ή Παιδόφιλοι σαδιστές στα σχολεία μας
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Πριν 2400 χρόνια περίπου, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης συμβούλευαν τους γονείς να χαρίζουν στα παιδιά τους παιχνίδια και να τα προτρέπουν στην άσκηση του νου και του σώματος με το παιχνίδι. Πίστευαν ότι η μάθηση καλλιεργείται καλύτερα εκεί που βρίσκει σταθερό συναισθηματικό έδαφος, που προσφέρει δηλαδή χαρά και διασκέδαση. Οι θέσεις αυτές υιοθετήθηκαν από όλους τους μέχρι σήμερα μεγάλους παιδαγωγούς (Montessori, J. Piaget, κ.α.) και βρίσκουν εφαρμογή σε όλο τον σύγχρονο κόσμο, εκτός από την χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.
Και οι έλληνες «παιδαγωγοί» γνωρίζουν ότι, η μάθηση είναι μια εθελοντική διαδικασία. Κανείς δεν μαθαίνει με το ζόρι. Κανείς δεν μαθαίνει κάτι αν δεν καταλάβει τη χρησιμότητα των προς μάθηση γνώσεων.
Και οι έλληνες παιδαγωγοί γνωρίζουν ότι από τις πρώτες εμπειρίες μάθησης θα εξαρτηθεί αν το παιδί θα αγαπήσει ή θα μισήσει τη μάθηση.
Αν οι πρώτες εμπειρίες είναι ευχάριστες, το παιδί θα επιθυμήσει να γευτεί τη χαρά του να ανακαλύπτεις νέα γνώση και να δοκιμάζεις νέες εμπειρίες. Αντιθέτως, αν οι πρώτες εμπειρίες είναι δυσάρεστες, όπως π.χ. ο καταναγκασμός στη γνώση ή ο βιασμός στο σεξ, είναι επόμενο οι ενέργειες αυτές να καταγραφούν στη μνήμη-μάθηση, σαν δυσάρεστες πράξεις που δεν επιθυμεί να επαναλάβει ο εγκέφαλος. Και αναπόφευκτα οδηγείται στην μαθησιακή και στην ερωτική άρνηση. Οσο περισσότερο μαθαίνεις τόσο περισσότερο σου ανοίγεται η όρεξη.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα βιβλία της πρώτης γυμνασίου, στα περισσότερα τουλάχιστον, θα καταλάβει το δράμα και την απόγνωση των ......... παιδιών μας. Πολλά βιβλία είναι τόσο φρικτά κακογραμμένα, που σου προκαλούν απέχθεια. Χθες, μου ζήτησε ο γιος μου να τον βοηθήσω στο μάθημα «Αρχαία Ελληνικά-Ομηρικά Επη Οδύσσεια» και δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά, διότι υποτίθεται πως η Οδύσσεια είναι ένα από τα πιο αγαπημένα έπη για παιδιά και μεγάλους σε όλο τον κόσμο, όχι όμως και στη χώρα που τη γέννησε, όπως διαπίστωσα ανοίγοντας το βιβλίο. Γιατί, πριν καλά-καλά μπει το παιδί στο πνεύμα της Οδύσσειας, θα πρέπει να γράψει διαγώνισμα για τους επικούς κύκλους, το ομηρικό ζήτημα, κ.α. και γενικώς να μάθει απ έξω κι ανακατωτά έννοιες που δεν τις κατανοούν ούτε ενήλικες; Ποια αρρωστημένα μυαλά, και δεν μιλώ για τους συγγραφείς αλλά για τους υπευθύνους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου γιατί εκείνοι είναι που καθορίζουν την ύλη και το περιεχόμενο, σκέφτηκαν τέτοιες δομές στα βιβλία των παιδιών μας. Όχι ότι οι συγγραφείς είναι εντελώς αθώοι. Γνωρίζω αρκετούς και γνωρίζω επίσης ότι πολλοί, κάθονται σαν ομάδα αλλά ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον, και αντιγράφουν το δικό τους μέρος από ξένα συγγράμματα, ακόμη και από το Wikipedia και μετά ενώνουν τα διαφορετικά μέρη, δίχως να κάνουν τον κόπο να τα προσαρμόσουν σε ένα κοινό ύφος και τρόπο γραφής. Βλέπεις ότι πολλά βιβλία θυμίζουν το ομηρικό ζήτημα και δεν συζητάμε βέβαια για το γεγονός ότι δεν κάνουν τον κόπο να σκεφτούν καν, αν η μεθοδολογία και το λεξιλόγιό τους, αντιστοιχούν στο επίπεδο δωδεκάχρονων παιδιών. Το επιχείρημά τους είναι ότι για τα λεφτά αυτά που παίρνουμε για τη συγγραφή ενός βιβλίου, δεν μπορούμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο!!! Γιατί, ιδιαίτερα στην Α΄ Γυμνασίου, που είναι ένα κρίσιμο μεταβατικό στάδιο στη μάθηση, τα βιβλία είναι έτσι δομημένα ώστε τα παιδιά μας να μισήσουν το σχολείο; Αυτά τα βιβλία δεν είναι απλώς κακογραμμένα, είναι εργαλεία βασανισμού. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι κάποιοι από αυτούς που σχεδίασαν πολλά από τα βιβλία των παιδιών μας, τις νύχτες βλέπουν παιδικά πορνό με βασανισμούς βρεφών. Δεν τους είναι αρκετό ότι τα παιδιά θα μισήσουν τη μάθηση, θέλουν να τα βλέπουν να ανεβοκατεβαίνουν το «βουνό της αμάθειας» σαν τον Σίσυφο, δίχως σκοπό και δίχως νόημα στη ζωή τους. Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω.
Από την άλλη μια ολόκληρη κοινωνία σε πλήρη αφασία, βουτηγμένη μέσα στα σκατά της διαφθοράς και ενός άκρατου-τυφλού σοβινισμού, κινητοποιείται για μια δυο λέξεις σε ένα βιβλίο ιστορίας και ζητωκραυγάζει γι αυτή τη νίκη της σαν να νίκησε τους Πέρσες στις Θερμοπύλες σε επαναληπτικό αγώνα. Για πολύ σοβαρότερα πράγματα με πολύ σοβαρότερες συνέπειες που αφορούν στη ζωή και στο μέλλον των παιδιών της σφυρίζει αδιάφορα ανίκανη να αντιδράσει.