Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Όσο παρήχηση και να κάνει το διά μόνο στην Ελλάδα μπορούμε να το ακούμε ως παρά. Είναι και αυτή μία εθνική μας πρωτοτυπία. Εμείς στο Ελλάντα είτε πάμε σε πόλεμο είτε σε διάλογο ποιούμε την ίδια προετοιμασία: όπλα, κραυγές, εξαλλοσύνες, πάθος, μαγκιά και περίσσευμα πατριωτισμού/ διεθνισμού και συνομωσιολογίας. Έτσι, εύκολα καταλαβαίνετε ότι ο διάλογος γίνεται παράλογος. Έχουμε συνηθίσει, ειδικά σε ζητήματα που θίγουν με την ευρεία ή την στενή έννοια την εθνική μας ταυτότητα, όπως είναι για παράδειγμα ο νέος Κώδικας για την Ιθαγένεια, να επιρρίπτουμε τις ευθύνες της πόλωσης στους συντηρητικούς και τους πατριώτας, όχι ότι αυτοί δεν μάχονται υπέρ βωμών και εστιών, αλλά και οι προοδευτικοί έχουν την ίδια δυνατότητα τσιρίδας με τον Άδωνη Γεωργιάδη και την ίδια φτώχια επιχειρημάτων με το ΚΚΕ.
Η Ελληνική κοινωνία, ειδικά σε ορισμένα ζητήματα είναι εξόχως συντηρητική, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις ρίχνουμε το ρατσιστικό ανάθεμα άκριτα και γενικευμένα, το ίδιο γίνεται και με τις προοδευτικές φωνές, συχνά μπορεί να υπερβάλλουν, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να τις δαινομοποιούμε και να κωφεύουμε στα επιχειρήματα τους. Ο μύλος της πόλωσης και του διχαστικού λόγου συντηρείται και από τις δύο πλευρές. Η πλειοψηφία όμως των Ελλήνων πολιτών, η οποία βρίσκεται κάπου στη μέση και προσπαθεί να σχηματίσει γνώμη, πνίγεται ανάμεσα στις κραυγές και υπόκεινται ένα τρομερό σοκ, το οποίο την αδρανοποιεί και τελικά την κάνει άτολμη και συντηρητική.
Αυτό θέλουν οι «προοδευτικοί»; Να ενισχύσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας; ποιος κερδίζει από αυτό; σίγουρα όχι οι μετανάστες, αλλά σίγουρα όχι και οι Έλληνες. Μία κοινωνία δεν αλλάζει με μεμονωμένα υστερικά σοκ, αλλά με συγκριμένες δομές και θεσμούς.