Γράφει ο Φίλιππος ΣυρίγοςΜε την ευκαιρία του αγώνα Παναθηναϊκού-Ατλέτικο, έτυχε να μιλήσω με αρκετούς «βάζελους», οι περισσότεροι από τους οποίους, πριν από το ματς δεν έκρυβαν τη λαχτάρα (ή και τις ελπίδες...) τους για πρόκριση, ενώ ύστερα απ' αυτό, ξέσπασαν, κατά την προσφιλή ελληνική συνήθεια, σε υψηλή κριτική κατά των παικτών και του προπονητή.
Προπονητές του καφενείου οι ίδιοι, στην πλειονότητά τους, προσπαθούσαν να εξηγήσουν την παραμονή της αναμέτρησης, γιατί η ομάδα τους θα αποκτούσε πλεονέκτημα με τους Σπυρόπουλο-Μουν σε θέσεις ακραίων, ή να εξηγήσουν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο «μέγας Σισέ περίμενε αυτό ακριβώς το παιχνίδι για να αρχίσει να σκοράρει»!
Οσο για μετά το «λεβέντικο» 2-3, άλλος έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός έπρεπε να παίξει από την αρχή σαν μεγάλη ομάδα, δηλαδή φουλ επίθεση και άλλος το ακριβώς αντίθετο. Διιστάμενες ήταν οι απόψεις και για τον Τεν Κάτε («δεν θα προλάβει να κάνει παρέλαση», οι μεν, «μπα, δεν το κουνάει ρούπι, αφού έχει τη στήριξη της διοίκησης», οι δε). Ομοφωνία υπήρξε μόνο για τον Σισέ, στη βάση ότι «ο Γάλλος είναι τελικά "παλτό" και μάλιστα... γούνινο»).
Εχει πλάκα να μιλάς με τους οπαδούς των ομάδων, αν και κάποιες φορές μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο. Ιδιαίτερα αν αποφασίσεις να τους πεις κάποιες αλήθειες που, απ' ό,τι φαίνεται, πονάνε, χωρίς να καταλαβαίνω, πάντως, το γιατί.
Ισως να το παράκανα βέβαια, όταν το ..........
μεσημέρι του αγώνα, σε ενθουσιώδη βάζελο που δεν είχε αποφασίσει αν η ομάδα του θα κέρδιζε με 1-0 ή 2-1, του την είπα στεγνά: «Μεγάλε, μη χάνεις την ώρα σου. Ο ΟΠΑΠ, κατ' εξαίρεση σήμερα, μοιράζει λεφτά. Αντί, λοιπόν να λες μαλακίες, πήγαινε αγόρασε τη νίκη της Ατλέτικο με 2,5 και το βράδυ τράβα με την κοπέλα σου να το διασκεδάσεις. Τρέχα, δεν χάνονται αυτές οι ευκαιρίες».
Ευτυχώς που το παιδί ήταν καλό και δεν αγρίεψε. Στην αρχή, βέβαια, ένιωσε λίγο στενόχωρα, αλλά μετά θέλησε να το συζητήσει. Μια συζήτηση που από την πλευρά του τελείωσε με ένα «λες;» Μα τι να πω, ρε παιδιά, όταν οι κληρώσεις φέρνουν αντιμέτωπες εκπροσώπους αυτών των σχολών ποδοσφαίρου; Να αναφωνήσω «ζήτω η πολεμική αρετή των Ελλήνων» και να δηλώσω αισιόδοξος ότι ο Δαβίδ θα κατατροπώσει πάλι τον Γολιάθ;
Εγινε κάτι τέτοιο πέρυσι στο Μιλάνο, όταν όμως η Ιντερ δεν είχε σοβαρό κίνητρο, αλλά δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα, έστω και αν το ποδόσφαιρο θεωρείται σπορ που κάνει τις εκπλήξεις. Αλλωστε, για να σε ευνοήσει η τύχη, πρέπει να είσαι και στοιχειωδώς σοβαρός -και εδώ, με όλες, ανεξαιρέτως, τις ελληνικές ομάδες τα χαλάμε.
Κλασικό παράδειγμα ο Ολυμπιακός, που ύστερα από τρία ματς στην Ευρώπη και λίγο πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, δεν είχε αποφασίσει αν θα έπαιρνε έναν ή δύο ακόμα ξένους παίκτες και ποιους. Αλλες αποδείξεις, η ευκολία με την οποία έφυγε ο Κυργιάκος από την ΑΕΚ τρεις μέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα και το ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν χρειάζεται κι άλλο σέντερ μπακ ή όχι.
Οσο για την ανοχή που έδειξε ο Τεν Κάτε στο πραξικόπημα της διοίκησης με το Δάρλα, ήταν ένα απλό δείγμα πολιτισμού εκ μέρους του Μολούκου. Γιατί δεν γίνεται η διοίκηση να στηρίζει τον προπονητή και εκείνος, από την πλευρά του, να μη στηρίζει τη διοίκηση. Ετσι δεν είναι;
Φίλιππος Συρίγος