Γράφει ο Πάσχος ΜανδραβέληςΗταν μια εποχή, που το μικρό εξαρχειώτικο χωριό αντιστεκόταν στους λεγεωνάριους του ελληνικού κράτους. Ηταν περικυκλωμένο, αλλά ελεύθερο. Κάτι σαν Λωρίδα της Γάζας που θα ’λεγε και ο πρόεδρος Αλέξης, αλλά χωρίς τα ισραηλινά στρατεύματα μέσα. Εκείνες τις εποχές υπήρχαν κάτι παιδιά που δεν ξέρουμε τι φίλτρα έπαιρναν, αλλά έκαναν την δική τους «ιντιφάντα» · αντιστέκονταν με πέτρες και μολότοφ σε κάθε απόπειρα εισβολής των «δυνάμεων του εχθρού». Ακόμη κι άοπλοι άνθρωποι του κατεστημένου, που τολμούσαν να πατήσουν στα ιερά χώματα, έφευγαν γιαουρτωμένοι. Κι έτσι ο εχθρός έχοντας άνωθεν εντολές έκανε πίσω. «Οι μπάτσοι», όπως λένε και τα συνθήματα, «ήταν έξω από τα Εξάρχεια», αλλά γύρω από τα Εξάρχεια. Εκτός των «μπάτσων» εκτός ήταν και πολλοί άλλοι, οι οποίοι απλώς φοβούνταν να πάνε στα Εξάρχεια.
Είναι προφανές ότι οι ελεύθεροι κάτοικοι της περιοχής και ειδικά οι καταστηματάρχες ευγνωμονούσαν τα παιδιά με τα μαύρα και τους έκαναν με κάθε ευκαιρία το τραπέζι. Οπως έγραφε προ καιρού και η κ. Ολγα Σελλά «σε γνωστό εστιατόριο των Εξαρχείων, μια παρέα 30-35 ατόμων έφαγε, ήπιε, διασκέδασε, έκανε ένα λογαριασμό 800 (οκτακοσίων!) ευρώ, φροντίζοντας να πάρουν τα ακριβότερα και τα καλύτερα από τον κατάλογο, και έφυγαν αρνούμενοι να πληρώσουν» («Απαλλοτρίωση της... μάσας», «Καθημερινή» 8.1.2009). Στην πραγματικότητα τα παιδιά με τα μαύρα δεν είχαν καταφέρει απλώς να απελευθερώσουν τα Εξάρχεια, τα είχαν κάνει και σοσιαλιστικό παράδεισο! Πώς το λέγαμε παλιότερα «ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του, ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του;» Ε, αυτό είχε επιτευχθεί στα Εξάρχεια. Ο καθένας έτρωγε κι έπινε σύμφωνα με τις ανάγκες του και ο καθένας συνέβαλε ανάλογα με τις δυνατότητες που είχε να πλακώσει στο ξύλο τον καταστηματάρχη. Ο σοσιαλισμός όμως δεν .......προχωράει μονομιάς. Υπάρχουν πάντα καπιταλιστικά σταγονίδια που επιμένουν στις παρωχημένες πρακτικές της χυδαίας εμπορευματικής ανταλλαγής. Ετσι, όπως διαβάσαμε στο ίδιο κείμενο «σε μια άλλη περίπτωση, ιδιοκτήτης μπαρ της περιοχής, όπου συνέβη κάτι αντίστοιχο και ζήτησε τα λεφτά που στοίχιζαν τα ποτά που ήπιε η παρέα, απλώς βρίσκεται στο νοσοκομείο».
Κατά καιρούς τα παλικάρια με τα μαύρα έκαναν γιουρούσια στις γύρω περιοχές για να μεταλαμπαδεύσουν το σοσιαλιστικό τους ιδεώδες. Δεν τσάκιζαν μόνο τις βιτρίνες του χυδαίου μεταπρατισμού στο Κολωνάκι, την έπεφταν και σε όποιον καθηγητή έβρισκαν πρόχειρο. Δύο, από τους τελευταίους, τους έστειλαν στο νοσοκομείο για να μάθουν το δημοκρατικό αλφάβητο. Τέλος, επειδή εσχάτως έχουν γίνει της μόδας οι γεωγραφικοί παραλληλισμοί και υποπτευόμαστε ότι πραγματικά ο κ. Αλέξης Τσίπρας τράβηξε μεγάλη στενοχώρια για την εισβολή των αστυνομικών στα αυτόνομα Εξάρχεια, οφείλουμε να τον παρηγορήσουμε. Θα του θυμίσουμε ότι πολύ μεγαλύτερα πολιτικά κεφάλαια της ιστορίας τράβηξαν αντίστοιχες στενοχώριες. Ο Τζούλιο Αντρεότι, για παράδειγμα πρέπει να στενοχωρήθηκε τα μάλα όταν δυνάμεις καταστολής της γείτονος πήγαν να υποτάξουν την ελεύθερη δημοκρατία της Σικελίας, την οποία προστάτευαν κάποια άλλα παιδιά με μαύρα.
Εντάξει! Ο τελευταίος παραλληλισμός είναι υπερβολικός, αλλά σάμπως αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας για Λωρίδα της Γάζας στο κέντρο της Αθήνας είναι πιο σοβαρά;