Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΗ διακυβέρνηση της χώρας από το ΝΕΟΠΑΣΟΚ μου απέφερε ήδη ένα κέρδος. Έστω αρνητικό.. Την ανώφελη επιβεβαίωση των προβλέψεών μου. Πολύ προ των εκλογών είχα κρεμάσει στα μανταλάκια του καφενείου το ακριβές έλλειμμα. Μιλούσα για 14%, κυμαίνεται μεταξύ του 12 και 13, και ότι ως προς αυτό ήταν πλήρως ενημερωμένη ηγεσία της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εν όψει ωστόσο του εκλογικού τους οφέλους σιώπησαν ένοχα. Για να εκτεθούν ανεπανόρθωτα και εκ των υστέρων από τον διοικητή της ΕΚΤ Προβόπουλο. Τώρα παριστάνουν τους αθώους του λαϊκού αίματος. Και σαν μην τους αρκεί αναφέρονται στον δράστη όχι ως πρόσωπο φυσικό, αλλά υπό την νομική του μορφή. «Η διακυβέρνηση της ΝΔ καταχράστηκε δια μέσου της εξουσίας το δημόσιο χρήμα» διαλαλούν σε όλους τους τόνους. Προσεκτική διατύπωση. Επειδή κατά τον τρόπο αυτό δεν ενοχοποιούν τους συγκεκριμένους διαχειριστές της εξουσίας αλλά αφηρημένα το σύνολο της παράταξης. Συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων. Όχι πως ο καθένας ατομικά δεν βαρύνεται για την ευθύνη των πολιτικών του επιλογών. Αντιθέτως. Μόνο που η πυραμίδα των ευθυνών έχει ποιοτικές διαβαθμίσεις. Δια ταύτα: Ποια είναι τα εντός και εκτός κυβερνήσεων λαμόγια που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν καταληστέψει τον λαό. Ονομαστικά. Ένα προς ένα.. Ο πρώτος πολιτικός βηματισμός μιας κυβέρνησης φιλολαϊκής όφειλε να ήταν αυτός.
Κι όμως. Παρά την γνώση του προτίμησαν παραπλανητικά να αλιεύουν γενικούς γραμματείς στα θολά νερά του διαδικτύου. Αναμενόμενο. Γιατί πριν αλίευαν υπουργούς και βουλευτές από το αντιλαϊκό φυτώριο του london school of economics και το ΔΝΤ. (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), με συνέπεια να πληγεί η δημόσια παρουσία της πολιτικής τους συνοχής. Κέραμοι και πλίνθοι ατάκτως ερριμμένοι στο ίδιο πολιτικό οικόπεδο μοιάζουν τα στελέχη της. Για να συγκρούονται μεταξύ τους δίχως ζώνες ασφαλείας. Και να τραυματίζονται βαριά. Είχα από την πρώτη στιγμή και από το καφενείο επισημάνει τις χαώδεις διαφορές μεταξύ των κ. Παπουτσή ή Κακλαμάνη και της νεοφιλελεύθερης κ. Πανορίτη ή της ανεκδιήγητης κ. Μπιρμπίλως για παράδειγμα. Ή ακόμη ακόμη του πρώην αδρά αμειβόμενου ανέργου κ. Παπακωσταντίνου και της ακτιβίστριας κ. Κατσέλη. Στην θέα τους ο Μαρξ θα αυτοκτονούσε συμπαρασύροντας στον τάφο του την «εκ των αντιθέτων ενότητα» βασική κοινωνική του θεωρία. Οι μεν είναι πολιτικά νομίσματα παλιάς κοπής που συναισθάνονται την σχέση τους με τον πολιτικό χώρο τον οποίο διακονούν, ενώ οι «δεν», εξ αιτίας των εσωτερικών τους αντιθέσεων συστρέφονται όπως τα ηλεκτρόνια. Για να αποδειχτεί πως είναι πολιτικά δημιουργήματα της τύχης. Αλλά και της καθεστωτικής αναγκαιότητας. Της δικής μας όχι. Επειδή μεταξύ του καθεστώτος και του λαού που τους εξέλεξε, στις εντολές του πρώτου υπακούουν. Ως εκπαιδευμένα κατοικίδια . Έτσι εξηγούνται οι κυβερνητικές θλιβερές παλινωδίες. Κατανοητό. Στο πολιτικό χρηματιστήριο η μετοχή του δεύτερου είναι εφήμερη. Εικοσιτεσσάρων ωρών. Μετά τα exit paul η αξία της κατακρημνίζεται. Του πρώτου διαχρονικά υψηλή. Αποκαλύπτεται έτσι ότι καθεστώς και λαός είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα.. Προκύπτει όμως ένα θέμα. Πότε θα το αντιληφθεί ο λαός. Για να απαιτήσει τον φωτισμό όλων των-εντός του κοινοβουλευτικού θεάτρου σκιών-πρασινομπλέ χατζηαβάτηδων έτσι ώστε να πέσουν οι μάσκες από τα καθεστωτικά πρόσωπά τους.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr