Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΤο ΠαΣοΚ απέκλεισε από τις εκλογές με «δόξα και τιμή» τον πρώην αρχηγό του και πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.
Η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που ως αξιωματική αντιπολίτευση χρέωσε στις κυβερνήσεις Σημίτη ως σχεδόν μόνα εκ των πλέον σημαντικών της επιτευγμάτων τη διαφθορά του δημόσιου βίου και τη καταρράκωση της οικονομίας του τόπου (οικονομία «τραβεστί» που κατόρθωσε να μπει στην ΟΝΕ με τον «αυτόματο πιλότο»), είναι σήμερα το κόμμα, που επίσης «με δόξα και τιμή» σπεύδει να υπεραμυνθεί του πρώην αρχηγού και πρωθυπουργού του ΠαΣοΚ Κώστα Σημίτη, κατηγορώντας το κόμμα της κατηγορώντας για αχαριστία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βέβαια, πρέπει να το πούμε, ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έκανε στροφή στο ζήτημα αυτό μόλις σήμερα μα εδώ και δυο ή τρία χρόνια, σταδιακά πράγματι άρχισε να αμβλύνει τις παλιότερες θέσεις της για το πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού.
Στη πολιτική, είναι δα γνωστό, σπάνια δίνεται πολιτική στήριξη σε ένα αντίπαλο στα πλαίσια ενός fair play. Πολύ δε περισσότερο σ’ ένα αντίπαλο που ανήκει όχι σε ένα μικρό –και μη άμεσα ανταγωνιστικό κόμμα- μα στο έτερο κόμμα της εξουσίας.
Σε τι οφείλεται τούτη η στροφή; Άλλοι λένε για να ψαρέψει το κυβερνόν κόμμα ό,τι μπορεί από .......... .ψηφοφόρους του ΠαΣοΚ που δυσαρεστήθηκαν με αυτή την εξέλιξη, κάτι που ως επιχείρημα δεν το βρίσκω να αντέχει στη κριτική, αφού, είναι επίσης αληθές, ότι πάρα πολλοί εκ των εκσυγχρονιστών της περιόδου Σημίτη βρίσκονται στην ηγετική ομάδα του νυν αρχηγού του ΠαΣοΚ Γιώργου Παπανδρέου, όπως επίσης έχει επισημανθεί.
Αντίθετα, φαίνεται ότι έχουν κάποια λογική η επίσης διατυπωθείσα από τους διάφορους πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους ερμηνεία, ότι ενδεχομένως το «χαρτί» Σημίτη ίσως φανεί χρήσιμο σε λίγο μήνες στη περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία χάσει τις εκλογές , όπως όλα δείχνουν, δηλαδή, στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, σε συνδυασμό βέβαια και με την επέλευση και άλλων συγκυριών, όπως π.χ. την μη διάθεση του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας να κατέλθει εκ νέου ως υποψήφιος, κ.λπ.
Όπως όμως κι αν έχει το πράγμα, όσο κατανοητή κι αν είναι η όποια «στροφή» ενός κόμματος στα πλαίσια των τακτικών και στρατηγικών που ακολουθεί, ιδίως σε προεκλογική περίοδο, εν τούτοις, για μας τους (τηλε)«θεατές» (ή ακροατές για όσους πληροφορούνται από το ραδιόφωνο), που βρισκόμαστε μακράν των κέντρων του σχεδιασμού αυτών των πολιτικών και των σκοπιμοτήτων που διέπουν τη χάραξή τους, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε, και εννοώ να μη σχολιάσουμε αρνητικά τέτοιες συμπεριφορές που όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν τη μικροκομματική τους σκοπιμότητα, εν τούτοις, η ίδια η ιστορία προηγουμένων συμπεριφορών και απόψεων για το ίδιο πρόσωπο, είναι αδύνατο να προσφέρουν κάθε είδους κάλυψη : είναι σα να προσπαθεί ένα ενήλικας ελέφαντας να κρυφτεί πίσω από ένα μικρό θάμνο.
Οπωσδήποτε, τίποτα δεν προκαλεί έκπληξη. Ο πολιτικός λόγος και η πολιτική δράση, έχουν πάψει από πολλού να μας εκπλήσσουν θετικά : τόσο, που ακόμα κι όταν αυτό συμβεί, θάναι σαν το βοσκό που έχοντας κουράσει τους συγχωριανούς του με την απειλή του λύκου, όταν η απειλή αυτή υπήρξε πράγματι, τότε δεν βρέθηκε κανείς να την πιστέψει και να σπεύσει σε βοήθειά του…