ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ«Σε κούρεψα γουλί φύγε, δεν θα σου κάνω και παρκέ στο κεφάλι...», « Δε βλέπω το πρόσωπον ψηλός, όμορφος, βουτυράτος, και μια ψηλή τσιριμπίμ τσιριμπόμ...», «...πάω στο γιατρό τα ψώνια εγώ...τηλεφώνησε η γιατρέσσα, ...τον μεγάλο τον μισθό που παίρνω και με τρέχεις μεσ’ τι δρόμοι, και με κρατάς και τον Ίκα, ποιός είναι αυτός ο Ίκας; ...δεν τον πληρώνω εγώ αυτόν...πώς να τον πληρώσω εγώ;δεν με φτάνει που δεν με πληρώνεις, θα πληρώνω και τον Ίκα...», «...Τη χούφτωσες;...δεν τη χούφτωσες;...Χούφτωστην, χούφτωστην...θα το μετανοιώσεις...», « ... υπάρχει ένα καφενείο εδώ κοντά, θα το καταλάβεις... δε χρειάζεται αριθμός θα δεις καμιά εικοσαριά τεμπελχανάδες ξαπλωμένοι απόξω, δυο παίζουν τάβλι, δέκα μιλάν, τράβα, άλλωστε ξυπνιός φαίνεσαι, μουστάκι έχεις, θα το καταλάβεις...».
Γέλιο αβίαστο, λαϊκό χιούμορ, απλό, αυθόρμητο που βγαίνει από την ντόμπρα ψυχούλα του αφτιασίδωτου καλλιτέχνη. Του αγράμματου αλλά κοινωνικά πολιτισμένου και με ήθος ηθοποιού με τα χίλια βιοποριστικά προβλήματα, που δεν έχει να φάει αλλά αφειδώς προσφέρει τη χαρά στον θεατή του, που δανείζεται παπούτσια για να πάει στο στούντιο με τα πόδια και να γυρίσει την ταινία. Αυτό είναι το κοινωνικό και προσωπικό προφίλ των μεγάλων ηθοποιών του παλιού και αθάνατου για γενεές γενεών ελληνικού κινηματογράφου. Των χιλιοπαιγμένων ταινιών στην τηλεόραση, που κατατροπώνουν όλες τις κωμικές σύγχρονες σειρές.
Στην αντίπερα όχθη τί βλέπουμε στις φετεινές ..........
κωμικές σειρές;. Με δανεισμένες ιδέες από μεξικάνικες,αργεντίνικες, και ισπανικές παραγωγές – η τεμπέλικη λύση που συμφέρει όλους αλλά αφανίζει την ελληνική δημιουργική γραφή – και μεταφορά τους στα καθ’ ημάς. Λησμονούν οι ημεδαποί καλλιτεχνικοί συντελεστές ότι με άλλα πράγματα γελούν οι μεξικάνοι, αργεντίνοι και σπανιόλοι, και με άλλα εμείς.
Η κωμωδία καταστάσεων και μάλιστα αυτή που δεν διέπεται από το ίδιο κοινωνικό ήθος και έθος δεν έχει την ίδια ανταπόκριση στο κοινό. Αποτυχία γιατί ούτε γέλιο βγάζουνε, αλλά ούτε καμιά δημιουργική πρωτοτυπία εμφανίζουν που να ελκύσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Γιατί πρέπει κατ’ εξακολούθηση να γελάς με έναν τεμπελχανά και λαθρόβιο κιθαρίστα που την πέφτει σε μια μαμά που το παίζει παρθενώπη;. Θα γελάσεις μια, θα γελάσεις δυο, τρείς όμως και η κακή του τύχη. Δεν θα τολμούσες όμως να το κάνεις σε μια Βασιλειάδου,Βλαχοπούλου ή στον Κωνσταντάρα, Βουτσά, ή Αυλωνίτη. Αυτά είναι τα μεγέθη με τα οποία συγκρίνουμε τις φετεινές τηλεοπτικές σειρές και τους ηθοποιούς και δυστυχέστατα για τους σύγχρονους καλλιτέχνες μας είναι συντριπτικά σε βάρος τους η σύγκριση. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεν πρώτοι κατέθεταν ψυχή, ποιούσαν ήθος και έδειχναν μεγαλοπρεπή απλότητα ενώ οι σύγχρονοι μας βολεύονται με το άρπα κόλλα, το ετοιματζίδικο, και το πρόχειρο. Κοιτάζουν να κάνουν όνομα από μια οποιαδήποτε τηλεοπτική σειρά για να τεθούν επικεφαλής θιάσου ή να κάνουν και το δικό τους θέατρο!!!. Κάποιος θα έπρεπε να τους πει ότι η καλλιτεχνική νοοτροπία του fast food από καταβολής κόσμου δεν συγκίνησε ποτέ τον άνθρωπο. Πολύ περισσότερο να τον κάνει να γελάσει με ζευζεκιές. Ο Αριστοφάνης όπως και να το κάνουμε είναι μέσα στο πολιτιστιμικό μας γονίδιο και θέλουν δεν θέλουν που και που πρέπει να τον θυμούνται όλοι τους.