΕΡΔΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ γιατί αν ήταν χρήματα από τέτοιες υγιείς πηγές θα είχαν αποδοθεί οι φόροι και εισφορές και δεν θα χρειαζόμαστε δάνεια. Και ακόμα - για να είμαστε δίκαιοι - αν αυτά τα χρήματα που θα εισέπραττε το κράτος, οι κυβερνήσεις έκαναν νοικοκυρεμένο κουμάντο και δεν άφηναν στα γνωστά λαμόγια τη "διαχείρισή" τους.
Το "κακό" τώρα είναι ότι τελικά, το κόλπο του "ευ ζειν" με δανικά και αγύριστα το κατάλαβαν και οι "διεθνείς οργανισμοί" και έγινε το απευκταίο. Μας είπαν στα ίσα και με αγένεια, "the game is over" και χάσαμε, τ'αβγά και τα καλάθια όπου μέσα είχαμε εκτός από τ'αβγά και τις ευαισθησίες μας "σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία" αλλά και "τη δυνατότητα εθνικών επιλογών, για τη λύση των προβλημάτων μας".
Και τώρα οι συνένοχοι τα κόμματα όλα, πλην του εκάστοτε κυβερνώντος και συνδικαλιστές κάνουν δήθεν ότι δεν αντέχουν τέτοια εξέλιξη σε βάρος του λαού και οργανώνουν απεργίες και άλλα τέτοια ανόητα. Και είναι ανόητα γιατί όταν έπρεπε να διαμαρτυρηθούν δεν το έκαναν αλλά προτιμούσαν να καίνε την Αθήνα, για να προστατεύσουν το "άσυλο" ως ανίατοι.
Τέλος θέλω να διαχωρίσω την θέση μου από το λεχθέν από τον κ. Σημίτη ότι "Εμείς όλοι καθορίζουμε τις οικονομικές δραστηριότητες και εμείς υποχρεωτικά πρέπει να επωμισθούμε τα βάρη της σταθεροποίησής τους". Επειδή όμως εγώ ουδέποτε υπήρξα μέσα σ'αυτούς που περιγράφει ως "εμείς όλοι", δηλαδή καθοριστικός παράγων σε οικονομικές δραστηριότητες του Δημοσίου, τι φταίω για να επωμισθώ τέτοια βάρη;
Ρητορικό το ερώτημα φυσικά γιατί ο κ.Σημίτης ότι ήτανε να κάνει το έκανε και μας άφησε τα "καλά του λόγια" ως άλλος "δάσκαλος που δίδασκε"...
Υ.Γ1. Για όσους αγωνιούν υπομονή, θα θυμιθούμε και "τα καλά" της δεκαετίας του '90.
Υ.Γ2. Επίσης, για όσους ρωτούν, όχι δεν χρειάζεται να με βάζει ούτε ο "Περισσός" αλλά ούτε και κανείς άλλος, γιατί αυτά που γράφω είναι αλήθεια (scripta manent).