Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης«και ανεπαισθήτως μείναμε από τα τείχη έξω»
Στις 24 και 25 αυτού του μήνα, συναντώνται στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ οι αρχηγοί των 20 «σημαντικότερων βιομηχανικών και αναπτυσσόμενων χωρών του κόσμου, οι γνωστοί σαν G 20 (ομάδα των 20), για να συζητήσουν για τα παγκόσμια προβλήματα και το μέλλον του κόσμου.
Σε χθεσινή του συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα “Die Welt”, Ο «σωτήρας» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο βρετανός πρωθυπουργός Μπράουν, είπε ότι θα προτείνει τον μετασχηματισμό της G 20, από μια απλή ομάδα, σε μια παγκόσμια οικονομική κυβέρνηση. Συγκεκριμένα είπε, «οι αρχηγοί της G 20 θα πρέπει να συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα, να συζητούν για όλα τα παγκόσμια προβλήματα και να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις διότι τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν παγκόσμιες λύσεις».
Με λίγα λόγια, σιγά-σιγά και αθόρυβα η G 20 μεταμορφώνεται σε ένα παγκόσμιο διευθυντήριο, που θα αποφασίζει για τις τύχες όλων μας. Στο βαθμό που μια χώρα συμμετέχει ενεργά με άμεση εκπροσώπηση, δεν έχει κανένα λόγο διαφωνίας. Το πρόβλημα για τη χώρα μας βρίσκεται στο γεγονός, ότι ενώ η γειτονική μας Τουρκία εκπροσωπείται άμεσα με τον Πρωθυπουργό της, η χώρα μας θα εκπροσωπείται έμμεσα μέσω του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κου Μπαρόζο. Ακόμη όμως και εδώ δεν θα υπήρχε κανένα σοβαρό πρόβλημα, αν πιστεύαμε ότι ο κύριος αυτός θα μπορούσε να μας εκπροσωπήσει επάξια. Αφού υποτίθεται ότι εκπροσωπεί όλες τις χώρες της ΕΕ, γιατί συμμετέχουν αυτόνομα οι αρχηγοί της Μ. Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας ( του άτυπου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου); Δίχως να το καταλάβουμε, δίχως μεγάλη δημοσιότητα από τα..........
ελληνικά ΜΜΕ και δίχως καμία αναφορά από κυβερνητικές πηγές, ανεπαισθήτως θα βρεθούμε έξω από το παγκόσμιο κέντρο εξουσίας που δημιουργείται ερήμην μας.
Σιγά-σιγά αλλά σταθερά, η Τουρκία, εκτός από de facto περιφερειακή εξελίσσεται και σε de jure παγκόσμια δύναμη, ενώ εμείς είμαστε ακόμη πολύ απασχολημένοι με σοβαρότερα θέματα προετοιμάζοντας το επόμενο λάθος. Εγκλωβισμένοι μέσα σε προβλήματα-παγίδες (σκοπιανό, Κυπριακό), που για όλο τον κόσμο έχουν λυθεί, βράζουμε στο ζουμί μας περιμένοντας ένα θαύμα από κάποιον που δεν υπάρχει, σαν τους μοναχούς της Πόλης. Παρεπιμπτώντος, «Πως πήγε αλήθεια το ντιμπέϊτ»;