Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Στην σύγχρονη επιστήμη της Κοινωνιολογίας μία από τις εντυπωσιακά ευρηματικές θεωρίες δίνει ικανοποιητική ερμηνεία σε φαινόμενα δυσλειτουργίας του σύγχρονου κοινωνικού συστήματος καθώς αποδεικνύει ότι πολλά από τα καθημερινά μας προβλήματα οφείλονται στην ασύμμετρη εξέλιξη θεσμών και δομών της κοινωνία μας...
Στις τελευταίες τρείς δεκαετίες την σχεδόν γεωμετρική αύξηση των αυτοκινήτων που “κοσμούν” τα σύγχρονα αστικά-βιομηχανικά μας κέντρα το Ελληνικό Κράτος και μαζί του οι κάθε Κομματικής απόχρωσης τοπικοί άρχοντες Α΄και Βαθμού
(η διαβάθμιση αναφέρεται σε Δήμο και Νομό και όχι σε δική μου αξιολόγηση των επιτευγμάτων της Δημόσια Διοίκησης, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας ) ΔΕΝ μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν δυναμικά με αποτέλεσμα το κυρίαρχο πρόβλημά μας να είναι η στάθμευση, «το παρκινγκ» και στη συνέχεια τα επακόλουθα προβλήματα ρύπανσης αλλά και ψυχικών τραυμάτων καθότι αμέτρητες ελληνικές οικογένειες πλέον έχουν 1, 2 ενίοτε και 3 οχήματα αλλά ΔΕΝ έχουν τον αντίστοιχο χώρο στάθμευσης - κοινώς παρκινγκ - ούτε για ένα από τα αυτοκίνητά τους ιδιαίτερα εάν ζούνε στο κέντρο της πόλης τους
Τα πράγματα κάποτε ήταν κάπως καλύτερα σε γειτονιές και συνοικιακούς δρόμους αλλά και αυτό τείνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας των ελληνικών αστικών λεωφόρων (αυτές πού βρίσκονται;) δρόμων και οδών.
Τις προάλλες προσπαθούσα (όσοι ξέρετε τη Θεσσαλονίκη, θα με καταλάβετε) να περάσω από τη ..........
στροφή της Αλεξάνδρου Σβώλου (πρώην Πρίγκηπος Νικολάου) αριστερά στην Παύλου Μελά ακριβώς πίσω από το ιερό της ιστορικής Αγίας Σοφίας και τελικά αυτό που έσωσε και εμένα και την ψυχραιμία μου και κράτησε το στόμα μου κλειστό «Θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου...» ήταν αυτό ακριβώς το ευλογημένο ιερό που είχα απέναντί μου...
Θυμάμαι τις δύσκολες στιγμές που πέρασα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με την επιθυμία μου να αποκτήσω - πράγμα που έγινε μετά από 2 επίπονες και έντιμες προσπάθειες - την ΑΔΕΙΑ οδήγησης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης οδηγώντας ως μαθητευόμενος στους πολυσύχναστους δρόμους της φημισμένης πόλης που ΠΟΤΕ δεν κοιμάται...
Θυμάμαι και τα λόγια του εκπαιδευτή μου «…Να οδηγείς αμυντικά, όντας βέβαιος ότι και εάν ακόμη εσύ δεν κάνεις μια επικίνδυνη ‘βλακεία’ κάποιος άλλος οδηγός σίγουρα θα την κάνει...και χρειάζονται δύο ‘βλάκες’ για να σκοτωθεί τουλάχιστον ο ένας....»
Το δυσκολότερο στοιχείο στην όλη δοκιμασία ήταν το παρκάρισμα.Εδώ οι Έλληνες μοιάσαμε πια τους Νεοϋορκέζους καθότι καθώς τα αυτοκίνητα είναι πλέον σταθμευμένα αριστερά και δεξιά σε δρόμους και σοκάκια όχι μόνο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας αλλά και ΟΛΩΝ των άλλων μικρών και μεσαίων αστικών μας κέντρων, τελικά, καταλήγουμε να κάνουμε ελιγμούς και χειρισμούς τους οποίους θα μπορούσε κανείς να απαιτήσει από τον οδηγό στη διαδικασία απόκτησης της ποθητής ΑΔΕΙΑΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ αλλά προφανώς ΔΕΝ συντρέχει ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να το απαιτούμαι αυτό από εαυτούς και αλλήλους...
Εκτός εάν το ζητούμενο ΕΙΝΑΙ ακριβώς αυτό οπότε, καθώς τα καταφέρνουμε, έχω τη φαντασίωση ότι από κάποια κρυφή γωνιά θα πεταχτεί κάποια στιγμή ένας άνθρωπος του Υπουργείου Μεταφορών και θα μου πει χαμογελαστά «Μπράβο σου δάσκαλε, το πέρασες το τεστ!...»
Εσείς τι φαντασιώσεις κάνετε;